медалімен наградтады.
2004 жылдың мамыр айында мемлекетке сіңірген еңбегім, қоғамды нығайтудағы белсенді іс-әрекеттерім үшін Қазақстан Республикасы Президентінің Жарлығымен II дәрежелі «Достық» орденін тақты.
Өмірбаян очеркімді аяқтай келе менің өмірлік позициямның қалыптасу және жетілуіне аса зор ықпал еткен әке-шешем, ағаларым т.б. туған-туыстарым туралы бір емес бірнеше кітап жазуға болар еді. Олардың бәрін де, артық айтқаным емес, жоғары парасаттылығы, зиялылығы, еңбек сүйгіштігі, іске жауапкершілікпен қарау, нағыз гуманизмі сынды озаттық белгілері өзгешелендіретін. Әрдайым мақтаныш етемін. Олардың бәрі, әсіресе – әкем өміріме үлгі болды. Соғыста да, бейбіт күндерде де аса жоғары мәртебеге ие болған менің туыстарымның беделін түсіріп алмауға тырыстым. Туыстарымның әрбірінің Отанға, туған жерге деген сүйіспеншілігін, өзіне ерекше талап қою және жұмысқа принциптілігін қастерлей отырып, есімде сақтаймын.
Әр кездерде маған қол үшін беріп көмектескен жақсы адамдарды да айтпай кеткенім болмас. Олар белгілі ғалымдар, аға ұрпақ өкілдері, академиктер: Ш.Ч. Шөкин, С.Б. Бейсембаев, Т.Т. Тәжібаев, профессорлар Е.Б. Бекмаханов, С.Х. Субханбердин, доцент И.С. Горохводатский тағы басқалар. Олардың бойындағы білімге деген құштарлық, пікірлескен адамын таңғалдыратын біліктілік, бекзаттық сынды асыл қасиеттері маған және менің жас құрбыларыма өнеге болған еді.
Үш балам бар. Әйелім медицина ғылымдарының докторы, профессор Мақашева Раиса Кәрімқызы 1991 жылы қайтыс болды. Қызым Жұматова Гүлнәр Ғаббасқызы – медицина ғылымдарының докторы, профессор, Парижде тұрады, сонда қызметте, ұлым Жұматов Жайнар – медицина ғылымдарының кандитаты, аға ғылыми қызметкер, кіші қызым Жұматова Майра – медицина ғылымдарының кандидаты, доцент. Алты немерем және бір шөберем бар.
Өскен отбасым туралы бәрін тәптіштеп айтып жатуды жөн көрмедім, ондай нәрселер кейде өзін-өзі көтермелеу де болып кетуі мүмкін. Сол себепті әкем, бауырларым туралы жарық көрген материалдардың немесе естеліктердің кейбірін кітапқа енгізіп, соларды сөйлетуді жөн көрдім.
СЕМЬЯ ЖУМАТА ДОСКАРАЕВА
Май 1956 года. Лион. Франция. Идет Международный конгресс по инфекционной патологии. Председательствующий предоставляет слово члену-корреспонденту Казахской Академии наук, доктору медицинских наук Х. Жуматову. Тогда среди многих зарубежных деятелей было распространено скептическое отношение к достижениям советской науки и техники. А тут еще представитель мало кому известной Казахской Академии наук.
«Ну что нового может рассказать этот молодой человек?» – подумали многие присутствовавшие в зале.
Однако внимание слушателей привлекает безукоризненная французская речь докладчика, а главное – сообщаемые им данные о новых методах изучения роли лейкоцитов в противовирусном иммунитете.
Еще больше удивились делегаты конгресса, когда в перерыве