Cіні карабель у блакітным моры плыве. Сяргей Дубавец

толькі Зоя маўчыць. Жаночая інтуіцыя падказвае ёй, што гэта ня так, што папраўдзе ўсё наадварот, што яны на верным шляху. Бо, праўду кажучы, хто ж ня хоча жыць вечна?

      Толькі ня ўсім дадзена. Азірнуўшыся, Кайлюс і Зелба нікога побач з сабой ня бачаць. І яны ў адзін голас крычаць:

      – Зоя!

* * *

      Крык абудзіў яе акурат у той момант, калі яна гатовая была ўпасьці на сьнег. Небясьпечна спаць ідучы.

      Сьцяжына, што вывела іх да ўздыбленага поля, павярнула ўлева і стала спускацца ў нізіну, парослую хмызьняком. Неўзабаве перад імі паўстала вялікая пустка, на ўскрайку якой стаяў будынак зь сылікатнае цэглы.

      – Кола замкнулася, – сказала Зоя.

      – Але гэта ня наш пастарунак, – насьцярожыліся жаўнеры.

      Не змаўляючыся, усе трое рушылі да будынку, у вакенцы якога гарэла сьвятло. Спачатку яны зазірнулі ў шыбу.

      У звычайным вайсковым пакоі двое жаўнераў сядзелі за сталом і елі кашу. Зоя пазнала ў іх Кайлюса і Зелбу, дакладна такіх самых, якія стаялі поруч зь ёю.

      Напэўна, самі Кайлюс і Зелба нічога такога не падумалі і моўчкі чакалі загаду.

      – Ну што, – спыталася Зоя. – Хадзем знаёміцца?

      Яна пагрукала ў дзьверы, і праз хвіліну ёй адчыніў той, які быў Кайлюс.

      – Здароўцека, – павіталася Зоя. – Мы да вас на агеньчык.

      Той, які Кайлюс, моўчкі адступіў убок, даючы дарогу гасьцям.

      – Ну вось, – пачала знаёмства Зоя. – Мяне завуць Зоя, гэта мае сябры. А вас як завуць?

      – Кайлюс, – адказаў той, які Кайлюс.

      – Зелба, – адказаў той, які Зелба.

      Зоіны кумпаны пераглянуліся:

      – Нас таксама завуць так.