дадала: —
– мне сумна. і звярнулася да жанчыны. з ненатуральна чорнымі бровамі:
– а што гэта вы вязеце ў слоіку? можа,
чарвячкоў? жанчына захвалявалася.
– а як вы здагадаліся? яны ж у зямлю
пазаточваліся. іх і не бачна зусім. канстанцыя ўсміхнулася. даволі саркастычна.
– я шмат на што здагадваюся. а навошта вам чарвякі? вы з іх настой зробіце? каб вылечыць катаракту?
жанчына стрымана не згадзілася.
– я вязу іх у кампост. бо ў горадзе ім дрэнна.
канстанцыя красамоўна памаўчала з паўхвіліны. і звярнулася. да маёра.
– а што вы на гэта скажаце? таварыш швейк?
маёр разгублена ўсміхнуўся. і апеляваў да валовіча.
– вясёлая дзяўчына. хіба я падобны на
швейка? валовіч крануў руку канстанцыі.
– паводзь сябе прыстойна.
ён адчуваў няёмкасць. нават збянтэжанасць. бо не ўхваляў тых людзей, што імкнуліся звярнуць на сябе ўвагу. эпатажных. крыклівых. мітуслівых. скандальных. апошнім часам такіх большала. з кожным днём. яны віравалі на вуліцах. плошчах. туляліся па піўных барах. сумнеўных начных клубах. вішчэлі з раніцы да вечара на тэлеэкранах. высвятлялі свае, вартыя жалю, адносіны ў крамах. цесных кватэрах з тараканамі. у чэргах. у цягніках, як цяпер, – падумалася яму. але цяпер адбывалася іншае. бо на волю выпаўзала нешта сціснутае ў спружыну. нібы ў пакутуючых на хваробу дэ ля турэта. калі пацыент у прысутнасці лекара стрымліваецца з усіх сіл. а як той зачыняе за сабой дзверы, то ўслед яму гучаць праклёны. самая брудная лаянка. быццам праз гаць раптоўна прарываецца гразевая плынь са смеццем. пустымі пластыкавымі бутэлькамі. гноем. але чаго яму саромецца? ён вязе быццам не зусім здаровага чалавека. выконвае заданне. урэшце, толькі б не нарвацца на горшае. «кідалава», прыкладам. бо ў яго сям’я. якая без яго дапамогі апынецца ў галечы.
але канстанцыя віж не згадзілася. – браня крапка. і танкі нашы хуткія, – адказала яна на заўвагу маёра. – пара збірацца ў лютасны паход? – і дадала. з робленай прыязнасцю: —
– я жартую. не садзіцеся на крыўду. а можна памераць ваш галаўны ўбор? маёр падумаў, узяў фуражку і падняўся з месца. – мне хутка выходзіць. —
сказаў ён і пайшоў да выхаду з вагона. канстанцыя віж скрушна ўздыхнула.
– хэх-х, шкада. такі бравы маёр. я б за яго
замуж пайшла, а не за марыка, – і спытала ўжо ў валовіча:
– навошта ты яго забіў? і дадала, звярнуўшыся да надзьмутага чалавечка. з расадай у скрыні.
– ён забіў марыка, – паказаўшы на валовіча.
чалавечак адкрыў рот. вочы яго зрабіліся ненатуральна вытрашчаныя. ён быў у нерашучасці, што адказаць. і, па ўсёй бачнасці, адчуваў вялікую нязручнасць.
– не ведаю ніякага марыка, – урэшце адказаў ён. —
– і не хачу ведаць.
і, пэўна, у знак пратэсту, зморшчыўся яшчэ больш. а потым заплюшчыў вочы. і адкінуў галаву з адкрытым ротам на спінку сядзення.
– супакойся, канстанцыя, – сказаў валовіч. і палез у сваю сумку.
– хочаш