дачку толькі адзін раз бачыў,– з жалем сказала Альбіна пра Мошку. – Было ёй тады гадоў дванаццаць. Мы стаялі ў чарзе, каб папіць квасу, а ён з-за бочкі разглядваў нас. Усё ж цікавіўся…
– А як цяпер жыве Леанід Пятровіч? Ці што ведаеш пра яго?
– Усё ведаю, – адказала раздражнёна Альбіна. – За хабар, што браў са студэнтаў, пасадзілі ў турму, праз тры гады выпусцілі па амністыі. Уладкаваўся на працу ў Баранавічах і там зноў папаўся на тым самым злачынстве. Загрымеў, як кажуць, пад фанфары другі раз. Пасля вызвалення жонка яго з дому выгнала, сказала, што ён зганьбіў яе і дзяцей. Палкоўнічыха яму ж нарадзіла дачку і сына, ты ведаеш?
Я згодна паківала галавою, мабыць, ад некага чула, што ў Мошкі было двое дзяцей, а дакладней чацвёра, калі прылічыць Маінага сына ды Альбініну дачку, а мо яшчэ дзе па свеце раскіданыя жывуць ягоныя нашчадкі.
– І дзе ж ён цяпер?
– Паехаў у Мінск да брата, як быццам ён там некаму трэба, – адказала яна з горыччу і раптам спахапілася: – Мой аўтобус!
Хуценька развіталася і знікла за складнымі дзверцамі.
А ў мяне засталося адчуванне, што яна ўсё яшчэ кахае і чакае Мошку, які прынёс ёй столькі пакут і жыццёвых цяжкасцей. І замуж таму больш не пайшла, усё спадзявалася, што вернецца. А ён, мабыць, не адважыцца прыйсці да яе і не таму, што не дазволіць сумленне, якога ў яго ніколі не было. Пабаіцца, што і яна прагоніць, і тады ўжо зусім нікому не будзе патрэбны. Колькі ж яму цяпер гадоў? Мо пад семдзесят. Яшчэ не надта стары, ды не кожны чалавек адважыцца пачынаць усё спачатку ў такім узросце. А па сутнасці, Альбіна для яго – адзінае выратаванне. Няхай бы хоць пад старасць ашчаслівіў яе, агарнуў пяшчотаю і сам пагрэўся каля сапраўднага і вялікага кахання, на якое здатная гэтая ўсё яшчэ прывабная і дужая жанчына. Можа, толькі дзеля гэтага і пішу апавяданне, раптам Леанід Пятровіч прачытае і зразумее, дзе ягоная апошняя і надзейная гавань, калі не згубіцца канчаткова ў тумане крыўдаў, страху і адзіноты.
Тамара Залеская
Переходящий приз для мечтательной девушки
Повесть
1
Как все-таки хорошо и полезно быть красивым! Даже если человек еще ничего особенного в жизни не достиг, а красота у него уже есть и вовсю работает на него, вызывая заинтересованные взгляды представителей противоположного пола и просто хорошее отношение окружающих к обладателю приятной наружности. Встречают-то не только по одежке, но и по лицу!
Когда человек ничем не примечателен внешне, то ему, конечно, надо очень постараться, чтобы прилично выглядеть, а потом еще и доказывать всем и каждому, что он тоже вполне интересный экземпляр. Нормальный, в общем: и голова у него работает неплохо, и характер удобный, и другие достоинства есть.
А ведь бывают и такие счастливчики, кому не надо ничего доказывать: они и без того всем нравятся. Впрочем, одной красоты для этого мало. Надо, чтобы у человека было обаяние, и это уже второе счастье после красоты. Или чтобы он обладал даром убеждения, или умел