велосипед.
В глухих лесах его остановлю.
Нарву цветов
И подарю букет…
Мішка прыпыніўся.
– А ўсё ж, Сярожа, – сказаў ён мне, – букет рамонак – гэта не кухонны камбайн. Але ж сэрцу не загадаеш…
Тое, што сказаў мне Мішка, ніхто не пачуў, бо ўсе дружна падтрымалі песню, і таму па бязлюднай вуліцы ляцелі радкі на верш Мікалая Рубцова:
…Той девушке, которую люблю…
Жонка на гадзiну
Аднойчы Антось праглядаў газету і заўважыў на апошняй старонцы аб’яву. Нейкае бюро прапаноўвала патэлефанаваць ім і запрасіць да сябе мужа на гадзіну, які выканае хатнія справы і пазбавіць гаспадыню ад клопатаў.
– Бач ты! – усміхнуўся Антось, закаранелы саракагадовы халасцяк. – Цяпер нават муж на гадзіну ёсць. А жонка?
Ён падышоў да тэлефона, набраў патрэбны нумар: «Зараз пабачым, што такое быць жанатым».
Пачуўся жаночы голас:
– Дзень добры. Вы штосьці хацелі?
– Так, так, – загаварыў Антось. – Я па аб’яве тэлефаную. Тут сказана, што можна заказаць мужа на гадзіну.
– Але.
– Толькі мне муж не патрэбны. Жонку хацеў бы…
На другім канцы дрота ўсё сціхла. А потым усё той жа прыемны галасок адказаў:
– Такіх паслуг мы не прапаноўваем. Але для вас зробім выключэнне.
Дамовіўшыся пра кошт і прызначыўшы час, Антось пачаў чакаць другую палавінку. Думаў, якія хатнія справы задасць «каханай-родненькай», хоць яна мусіла быць такой усяго адну гадзіну.
Нарэшце ў кватэру пазванілі – і Антось пабег да дзвярэй. На парозе стаяла нафарбаваная, модна апранутая маладая жанчына.
– Вы выклікалі жонку на гадзіну?
– Так.
– Ну вось і я, каханенькі! – амаль праспявала жанчына і адразу ж па-гаспадарску пайшла разглядваць кватэру. – Падкажы, калі ласка, колькі мы ўжо жывём у шлюбе?
Антось уключыўся ў гульню.
– А хіба ты не памятаеш, даражэнькая? – пачаў ён гаварыць у такт незнаёмцы. – Гадкоў, мабыць, каля дваццаці.
– Ага. Чаму ж ты тады, дарагі муж, не прыбраў у кватэры? Відаць, увесь гэты час чакаў мяне, седзячы на канапе?
– А як жа! – радасна адгукнуўся Антось. – Вось, думаў, прыйдзе родненькі чалавек, згатуе абед, памые бялізну, прыбярэ…
– Ты што, зусім з глузду з’ехаў? Гэта толькі маладая жонка на такое здольная! А пасля дваццаці гадоў сумеснага жыцця жанчыне, якая выхавала тваіх дзяцей, патрабуецца цішыня. Зразумела?
– Якіх яшчэ дзяцей? – здзівіўся Антось.
– Тых, што ўжо выраслі і недзе гуляюць самі па сабе. Ну, хопіць слоў. Сёння ў мяне добры настрой. Так і быць, памыю табе бялізну і згатую абед. У нас пральная машына ёсць?
– Ёсць, – адказаў Антось.
– Пакладзі ў яе сваю брудную вопратку, насып парашку і націсні на кнопку, – загадала «жонка».
Новаспечаны «муж» усё выканаў.
– Калі машынка спыніцца, не забудзься развесіць адзенне на балконе.
– А што ў нас сёння на абед?
– Паколькі мы з табой на дыеце, то мюслі і зялёная гарбата. Калі гэтага няма, сходзіш