Bağlayan İlişkiler. Amy Blankenship

büyükannesine bakarak cam kapıların önünde durdu. Isabel Hart’ın, günün bu saatinde bahçelere bakan büyük güneşlenme odasında olacağını düşünüyordu. Büyükannesinin tekerlekli sandalyenin düğmelerine dokunarak bahçeye açılan teras kapısına doğru yaklaştığını görünce göğsü sıkıştı.

      Onlara veda ederken büyükannesini son gördüğünde, yanaklarındaki gözyaşlarını silerken uzun boylu ve gururlu duruyordu. Elini büyük cam kapılara dayayan Angel, derin bir nefes aldı ve onları açtı.

      â€œBüyükanne!” Angel gülümsedi ve ona doğru koştu. Büyükannesinin gözleri zevkle genişlediğinde gülümsemesi daha da aydınlandı. Angel eğilerek ona yürekten sarıldı. “Aman tanrım, seni çok özledim!”

      Isabel gerçek sarılmanın keyfini çıkararak gözlerini kapattı. Bu Angel ve Tristian’da en çok sevdiği şeydi, ailenin geri kalanı gibi sahte değillerdi. Birini sevdiklerinde tüm kalpleriyle severlerdi.

      â€œÄ°ÅŸte benim meleğim,” Isabel güçsüzce sırtına vurdu. Angel’ın yanında olmasından dolayı gücünün biraz geri döndüğünü hissetti. Bu kız her zaman ruhunu ayağa kaldırmanın ve sevildiğini hissettirmenin bir yolunu buluyordu. Fakat bu onun hasta rolünü oynamasına engel olmazdı. “Beni son bir kez görmek için geri döndüğüne sevindim,” sesinin üzgün ve düşünceli çıkmasını sağladı.

      â€œNe?” Angel nefes aldı ve büyükannesini görebilmek için geri çekildi. “Büyükanne? Sen neden bahsediyorsun?” Söylediklerini duymak kalbini parçaladı ve gözyaşları döküldü.

      â€œOh, benim hakkımda konuşmayı bırakalım güzel yürekli. Son birkaç yıldır kaçırdığım her şeyi anlat bana, dedikodulardan duyduğum bu sözde erkek arkadaşın kim?" Isabel hafifçe kaşlarını çattı. “Bebek torunumun uzaktaki bir yerde büyümeye çalıştığına inanamıyorum, bunun olmasını izleyemiyorum bile.”

      *****

      Tristian, cep telefonu cebinde titrediği için kapıyı arkasından kapatarak Ashton'un odasından çıktı. Ray olduğunu gördü ve hemen cevapladı. “Hey Ray, neler oluyor?”

      â€œLimuzin yola çıktı ve kız arkadaşın dağa doğru geliyor. Trafiğin sonu gibi görünüyor. Hala kapıyı kilitlememi istiyor musun?” Ray, Isabel Hart'ın talimatı olduğunu bilerek sordu.

      â€œEvet, büyükannem davetsiz misafirlerin gelmesini istememekte kararlı.” Tristian onayladı. “sıkıca kilitle ve eğlenmek için buraya dön. Birinin yardıma ihtiyacı olursa, birilerinin dağda onlara eşlik etmesi gerekecek.”

      â€œPlan gibi duruyor,” Ray mırıldandı.

      Telefonunu kapattı ve ağır demir çiti kilitledi. Üç kalın asma kilidini bir araya getirirken, yüksek çivili çitlere baktı. Baktığı yerin köşesinde cep telefonu istasyonunu görünce o yöne doğru ilerledi. Doksan kilometre içindeki tek cep telefonu istasyonuydu ve içinde artık kullanılamayacağına dair bir his vardı.

      *****

      Angel, büyükannesinin tekerlekli sandalyede ne kadar kırılgan olduğunu görmenin şokunu sindirebilmek için bir an yalnız kalabilmek için terasın kapısından adım attı. Ne zaman sağlığını gündeme getirse, Isabel her seferinde konuyu kendi sorularıyla durdurmuştu.

      Kısa bir ziyaretten sonra, büyükannesi yorulduğunu ve günün geri kalanında uzanmak zorunda kaldığını söyledi, ancak Angel, sabah tekrar gelip onu görmeye söz verdi. Büyükannesinin bu kadar erken yatmasından endişelendi ve gerçekten ne kadar hasta olduğunu merak etti. California’ya gitmek için Mabet’ten ayrıldığında büyükannesinin sağlığı gayet iyiydi. Büyükbabasının ölümünden sonra bile daha gençleşmiş gibiydi.

      Her zaman canavar olarak düşündüğü yaşlı adam aklına gelince Angel'ın dudakları inceldi. Hayatı boyunca kimseden nefret etmemişti, merdivenlerden düşmeden birkaç saat önce büyükbabası Hunter ve onu gölette yüzdükten sonra dönerken yakalamıştı.

      Büyükbabası, rezervasyonda çalışan Kızılderili ayaktakımı ile oynamak için fazla büyük olduğunu söyleyerek bağırmıştı. Hunter’a dağından defolup gitmesini söyleyerek kapıyı çarpmıştı. Hunter’ın böyle ayrılışını görmek kalbini kırmıştı. Hunter’ın adına onunla konuşmaya çalıştığında büyükbabası dönüp öyle sert vurmuştu ki Angel yere düşmüştü.

      Angel acı içinde ağlamıştı ama büyükbabasının haklı olduğunu bildiği için bir şey söylememişti. Aslında Angel ve Hunter’ın yapmamaları gereken şeyler yaptıklarını bile bilmiyordu… Öpüşmek, dokunmak ve denemek gibi. Eğer bunları bilmiş olsaydı ona birden fazla kez vurabilirdi.

      â€œBakın, size bir melek heykeli olmadığını söylemiştim. Bu gerçekten Angel,” arkasından birisi güldü ve onun melankoliden çıkardı. Robert Amca'nın ikiz oğulları Devin ve Damien'i görerek gülümsedi.

      â€œAman tanrım, çocuklar siz büyümüşsünüz!” Ona sırayla sarılıp etrafında daireler çizerlerken Angel gülümsedi. Tristian'la aynı yaştaydılar, ancak son iki yıldır bir şekilde ondan daha fazla büyümüşlerdi. En az iki metre boyunda fedailere benziyorlardı. Ä°kisinde de dar, siyah ve önleri “Mabet” logolu tişört vardı.

      Omuzlarına ellerini koyarak gri gözlerindeki gururlu parlaklığı izledi. “Sanırım bu bana siz ikinizin ne yaptığını açıklar,” diye kıkırdadı. “Beladan uzak mı durdunuz? Yoksa içinde miydiniz?”

      â€œKim? Biz mi?” Devin onun kalçalarını okşarken gülümsedi.

      â€œBizi bundan daha iyi tanıyor olmalısın,” Damien kolunu Melek'in beline doğru kaydırdığında gözlerini kardeşine doğru devirdi ve onu Devin'in elinden çekti. Bu, ikizlerin yıllarca oynadığı bir oyundu. Güzel bir kızın yakınında her zaman birbirlerini geçmeye çalışırlardı.

      â€œYaptıkları için şanslısınız beyler,” Hunter ikizlere dik dik baktı, Melek sesine dönerken gülümsedi.

      Angel'ın