Ο Χορός Του Φεγγαριού. Amy Blankenship

καταφύγιο άγριας ζωής.

       «Σκράπι μη!» Η Τάμπι έβαλε τα κλάματα και πήγε αμέσως κοντά του. Οι γονείς της την είχαν εμπιστευτεί και δεν έπρεπε να τον χάσει. Σταμάτησε στο φράχτη, πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε το σκοτάδι μέσα από τα δέντρα. «Δεν είμαι δειλή.» Δάγκωσε το κάτω χείλος της και αποφασιστικά έπεσε στα γόνατα για να εξερευνήσει την τρύπα.

      ÎœÎµÏ„ά από μερικές γρατζουνιές κατάφερε να περάσει μέσα από τη τρύπα του φράχτη και άρχισε να ακολουθεί, μέσα στο δάσος, το γάβγισμα που όλο και ξεμάκραινε. «Θα με βάλεις σε μπελάδες», μουρμούρισε δυνατά και άρχισε να πλαταγίζει τη γλώσσα της, ξέροντας ότι ο σκύλος της, συνήθως, ανταποκρινόταν σε αυτόν το θόρυβο.

       «Τάμπι που είσαι;»

      Î— Τάμπαθα άκουσε τη φωνή της μητέρας της που την καλούσε αλλά εκείνη τη στιγμή την ένοιαζε μόνο να φέρει πίσω στο κάμπινγκ το κουτάβι της. Ο Σκράπι ήταν ο σκύλος της και έπρεπε να τον φροντίσει. Έτσι, αντί να απαντήσει στη μητέρα της ή στο κουτάβι παράμεινε εκεί σιωπηλή και συνέχισε να ακολουθεί το διαπεραστικό γάβγισμα του Σκράπι.

       Λίγο πριν είχε κάνει μία στάση για να ανακτήσει την αναπνοή της. Είχε ακουμπήσει την πλάτη της στον κορμό ενός δέντρου, είχε ακουμπήσει τα βρώμικα γόνατά της με τα χέρια της, ανάσαινε και άκουγε τους ήχους του δάσους. Πάντα ήθελε να βρεθεί στην καρδιά ενός δάσους και απλά να ακούει, όπως έβλεπε να κάνουν οι Ινδιάνοι στις ταινίες.

       Τα σύννεφα της βροχής είχαν επιστρέψει και το λαμπερό φεγγαρόφωτο είχε χαθεί. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα όταν συνειδητοποίησε ότι γεν μπορούσε να διακρίνει πια τα φώτα