Ο Χορός Του Φεγγαριού. Amy Blankenship

απαλό κλαψούρισμα. Σπρώχνοντας με τα γόνατά της , πέρασε πάνω από τον κορμό του δέντρου και είδε ένα ξέφωτο, λουσμένο από το φως του φεγγαριού.

       Εκεί ακριβώς, στη μέση του, είδε το Σκράπι. Έκλαιγε, σαν μόλις να του είχε επιτεθεί ο μεγάλος σκύλος που ζούσε στο τέρμα του δρόμου στο σπίτι τους. Το κουτάβι ήταν ξαπλωμένο στο έδαφος και προσπαθούσε να συρθεί προς τα πίσω. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα όταν κατάλαβε γιατί. Δύο ζώα κινούνταν αργά το ένα προς το άλλο και ο Σκράπι βρισκόταν ακριβώς στη μέση.

       «Χαζέ» μουρμούρισε ανασαίνοντας βαριά.

       Αναγνώρισε τα ζώα από φωτογραφίες που της είχε δείξει ο μπαμπάς της πριν το ταξίδι τους. Το ένα ήταν κούγκαρ και το άλλο το αναγνώρισε από την τηλεόραση… ένας ιαγουάρος. Της άρεσε να βλέπει ντοκιμαντέρ με ζώα και δε φοβόταν, όπως η μαμά της, όταν έβλεπε ζώα να επιτίθενται το ένα στο άλλο στην τηλεόραση. Ωστόσο αυτό ήταν διαφορετικό… Ήταν πραγματικότητα και ήταν τρομακτικό.

      Î‰Ï„αν γάτες που μπορούσαν να σε φάνε. Μεγάλες γάτες. Τα περήφανα ζώα συνέχισαν να κινούνται κυκλικά, το ένα γύρω από το άλλο, οι βρυχηθμοί τους δυνάμωναν και τα μάτια τους άστραφταν σα χρυσά μετάλλια. Ο ήχος του θανάτου μεταφερόταν με το αεράκι και έφτανε στην Τάμπαθα που συνέχισε να παρακολουθεί με δέος.

       «Έλα Σκράπι», ψιθύρισε, ελπίζοντας ότι οι μεγάλες γάτες δεν την είχαν ακούσει. «Φύγε από εκεί πριν κάποια από τις δύο σου επιτεθεί.» Εννοούσε πριν σε φάει αλλά δεν ήθελε να τρομάξει το δύστυχο κουτάβι ακόμα περισσότερο.

       Οι γάτες άρχισαν να ουρλιάζουν ξαφνικά, κάνοντας την Τάμπαθα να καλύψει