Przyjdzie Mordor i nas zje. Ziemowit Szczerek

szukać nowych wrażeń. Przez jakiś czas interesowali się odjechanymi filmami, ale i tego szybko mieli dosyć. Ileż razy można obejrzeć dzieła zebrane Jodorowskiego i Pasoliniego. No i wtedy zaczęli jeździć na wschód. I tam doznali oświecenia.

      – O jaa – opowiadał Udaj. – Stary, idziemy parkiem w Kijowie, idziemy, nie, idziemy przełajem, bo ścieżkę zgubiliśmy (tylko Udaj z Kusajem byli w stanie zgubić ścieżkę w parku), brniemy w krzorach wśród tych wszystkich gówien i srajtasiemek, brniemy, i nagle słyszymy, ty, Poljuszka polje. Znasz? No. Takie patataj, patataj, patataj, a potem, że „poooljuszka poolje, poljuszka szyrooooko pooolje”, kumasz? Nie? No. No to słyszymy to poljuszka polje, pompatyczna ruska muza leci, a my gdzieś wśród gówien w krzakach, wśród puszek tuny w tomacie i flaszek, rozumiesz…

      – No i co? – zniecierpliwiłem się.

      – No i brniemy dalej przez te krzorska, brniemy, a to polujszka coraz głośniej, ty, i wychodzimy na taki wyjebiście duży plac w środku parku, a na tym placu, men, chór wojskowy w tych czapkach wielkich i śpiewają a’kurwa’cappella. Na full regulator.