Ekspozycja. Remigiusz Mróz

mógł przysporzyć kobiecie.

      – Szrebska – odezwał się. – Jak tylko wyjdziemy, wyceluj mu w głowę.

      – W porządku – powiedziała cicho, beznamiętnym głosem.

      Spojrzał na pistolet służbowy dowódcy, który nieporadnie trzymała.

      – Gdyby któryś ze snajperów mnie ściągnął, ty przestrzelisz czerep Osicy – powiedział bardziej do zebranych policjantów, niż do niej.

      – Rozumiem.

      Forst popatrzył na wprost.

      – A teraz cofać się! Już! – krzyknął.

      Kaśkiewicz szybko spełniła żądanie, a stłoczeni w sieni funkcjonariusze poszli w jej ślady.

      – I opuścić broń! – dodał Wiktor, przyciskając lufę mocniej do skroni Edmunda.

      Szczerze mu współczuł, ale od początku wiedział, że to wszystko nie mogło skończyć się inaczej.

      Funkcjonariusze opuścili budynek, a zaraz za nimi wyszedł Edmund i dwoje uzbrojonych ludzi. Wiktor potoczył wzrokiem wokół, szukając snajperów. Tym razem nie dostrzegł żadnego steyra, choć z pewnością wszystkie były wycelowane w jego głowę.

      – Jakie mają rozkazy? – zapytał, obracając głowę do Kaśkiewicz.

      – Słucham?

      – Snajperzy. Kto ma im dać sygnał do strzału?

      – Komisarz, który teraz dowodzi.

      – Doświadczony człowiek?

      Policjantka się nie odezwała, co Forst wziął za odpowiedź twierdzącą. Wiedział, że żaden wprawiony funkcjonariusz nie wyda rozkazu, by strzelać, póki napastnik trzymał zakładnika na muszce. A bez tego strzelcy nawet się nie poruszą.

      Ruszyli w stronę kilku policyjnych samochodów zaparkowanych pod domem. Podeszli do pierwszego z nich, a potem Wiktor zerknął do środka i upewnił się, że alfa ma kluczyki w stacyjce. Mogli wziąć którekolwiek z tych aut – wszystkie miały wmontowane urządzenia namierzające.

      Nie miało to żadnego znaczenia. Potrzebowali środka transportu tylko na kilkanaście najbliższych minut.

      – Usiądź za kierownicą – polecił Oldze.

      Gdy zajęła miejsce za kółkiem, otworzył drzwi i wprowadził Osicę na siedzenie pasażera, a sam zajął miejsce z tyłu. Spuścił go z muszki tylko na sekundę, ale dopóki na miejscu nie było GROM-owców, nikt nie mógł z tego skorzystać.

      – Jeśli zobaczę cokolwiek podejrzanego w lusterku, inspektor tego nie przeżyje – powiedział do Kaśkiewicz.

      Nikt mu nie odpowiedział. Zamknęli drzwi samochodu i Olga odpaliła silnik. Ruszyła powoli w kierunku drogi dojazdowej do posesji, a potem wyjechała na drogę gminną. Daleko było Wiktorowi do poczucia ulgi, ale cieszyło go, że wszystko do tej pory szło po jego myśli. Balansowali na granicy życia i śmierci, niemniej ryzyko się opłaciło.

      – Oszalałeś, Forst? – zapytała nagle Szrebska. – Będziesz teraz strzelał do ludzi?

      To już nie był teatr. Teraz dziennikarka naprawdę sprawiała wrażenie, jakby sądziła, że Wiktor spalił za sobą o jeden most za dużo. I najgorsze było to, że mogła mieć rację.

      – Nie mam innego wyboru.

      Edmund zaklął pod nosem, poprawiając nerwowo pas. Forst był pełen uznania, że dowódca w takiej sytuacji zadbał o to, by go zapiąć. Cały Osica.

      – Jesteś chory psychicznie – dodał podinspektor.

      – Nie mówiłby pan tak, gdyby przez chwilę się pan nad wszystkim zastanowił.

      – Niby nad czym?

      – Nad tym, że odsunięto mnie od śledztwa, a potem sprowokowano na parkingu.

      – I? Jedno ani drugie jakoś…

      – Ktoś to wszystko zaaranżował.

      Osica zaśmiał się nerwowo, spoglądając w bok.

      – Co ty sobie wyobrażasz, Forst? – zapytał. – Że jakaś grupa wewnątrz policji się na ciebie uwzięła?

      Wiktor wyciągnął zamkniętą paczkę papierosów.

      – Nie jesteś na tyle istotny – dodał Edmund. – Nikt nie zadałby sobie trudu dla kogoś takiego, jak ty. Owszem, działasz na nerwy wszystkim w jednostce, traktujesz ludzi z góry i wydaje ci się, że pozjadałeś wszystkie rozumy, ale nikt nie uważa cię za osobę na tyle ważną, by się na ciebie uwziąć! Jesteś śmieciem, Forst, zwykłym śmieciem!