Serce nie sługa. Tara Pammi

najwyżej pytał lekarzy, czy jego potomek przeżyje.

      Aż do chwili, gdy Nikandros ukończył dziewiętnaście lat i wbrew medycznym prognozom pozbył się wszelkiej chorowitości, która go całe życie prześladowała. I dopiero wtedy Theos pojawił się w jego życiu.

      ‒ Powinienem był przysłać straż, żeby cię pilnowała – usłyszał głos Andreasa.

      Na ustach starszego brata błąkał się uśmiech, jakby chodziło o słodkie wspomnienie, typowe dla rodzeństwa. To znaczy, normalnego rodzeństwa, nie zaś uwielbianego syna i spadkobiercy nieco szalonego i opętanego władzą króla, i tego młodszego, ledwie tolerowanego.

      ‒ Nie mam pojęcia, o czym mówisz – odparł Nik niedbale.

      ‒ Pielęgniarki szukały cię po całym pałacu i znajdowały cię tutaj, na wałach, wywijającego gumowym mieczem. To było twoje ulubione miejsce – przypomniał Andreas, stając obok Nika.

      ‒ A skąd miałbyś o tym wiedzieć, u diabła? – spytał Nik i pomyślał: Prawie mnie nie widywałeś.

      ‒ Z okna gabinetu w moim skrzydle widać doskonale ten taras. Obserwowałem, jak walczysz z wyimaginowanymi wrogami. – Smutek w głosie Andreasa poruszył Nika.

      W ciszy, która zapadła, spojrzał na twarz brata pogrążoną w cieniach zmierzchu, a spojrzenie w jego oczach poruszyło nim do głębi.

      Jego brat zmagał się od lat z ojcowskim szaleństwem, podupadającym moralnie krajem i głodną władzy Najwyższą Radą.

      Poczuł ukłucie winy. Wiedział, co się dzieje, a jednak nie chciał wrócić.

      ‒ Trochę za późno udawać, że łączy nas braterska więź.

      Ten budzący gniew spokój nie zniknął z oczu jego brata. Nik wolałby, żeby Andreas walnął go pięścią albo nazwał jego postępowanie nikczemnym. Ale nigdy się tak nie zachował.

      Nawet wtedy, gdy Nik mu powiedział, co zrobił z jego narzeczoną.

      ‒ Więc dlaczego wróciłeś, Nik? Zrobiło ci się mnie żal? Czy też mam żywić nadzieję, że przeważyło poczucie obowiązku wobec kraju?

      Uczynił to, bo odezwało się w nim dziedzictwo Drakonu, którego jako chłopiec zawsze chciał być częścią? A może dlatego, że opuszczenie kraju oznaczałoby zmierzenie się z prawdą – że te wszystkie drobnostki, które sprawiały mu taką przyjemność, traciły na znaczeniu, kiedy myślał o pewnej byłej piłkarce?

      ‒ Obiecałem matce, że zjawię się na twojej koronacji.

      Andreas zacisnął usta.

      ‒ Koronacja została przełożona.

      Nik wiedział, że przez kilka ostatnich lat to Andreas kierował wszystkim zza kulis. Więc dlaczego teraz, szykowany do roli króla, przekładał koronację?

      ‒ Drakon potrzebuje cię u swego steru – przypomniał.

      ‒ Więc jednak myślisz o kraju.

      ‒ Dlaczego prosiłeś mnie, żebym wrócił? Powiedz prawdę.

      Nik popatrzył na niego wyzywająco, ale Andreas nie dał się sprowokować.

      ‒ Potrzebuję cię, Nikandrosie.

      Nik pomyślał, że nastał czas niespodzianek. Najpierw Brian, potem Mia, potem ojciec, a teraz Andreas.

      Jego brat westchnął.

      ‒ Rada jest coraz bardziej zaniepokojona moim stanem kawalerskim. Chodzi o konsekwencje polityczne. Gdybym nagle jutro zmarł, traktat z naszym potężnym sąsiadem traci moc i grozi nam aneksja. Gospodarka jest w kiepskim stanie i nic nie wskazuje, by miała się szybko podźwignąć.

      ‒ Więc dlaczego nie ożeniłeś się z tamtą… kobietą i nie spłodziłeś dotąd potomków? – spytał Nik, czując wstręt na samą myśl o tym, co uczynił.

      ‒ Gdybyś zechciał choć raz nas odwiedzić, dowiedziałbyś się, że zerwałem zaręczyny z Isabellą zaraz po twoim wyjeździe.

      ‒ Nic o tym nie słyszałem.

      ‒ Ponieważ chodziło nam o to, by świat wierzył, że jesteśmy jeszcze zaręczeni. Jej brat chciał, żeby uważano, że sama odrzuciła następcę tronu Drakonu. Zgodziłem się.

      ‒ Ojciec musiał być wściekły.

      ‒ Ojciec i ja nauczyliśmy się rozumieć nawzajem znacznie lepiej – odparł enigmatycznie Andreas.

      ‒ Więc to, co zrobiłem, było…

      ‒ Nie chcę zagłębiać się w przeszłość. Nie przysłużyłoby się to żadnemu z nas, prawda? Potrzebuję twojej pomocy. Muszę ogłosić, że ojciec jest niezdolny do rządzenia, odbudować gospodarkę i morale narodu i sprawić, by Rada przestała decydować o moim życiu.

      Nikandros wiedział dzięki własnym źródłom o niepokojach wśród ludności kraju, o niezrealizowanych umowach i odpływie inwestorów, którzy wiedzieli, że Andreas nie spieszy się z ogłoszeniem zaręczyn, nie mówiąc już o ślubie, i że nie chce się przychylać do żądań Rady, a jego brat już dawno stracił zainteresowanie Drakonem.