doustnie:
Moksyfloksacyna, 400 mg, doustnie, raz dziennie.
Poszkodowany nie jest w stanie przyjąć leku doustnie (wstrząs, nieprzytomny)
Cefotetan 2 g, podany dożylnie (powoli podawać przez ponad 3–5 min) lub podawany domięśniowo co 12 godz.
Ertapenem 1 g dożylnie/domięśniowo, raz dziennie.
Oparzenia twarzy, szczególnie te, do których doszło w pomieszczeniach zamkniętych, mogą towarzyszyć obrażeniom dróg oddechowych. Zalecana jest wnikliwa obserwacja w odniesieniu do drożności dróg oddechowych i saturacji u takich pacjentów oraz rozważenie wczesnego chirurgicznego udrożnienia dróg oddechowych.
✓ Oceń całkowitą powierzchnię ciała (TBSA – total body surface area) dotkniętą oparzeniami, zaokrąglając do 10%, stosując regułę dziewiątek.
✓ Zabezpiecz oparzenia suchym, jałowym opatrunkiem. W przypadku rozległych oparzeń (ponad 20%) należy rozważyć umieszczenie poszkodowanego w śpiworze HRS (Heat-Reflective Shell) lub BSB (Blizzard Survival Blanket) w celu uniknięcia hipotermii i osłonięcia oparzonych powierzchni ciała.
Resuscytacja płynowa/uzupełnianie płynów (Amerykański Instytut Badawczy Chirurgii – United States Institute Surgical Research, USAISR: zgodnie z regułą dziesiątek).
✓ Jeśli oparzenia są większe niż 20% całkowitej powierzchni ciała, uzupełnianie płynów należy rozpocząć niezwłocznie po uzyskaniu dostępu dożylnego lub doszpikowego. Resuscytację należy rozpocząć od podania mleczanu Ringera, roztworu 0,9% NaCl lub hydroksyetylowanej skrobi. W przypadku użycia koloidu nie należy podać więcej niż 1000 ml, a następnie można, w miarę potrzeby, uzupełnić objętość płynów mleczanem Ringera i 0,9% NaCl. Wstępna objętość płynu IV/IO jest obliczana jako procent powierzchni oparzenia (% TBSA)×10 ml/godz. dla dorosłych o masie ciała od 40 do 80 kg. Na każde 10 kg powyżej 80 kg należy zwiększyć dawkę o 100 ml/godz.
✓ Jeśli występuje również wstrząs hipowolemiczny, standard resuscytacji płynowej stosowany w takim przypadku ma priorytet nad stosowanym wyłącznie w odniesieniu do oparzeń. Należy podawać płyny dożylnie lub doszpikowo wg wytycznych TCCC wymienionych wcześniej.
✓ Środki przeciwbólowe mogą być stosowane wg wytycznych TCCC wymienionych wcześniej.
✓ Terapia antybiotykowa w leczeniu przedszpitalnym nie jest zasadnicza dla samych oparzeń, ale antybiotyki powinny być podane wg wytycznych TCCC.
✓ Wszystkie zabiegi medyczne z zakresu TCCC mogą być wykonywane na oparzoną skórę poszkodowanego lub przez nią.
Reanimacja na polu walki ofiar wybuchu lub z obrażeniami penetrującymi, u których nie ma wyczuwalnego tętna i oddechu, prawdopodobnie będzie nieskuteczna i nie powinna być podejmowana. Jednakże poszkodowani z obrażeniami tułowia lub obrażeniami wielonarządowymi, u których nie ma wyczuwalnego tętna i którzy nie oddychają podczas fazy taktycznej pomocy medycznej, powinni być poddani obustronnemu zabiegowi nakłucia klatki piersiowej w celu ewentualnego odbarczenia odmy opłucnowej przed zakończeniem czynności resuscytacyjnych.
✓ Dokumentuj ocenę kliniczną, wykonane zabiegi i zmiany w stanie poszkodowanego w Polowej Karcie TCCC Poszkodowanego.
✓ Przekaż te informacje wraz z poszkodowanym kolejnej grupie medycznej.
Określenie „ewakuacja taktyczna” obejmuje zarówno ewakuację poszkodowanego CasEvac, jak i ewakuację medyczną MedEvac.
Poszkodowany nieprzytomny z drożnymi drogami oddechowymi
• Odchylenie głowy lub manewr wysunięcia żuchwy.
• Wprowadzenie rurki nosowo-gardłowej.
• Ułożenie poszkodowanego w pozycji bezpiecznej.
Poszkodowany, u którego rozpoznano niedrożność dróg oddechowych lub jest zagrożony niedrożnością dróg oddechowych
• Odchylenie głowy lub manewr wysunięcia żuchwy.
• Wprowadzenie rurki nosowo-gardłowej.
• Należy pozwolić poszkodowanemu na przyjęcie dogodnej dla niego pozycji; takiej, która w najlepszy sposób zapewni drożność jego dróg oddechowych, włącznie z pozycją siedzącą.
• Ułożenie poszkodowanego w pozycji bezpiecznej.
Jeśli powyższe środki okazały się nieskuteczne, zastosuj:
– rurkę krtaniową – LT (laryngeal tube),
– intubację dotchawiczą,
– chirurgiczną konikotomię (z lignokainą u osób przytomnych).
Unieruchomienie kręgosłupa nie jest wymagane u osób z izolowanym urazem penetrującym, wykluczając obrażenia penetrujące szyi i okolicy kręgosłupa.
U poszkodowanego z postępującą niewydolnością oddechową i urazem lub podejrzeniem urazu klatki piersiowej należy rozważyć odmę opłucnową.
✓ Odbarcz odmę poprzez nakłucie klatki piersiowej po stronie urazu kaniulą 14 G o długości 8,5 cm w drugiej przestrzeni międzyżebrowej w linii środkowo-obojczykowej, po górnej krawędzi III żebra.
✓ Upewnij się, czy nie wprowadzasz igły bocznie lub przyśrodkowo do linii środkowo-obojczykowej. Innym dopuszczalnym miejscem wkłucia jest czwarta lub piąta przestrzeń międzyżebrowa w linii pachowej przedniej (AAL).
✓ Rozważ założenie drenu do klatki piersiowej, jeśli nie następuje widoczna poprawa i/lub przewidywany jest długi transport.
Większość poszkodowanych w warunkach taktycznych nie wymaga podawania tlenu, ale jego podanie może być korzystne w poniższych przypadkach:
• niska wartość saturacji na odczycie pulsoksymetru,
• urazy powodujące niewydolność oddechową,
• poszkodowany jest nieprzytomny,
• poszkodowany z urazem czaszkowo-mózgowym (TBI) (utrzymanie saturacji > 90%),
• poszkodowany we wstrząsie,
• poszkodowany znajdujący się na dużej wysokości.
Wszystkie otwarte i/lub ssące rany klatki piersiowej powinny być natychmiast