Betonowa blondynka. Michael Connelly

zaznał.

      Kobieta wyjęła palec z ust i zaczęła głośno jęczeć – pewnie to właśnie było jej specjalnością i stąd wziął się jej przydomek. Bosch poszukał gałki potencjometru i ściszył głos. Nadal jednak słyszał ją, słyszał, jak jęk przechodzi w krzyk. Dochodził także z sąsiednich kabin. A więc nie on jeden oglądał ten film. Poczuł się nieswojo, kiedy uzmysłowił sobie, że tamci patrzyli na to z innych niż on pobudek.

      Zasłona za jego plecami zaszeleściła i Bosch usłyszał, jak ktoś do niego podchodzi od tyłu. W tej samej chwili poczuł rękę sunącą po jego nodze w stronę krocza. Odwracając się, sięgnął po broń, ale natychmiast zauważył, że to dziewczyna, która wcześniej rozmieniała mu pieniądze.

      – Czy mogę coś dla ciebie zrobić, kochanie? – zagruchała.

      Odsunął jej rękę.

      – Zacznij od wyjścia stąd.

      – No, malutki, po co oglądać na ekranie, jak możesz to robić sam? Dwadzieścia dolców. Nie mogę wziąć mniej. Muszę się jeszcze podzielić z szefostwem.

      Była tak blisko, że nie wiedział, czy to jej, czy jego oddech jest kwaśny od papierosów. Naparła na Boscha twardymi piersiami i zaczęła nimi poruszać. Nagle znieruchomiała. Poczuła pistolet pod marynarką. Ich oczy się spotkały.