นางบอก
“กลัวกองทัพที่กำลังมาอย่างนั้นหรือ?” เขาถาม
“มิได้” นางตอบพลางหันมาหาเขา “กลัวท่าน
อีเร็คมองนางอย่างงุนงง
“ข้ากลัวว่าท่านจะมองข้าไม่เหมือนเดิม” นางตอบ “ตั้งแต่ที่ท่านได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในสนามรบนั่น”
อีเร็คส่ายศีรษะ
“ข้าไม่ได้คิดกับเจ้าเป็นอย่างอื่นเลย” เขาบอก “เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ และข้ารู้สึกซาบซึ้งใจ”
นางส่ายหน้า
“แต่ท่านยังได้เห็นอีกด้านหนึ่งของข้าด้วย” นางบอก “ท่านได้เห็นว่าข้าไม่ปกติ ข้าไม่เหมือนคนอื่น ข้ามีพลังในตัวที่ข้าไม่เข้าใจ และตอนนี้ข้าก็กลัวว่าท่านจะคิดว่าข้าเป็นสัตว์ประหลาด เป็นสตรีที่ท่านไม่ต้องการได้เป็นภรรยาอีกแล้ว”
อีเร็คปวดร้าวกับคำพูดของนาง เขาก้าวเข้ามาหา กุมมือนางไว้อย่างขึงขัง แล้วมองสบตานางอย่างจริงจังที่สุด
“อลิสแตร์” เขาเอ่ย “ข้ารักเจ้าด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าเป็น ไม่เคยมีสตรีคนใดที่ข้าจะรักยิ่งไปกว่าเจ้า และจะไม่มีด้วย ข้ารักทุกอย่างที่เจ้าเป็น ข้าไม่เห็นว่าเจ้าแตกต่างจากคนอื่น ๆ ไม่ว่าเจ้าจะมีพลังอำนาจใด หรือเจ้าจะเป็นใครก็ตาม และถึงแม้ข้าจะไม่เข้าใจ แต่ข้าก็ยอมรับทุกอย่างได้ ข้าพอใจกับทุกสิ่งแล้ว ข้าสัญญาว่าจะไม่สอดรู้ ข้าก็จะรักษาสัญญา ข้าจะไม่ถามเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ข้าก็ยอมรับเจ้า”
นางจ้องมองเขานิ่งนาน ก่อนจะค่อย ๆ แย้มยิ้มออกมา ดวงตาคลอคลองด้วยหยาดน้ำตาแห่งความโล่งอกและยินดี นางสวมกอดเขาแน่นด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่นางมี
นางกระซิบข้างหูเขา “กลับมาหาข้านะ”