สำหรับข้าแล้วอย่างไรพวกเราก็ต้องตายอยู่ดี คำถามคือเราจะยืนตายบนสองเท้านี้หรือนอนตาย สำหรับข้า ขอยืนหยัดสู้จนตัวตาย!”
เกิดเสียงโห่ร้องอย่างเห็นด้วยขึ้นทั่วห้อง อีเร็คเองก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
“เช่นนั้นพวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว” ท่านดยุคกล่าวต่อ “พวกเราจะปกป้องซาวาเรีย จะไม่ยอมแพ้ พวกเราอาจจะต้องตาย แต่เราจะตายด้วยกัน”
ทุกคนตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เมื่อต่างหันไปพยักหน้าให้แก่กันอย่างเคร่งเครียด ดูเหมือนทุกคนกำลังพยายามหาคำตอบอื่น
“มีอีกทางหนึ่ง” อีเร็คบอกเสียงดังในที่สุด
เขารู้สึกว่าทุกคนจับจ้องมองมาที่เขา
ท่านดยุคพยักหน้า ให้เขาพูดต่อ
“เราสามารถโจมตีได้” อีเร็คกล่าว
“โจมตีหรือ?” ทหารหลายคนตะโกนขึ้นด้วยความประหลาดใจ “พวกเรามีกันแค่ไม่กี่ร้อยคน จะโจมตีทหารนับล้านคนได้อย่างไร? อีเร็ค ข้ารู้ว่าท่านกล้าหาญ แต่นี่ท่านเป็นบ้าหรืออย่างไร?”
อีเร็คส่ายศีรษะอย่างจริงจังที่สุด
“สิ่งที่ท่านไม่ได้พิจารณาคือทหารของแอนโดรนิคัสไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตี พวกเราได้เปรียบในเรื่องของการไม่ทันตั้งตัว เช่นที่ท่านกล่าว การนั่งอยู่ที่นี่ คอยตั้งรับ พวกเราก็ต้องตายแน่ แต่หากเราโจมตี เราจะสามารถจัดการพวกมันได้เป็นจำนวนมาก ที่สำคัญที่สุด หากเราโจมตีอย่างถูกวิธี และถูกที่ เราอาจจะทำได้มากกว่าการต้านพวกมันไว้ เราอาจจะชนะก็ได้”
“ชนะหรือ?!” ทุกคนร้องออกมา พลางมองอีเร็คด้วยความงุนงงอย่างเต็มที่
“ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ท่านดยุคถาม
“แอนโดรนิคัสคงจะคิดว่าพวกเรารออยู่ที่นี่