pallton që kisha të varur në krah, si gjithmonë. John, pa thënë asgjë, morri valixhen time dhe filloi të lëvizë përpara, duke më pritur në daljen e hotelit.
«Prisni, duhet të paguaj llogarinë e dhomës».
«U bë, mos u shqetësoni. Mund të shkojmë, më ndiqni».
«Por, a jeni i sigurt John?».
«Më pyesni nëse jam i sigurt që kam paguar? Sigurisht, karta ime e kreditit është akoma e nxehtë», u përgjigj duke më buzëqeshur.
«Jo. Dua të them nëse jeni i sigurt për atë që po bëni. Jam një njeri plotësisht i panjohur për ju, nuk ju duket?».
«Nuk është e vërtetë! U njohëm mbrëmë në darkë në aeroport, kemi udhëtuar bashkë në makinë, kemi ngrënë mëngjes bashkë këtë mëngjes dhe pak duhej që të më tregonit plotësisht gjoksin tuaj me atë dekoltenë e mëparshme. Mendoni akoma se unë dhe ju jemi komplet të panjohur?». Ishte çarmatosës në thjeshtësinë e tij shprehëse, në aftësinë e tij për të më bërë të ndihem e rëndësishme! U ndjeva aq e rrethuar saqë nuk arrija të përgjigjesha, veçse në makinë, pasi të isha sistemuar në brendësi të ambientit akoma të ftohtë.
«Po, jemi të panjohur. Nuk e shikoni që i drejtohemi njëri-tjetrit me një “ju” të ftohtë?», i thashë, duke shpresuar të shpalosja dyert e një besimi më të madh midis nesh. Shpresa ime u shpagua menjëherë.
«E pra në të vërtetë, po e mendoja edhe unë pak më parë ndërsa prisja ashensorin. Si thoni të shembim murin dhe të flasim me “ti”?».
«Mirë, me kënaqësi», u përgjigja, ndërsa ndjeja me të vërtet kënaqësi ta thosha atë, duke u çliruar nga një kufizim që prirej të më frenonte madje shumë.
John më shikonte gjithmonë drejt në sy kur më fliste seriozisht, si mund të kisha menduar ta shpërqëndroja me mjete të tjera? Kisha përshtypjen gjithmonë e më të fortë se e njihja vërtetë atë njeri prej shumë kohësh.
«Makina është akoma e ftohtë, por së shpejti do të jetë më mirë. Të vjen keq nëse hap kondicionerin e ajrit për ta ngrohur sa më shpejt?».
«Absolutisht jo, shiko të bësh më të mirën».
«Mirë, vërej që fryrja e syve po zhduket përfundimisht. Tani janë bërë të bukur, si mbrëmë në darkë».
I buzëqesha në heshtje dhe ndenja duke parë vijëzimet e buta të profilit të tij, ndërsa, me vëmendje, ngiste makinën në rrugën kryesore. Qëndruam në heshtje për pak, ndërsa radioja transmetonte muzikë klasike vazhdimisht. Kaluam qendrën e qytetit, Portland ishte i gjallëruar në atë orë të mëngjesit, rrugët e tij dhe trotuaret ishin të mbushura me njerëz që ecnin me hapa të shpejtë, drejtuar kushedi se ku, kushedi përse. Kaluam urën mbi lumin Willamette, ishte aq e bukur me borë, merrte një bukuri të veçantë. Shikoja jashtë nga dritarja dhe kapja të gjitha imazhet e këtij peizazhi, duke u përpjekur të kuptoja nëse kisha qenë tashmë në atë zonë në jetën time të kaluar. Jo, për mua ishin krejtësisht të reja dhe për këtë, ndoshta, i vlerësoja edhe më shumë.
«Atëherë, të pëlqen Portland?».
«Është një qytet i bukur dhe me dëborë duket vërtet magjik. Është shumë më i qetë se New York-u por duket se nuk mungon vërtet asgjë. Mendoj se nuk ka asgjë për ta patur zili».
«Është një qytet i plotë dhe misterioz. Është një qytet i bukur, por kur ke kohë që jeton, fillon të të mbysë, siç ndodh me pjesën më të madhe të metropoleve të mëdhaja. Ndërsa Wallowa është e zhytur në natyrë. Do ta shikosh ç’farë ndryshimi, Kate! Ka liqenin e tij të bukur, të mbyllur mes maleve, ngjyrat e luleve në pranverë, bimët dhe gjelbërimin gjithandej përreth. Vend i shkëlqyer Kate!», m’u përgjigj, «Është gjynah që ti mund ta shohësh vetëm me dëborë».
«Me dëborë do ketë gjithsesi bukurinë e vetë, apo jo?», vazhdova. “Dhe pastaj unë e kam parë”, do kisha dashur të bërtisja. Por arrita të përmbahesha.
Të humbur mes atyre fjalëve arritëm në kufijtë ekstremë të qytetit, përtej të cilave hapej fshati i pakufijshëm. Temperatura në brendësi të makinës ishte bërë me të vërtet e këndshme, prandaj vendosa të hiqja pallton që e vendosa mbi sediljet e pasme. Ndihesha më e lirë në lëvizje, më rehatshëm, pavarësisht golfit të lartë të pulovrës që nuk isha mësuar të vishja dhe që pjesërisht më bezdiste. Ndërsa po përkulesha për të rregulluar pallton, John u kthye për të më parë. Sytë tanë u takuan dhe në atë moment unë kapa gjithë bukurinë dhe thellësinë e syve të tij, të asaj ngjyre të gjelbër që kisha vënë re tashmë në aeroport, por që vetëm në atë moment mund ta vlerësoja në të gjithë intensitetin e saj. Ndoshta për shkak të çmendurisë sime, në atë moment ndjeva një dëshirë të fortë për ta puthur. Por po, pse mos ta bëja? Jemi qënie njerëzore në thelb, jemi prej mishi dhe kockash. Pse të mos i jepemi kënaqësive të jetës, pasi ajo është kaq e shkurtër? Unë dashuroja një burrë në jetën time të kaluar, e di me siguri absolute falë të gjitha imazheve të çmuara që ruaj brenda meje. Përse në këtë jetë nuk kisha arritur akoma të takoja njeriun e duhur, deri në atë moment? John nuk ishte indiferent ndaj meje, dhe ndoshta as unë nuk isha për të. Po gaboja gjithçka, ndoshta? Po vrapoja shumë? Do të kisha rënë në një humnerë të thellë, siç më ka ndodhur herë të tjera në të kaluarën? Po i bëja shumë pyetje vetes të cilave nuk mund t’u jepja ndonjë përgjigje. Iu përgjigja shikimit të tij me një buzëqeshje. John ma ktheu i kënaqur. Kishte mirëkuptim mes nesh dhe kjo më bënte të lumtur dhe për momentin, më mjaftonte.
KAPITULLI 5
Përgjatë anëve të saj, rruga i jepte hapësirën një shtrirjeje të pafundme me dëborë të bardhë, vetëm aty këtu ndërprerë nga gjurmë hapash të fëmijëve që luanin në fushat e mbuluara dhe plot me njerëz dëbore dhe igloo të vogla. John ishte i heshtur dhe i vëmendshëm ndaj makinës. Më vuri në dukje se kishte disa shtresa akulli në karrexhiatë dhe për këtë arsye, përveç kushteve të dukshme të trafikut të ngadaltë, do të na duhej më shumë kohë nga parashikimi të arrinim në destinacion. Ndoshta punonjësja në aeroport, që e njihte zonën, kishte të drejtë që më vuri në dukje se do të duheshin edhe tetë orë për të përfunduar udhëtimin. E pyeta John-in nëse nuk kishte rrugë të tjera që do të na lejonin ta paraprinim edhe vetëm pak kohë ardhjen tonë në Wallowa.
«Kate, e njoh këtë rrugë përmendësh tashmë, aq shumë saqë mund të ngas edhe me sy të mbyllur. Fatkeqësisht nuk kemi zgjidhje tjetër. Mund të dilnim nga autostrada dhe të kalonim nëpër rrugët e qytetit dhe të fshatit, por do të largoheshim nga rruga kryesore dhe pastaj do të duhej të ktheheshim domosdoshmërisht sipër. Gjithashtu nuk pres që të gjej rrugë të zbrazëta nga dëbora dhe të rrjedhshme atje jashtë dhe rreziku i gjetjes së akullit do të rritej duke na bërë të ngadalësojmë më tej. Do të na duhet akoma më shumë kohë, kështu që është më mirë të vazhdojmë kështu. Ke shumë nxitim për të arritur?».
«Jo, nuk nxitoj. Kam vetëm disa gjëra që duhet t’i bëj në këto anë dhe do të doja të filloja sa më parë, pa humbur shumë kohë», u përgjigja. Duhej t’i kisha folur për veten me detaje.
«Janë çështje vërtet kaq të rëndësishme? Çështje për jetë a vdekje?», pyeti duke buzëqeshur dhe duke u kthyer për të më parë në sy dhe zbuluar çdo gënjeshtër timen të mundshme. Ishte hera e parë që bënte këtë gjë që kur ishim në udhëtim.
«Do të thoja vërtet “çështje për jetë a vdekje”, të dyja. Dhe nuk është vetëm një lojë fjalësh, besomë». Kisha vendosur tashmë, do kisha zbrazur thesin pas pyetjes tjetër. Pas vdekjes së sime mëje i premtova vetes sime të mos iu zbuloja më