Pogrzebani. Jeffery Deaver

– oświadczyła Sachs.

      – Tak, oczywiście – po chwili wahania zgodził się Rossi. Popatrzył na Giacoma i Danielę, po czym przeprowadzili krótką rozmowę po włosku.

      – Ich wozu używają inni funkcjonariusze – przetłumaczył Rossi. – Ercole, odwieziesz detektyw Sachs.

      – Ja?

      – Ty.

      Ruszyli do wyjścia.

      – Proszę jej dać broń – powiedział Rhyme.

      – Co? – zdumiał się inspektor.

      – Nie chcę, żeby jechała w teren bez broni.

      – To wbrew przepisom.

      A my nie pozwalamy sobie na żadną nieprzepisowość…

      – Jest detektywem policji Nowego Jorku i wyczynowo strzela.

      Rossi rozważył jego prośbę.

      – Nie wiem, jaką umowę zawarliśmy ze Stanami, ale kiedy żandarmi ścigali przestępcę z Francji, udzieliłem im zgody na wjazd z bronią do Kampanii. Teraz postąpię tak samo. – Wyszedł i kilka minut później pojawił się z plastikową walizeczką na pistolet. Zapisał w formularzu numer z pokrywy i otworzył.

      – To jest…

      – Beretta dziewięćdziesiąt sześć A1 – dokończyła Sachs. – Kaliber czterdzieści. – Wzięła broń i skierowała lufę w dół, po czym lekko przesunęła zamek, by sprawdzić, czy komora jest pusta. Wzięła dwa magazynki i pudełko amunicji, które Rossi przyniósł razem z pistoletem.

      – Proszę tu podpisać. A w rubrykach „stopień” i „przynależność służbowa” proszę wpisać coś nieczytelnego. Ale błagam, detektyw Sachs, niech pani nie strzela do nikogo, jeżeli będzie pani mogła tego uniknąć.

      – Postaram się.

      Nabazgrała coś we wskazanym przez niego miejscu, włożyła magazynek i pociągnęła zamek, aby załadować berettę. Sprawdziła, czy jest zabezpieczona, wsunęła ją za pas. Podbiegła do drzwi.

      Ercole spojrzał na Danielę, potem na inspektora.

      – Czy mam…?

      – Leć! – krzyknął Rhyme. – Szkoda czasu!

      ROZDZIAŁ 18

      To? – spytała Amelia Sachs, kiedy wybiegli z budynku kwestury. – To jest twój samochód?

      – Tak, tak. – Ercole stanął przy niewielkim aucie z napisem Mégane, jasnoniebieskim, brudnym i powgniatanym. Ruszył na drugą stronę auta, żeby otworzyć jej drzwi.

      – Poradzę sobie. – Zatrzymała go gestem. – Jedźmy.

      Młody funkcjonariusz wsiadł za kierownicę, Sachs zajęła miejsce pasażera.

      – Skromny wóz, niestety. – Uśmiechnął się smętnie. – Lotne patrole miały dwa lamborghini. Jeden rozbił się parę lat temu, więc nie wiem, czy wciąż dysponują oboma. To oznakowany radiowóz. Co za…

      – Nie mamy czasu.

      – Jasne.

      Uruchomił silnik. Wrzucił pierwszy bieg, włączył lewy kierunkowskaz i spojrzał przez ramię, czekając na możliwość włączenia się do ruchu.

      – Ja poprowadzę – powiedziała Sachs.

      – Co?

      Przesunęła dźwignię na luz i zaciągnęła ręczny hamulec, a potem wyskoczyła z samochodu.

      – Powinienem spytać, czy ma pani prawo jazdy – rzekł Ercole. – Pewnie trzeba wypełnić jakieś formularze. Myślę…

      Stała już przy jego drzwiach i ciągnęła za klamkę. Wysiadł.

      – Możesz pilotować – zaproponowała. Obiegł samochód i wskoczył z drugiej strony, a ona usadowiła się na fotelu kierowcy, którego nie musiała ustawiać: Ercole był wyższy i siedzenie było przesunięte maksymalnie do tyłu.

      Zerknęła na niego.

      – Pas.

      – Nie, tu nikt się tym nie przejmuje – zachichotał. – I nigdy nie wlepiają za to mandatów.

      – Zapnij.

      – Dobrze, dobrze, już…