Białe kości. Graham Masterton

farmie przed Tower, przy drodze do Blarney.

      – Hm… Nie, w tej sytuacji chyba nie muszę z nim rozmawiać. Wyświadcz mi jednak przysługę, Jimmy, i uważnie go obserwuj, dobrze?

      – Och, tak. Uprzedziłem o nim facetów z posterunku w Blarney, żeby wiedzieli, gdzie szukać narzędzi drogowych, które dostaną nóg, znikających walców do asfaltu i innych rzeczy, którym nagle przyjdzie ochota pospacerować.

      * * *

      Ranek był tak słoneczny, że profesor O’Brien zasugerował spacer przez Lee Fields, wzdłuż rzeki. Po zachodniej stronie miasta Lee była o wiele czystsza, płynęła tam szeroko, tocząc szkliste wody. Na przeciwnym brzegu, na wysokim wzgórzu wyrastały szare wiktoriańskie iglice Szpitala Matki Boskiej, był to budynek o najdłuższym w Europie frontonie, który stanowiłby wspaniały wybieg dla lunatyka.

      W ogrodach biegały i krzyczały dzieci, a lekki wiaterek poruszał gałęziami lśniących w słońcu wierzb.

      – Krótki spacer dobrze mi zrobi – powiedział profesor. – Ostatnio całe dnie spędzam przed ekranem komputera.

      Był dość młody, miał jakieś trzydzieści cztery, trzydzieści pięć lat. Łysiał na czubku głowy i starannie zaczesywał włosy w taki sposób, by to ukryć. Był niski, a z rękawów jego zielonej marynarki wystawały różowe dłonie, niczym świńskie nóżki.

      Po chwili milczenia Katie się odezwała:

      – Gerardzie, chciałabym, żebyś potraktował to bardziej jako śledztwo policyjne niż typowo akademickie rozważania. Nawet jeśli od śmierci tych kobiet minęło osiemdziesiąt lat, to przecież one naprawdę żyły i zostały zamordowane z jakiegoś konkretnego powodu.

      – Uważasz, że miało to coś wspólnego z brytyjską armią, z jej zemstą?

      – To jedna z możliwości. W końcu Brytyjczycy spalili z zemsty prawie całe centrum Cork. Nie podobają mi się jednak te laleczki, odbierają sens całej sprawie.

      – Cóż, nie mogę powiedzieć, że kiedyś się z czymś takim zetknąłem. Jakoś nie potrafię ich skojarzyć z żadną konkretną kulturą lub okresem historycznym. Zanim nawrócono nas na chrześcijaństwo, mieliśmy dziesiątki różnych bogów i najdziwniejsze obrządki ku ich czci. Jednak nigdy nie spotkałem się ze wzmiankami na temat ofiar z ludzi, ćwiartowania ich, a przede wszystkim nie słyszałem o jakichś dziwacznych laleczkach.

      Podniósł do oczu plastikową torebkę i jeszcze raz uważnie przyjrzał się szmacianej lalce. Koncentrując się, śmiesznie marszczył nos.

      – Można tu chyba zauważyć pewne podobieństwo do małych postaci z bawełnianych skrawków, które ludzie wieszali nad drzwiami wejściowymi, kiedy w domu chorowały dzieci. Robili tak, żeby Królowa Śmierci Badb zabrała ze sobą właśnie tę figurkę, a nie chorego. Te kukiełki szyto jednak z resztek ubrań chorego dziecka i wypychano je obciętymi paznokciami i końcówkami jego włosów. Królowa Badb, znęcona w ciemności zapachem chorego, przez pomyłkę zabierała taką figurkę.

      – Nie było w nich haczyków, pinezek ani śrubek?

      Profesor O’Brien pokręcił głową.

      – To wygląda bardziej na rytuał voodoo – powiedział. – W siedemnastowiecznej Danii były czarownice, które wbijały magiczne gwoździe w podobizny głów swoich ofiar, wywołując u nich ostre bóle. Istnieją dowody na to, że duńscy żeglarze mogli przenieść tę praktykę do Cork.

      Katie zatrzymała się i popatrzyła na rzekę. Na wodzie unosiły się trzy płynące pod prąd łabędzie, niemal niewidoczne w oślepiającym blasku słońca odbijającego się od tafli wody. Trzy białe litery „S”.

      – Będę wdzięczna, jeśli na bieżąco zechcesz informować mnie o swoich ewentualnych odkryciach – odezwała się. – Jeśli potrzebujesz jakiejkolwiek pomocy… na przykład samochodu, by wybrać się na rekonesans na farmę Meagherów, czegokolwiek, po prostu mi powiedz.

      – Oczywiście. To jedna z najbardziej interesujących spraw, z jakimi ostatnio się zetknąłem. Nawet ekscytująca.

      – A zatem… – Katie wyciągnęła rękę do pożegnalnego uścisku.

      Wiatr rozwiał długi kosmyk włosów starannie ułożony na czubku głowy profesora O’Briena.

      – Jeszcze jedno…

      – Tak? – zdziwiła się Katie.

      – Kiedy przebrnę przez tę teczkę i sprawdzę kilka rzeczy… Czy moglibyśmy omówić to przy kolacji?

      – Przy kolacji?

      Posłał jej nieśmiały chłopięcy uśmiech.

      – To chyba miło łączyć interesy z przyjemnościami, prawda? Byłaś kiedyś w tej hiszpańskiej restauracji przy Oliver Plunkett Street?

      Uścisnęła jego małą rączkę.

      – Zobaczymy, jak się sprawy potoczą, dobrze?

      – Oczywiście.

      Poszła w kierunku parkingu, a doktor został nad rzeką i patrzył za nią. Odwróciła się tylko raz i pomachała mu usztywnioną ręką, niczym semaforem. Kiedy otwierała samochód, czuła, że brakuje jej tchu, choć zupełnie nie wiedziała dlaczego.

      – O rany – powiedziała do swojego odbicia w lusterku wstecznym. – Chyba mu się podobasz, co?