Альфия Ситдикова

Яктылык сулышы = Дыхание света


Скачать книгу

итеп җанга ябынмас.

      Телен, илен, динен саткан кавем

      «Шыр ялангач» басар каршына,

      Оялмыйча: «Милләт үзен үзе

      Сатты, дияр, җитте башына!»

      «Ник терелдем?!» Аһ орыр да шагыйрь,

      Йөрәккәе шартлап ярылыр,

      Милләт тамыры корып беткән язлар

      Шагыйрьнең дә соңгы языдыр.

      Дөнья бетәр ул көн. Һәм Җир шары

      Күчәреннән очып чыгар да

      Кайтыр кабат, «Милләтем!» дип янып,

      Тукай шигырь язган чорларга.

      Соңгы нокта

      Аттай җигелеп,

         эшләп хәлдән тайдым, –

      дип уфтанма әле

         юкка да.

      Эт көнедәй

         каһәрләгән язмыш

      Көтәр булса

         соңгы ноктада,

      Үкенерсең,

         чәчләреңне йолкып

      Еларсың да,

         бәлки, карганып.

      Дөнья малы –

         дуңгыз каны ич ул,

      Яши күрмик

         берүк алданып.

      Гомер хакың

         күпме тора, бәндәм?! –

      Аңла шуны

         тормыш иткәндә!

      Беркем үзе белән

         берни алмый,

      Мәңгелеккә

         күчеп киткәндә.

      Өч аршын

         җир көтә…

      Өч аршын

         җир җитә…

      Нинди заман?!

      Күзле күрми, колаклылар ишетмиләр,

      Иш итмиләр канатлылар канатсызны.

      Сүзләр генә эретә алмый күңелләрнең

      Ишекләрен каплап алган каткан бозны.

      Күптән инде бар канунны бозып-җимереп,

      Вакытларны кире борган заман килде.

      Кем туктатыр көчкә ия, бармы берәү,

      Кешелеккә каршы искән давыл-җилне?!

      Җирне афәт каплаганны күргәннәр дә

      Таш кыяга менеп баскан, күзен йомып.

      Җирем, Илем, Телем, газиз Халкым минем,

      Башны ташка орыйммыни инде сынып?

      Кабат-кабат чын ирләрне барлый күңел,

      Гаме барның һәр кешедә эше дә бар.

      Калган эшкә кар яудырмас ирләр туса,

      Дөньялыкны каплый алмас зар-интизар.

      Кар яуганны көтеп тормыйк, уянырга

      Вакыт җитте, йокладык без бик тә озак.

      Канат кага якты өмет, тере әле,

      Кешелекнең хәтеренә элмик йозак.

      Без әлегә исән

      «Кычкырырга,

      Эш кырырга

      Вакыт җитте, Татарстан!»

М. Әгъләмов

      Чын шагыйрьләр үлми, яши бирә

      Иле, теле, дине хакына.

      Милләт аңын шакый үткәннәрдән,

      Чиксезлектән дәшә халкына:

      «Тураерга, зураерга вакыт,

      Авыз иттең, – диеп, – яңарыштан.

      Ач йөзеңне, әйт сүзеңне, – диеп, –

      Вакыт җитте, – диеп, – Татарстан!»

      Мәңгелектән дәшә, нәгърә ора,

      Җанын ачар өчен милләтнең.

      Үлемсезләр мәрткә киткәннәргә

      Аңлатадыр ирек кыйммәтен.

      Без әлегә исән. Яңарышның

      Башын күргән, тәмен татыган.

      Ишетергә тиеш бу дәшүне,

      Уянырга тиеш йокыдан.

      Без күрергә тиеш дәвамын да,

      Эш