Кадыйр Сибгатуллин

Офыкларга карап… = Гляда в даль


Скачать книгу

бәхетнең белде ни икәнен.

      Тик иминлек кенә юрады.

      Бүген менә безнең өйдән үтә

      шул сугышның яңа юллары.

      Сугыш бара һаман.

      Бөтен җирдә…

      Күчеп кенә йөри утлары.

      Туктап тора икән,

      аның әле

      тын алырга гына туктавы.

      Илгә төбәп,

      безнең өйгә төбәп

      атмаса да, туплар корылган.

      Мин атлаган саен әле һаман

      сугыш ярасына орынам.

      Кулдан-кулга кала килә кылыч,

      антлар эчеп ала киләбез.

      Солдатларның варислары булып,

      солдат булып кала киләбез.

      Улларыбыз тора бүген чиктә.

      Аларның да өзелә сулышы.

      Бабасыннан калган шул ук сугыш –

      аларның да бүген сугышы.

      Буыннардан буыннарга кала,

      барыннан да мөһим эш булып.

      Кешелеккә даим янап тора,

      йөрәгендә яман шеш булып.

      Сугыш озын…

      Аның зәхмәтләре

      кешелекнең җанын йөдәтә.

      Җир шарының кайтавазы булып,

      чаң каккандай кага йөрәккә.

      «Бетте!» диеп бүген кем әйтә ала?

      Беттеме ул минем оныкка?

      Ул да бүген сугыш дигән сүзне

      йокысында гына оныта.

      Чабатаны күрсә,

      «Бу нәрсә?» ди,

      ишетсә дә аны, күрмәгән.

      (Андыйлары онытылды инде,

      чабатаны алдык түрләрдән.)

      Ә кылычны таный,

      автоматны,

      пулемётны таный,

      танкны…

      Уенчыгы – сугыш кораллары.

      Ул да солдат,

      сугыш – аныкы.

      Унбиш тиен салып сугыш ача,

      тешен кысып ата,

      җимерә!

      Тешне кысып куәт биреп торам:

      тырыша күр, берүк җиңелмә!

      Ирек бирсәң, яшәр иде сугыш

      киләчәкнең канын эчеп тә.

      Тәмамлыйсы иде бу сугышны,

      тәмамлыйсы иде ничек тә.

      «Бетте!» диеп бүген кем әйталсын?

      Бер көне юк дошман атмаган.

      Без сугышка күптән киткән идек,

      без сугыштан әле кайтмаган…

1983

      Улым уйнаганда

      Хирысланып улым уйнап йөри,

      атланганы әле агач ат.

      Балачаклар бездән калган кебек

      аннан да бит әле калачак.

      Уйнаулары кызык, нәкъ безнеңчә,

      мин-минлегең хәтта кузгала.

      Ләкин, безнең уйнаганны күрсә,

      бик көнләшер иде бу бала.

      Кыллы чыбыркылар, ул чын атлар

      кая инде безнең улларга!

      Өч көпчәкле иске арбалар да

      очкыч иде безнең кулларда.

      Әти-әни җанвар-җәнлек ташый,

      машиналар ташый… кибеттән.

      Чын ат күрсә, агач атын ташлый

      әллә ялгыш, әллә ирлектән…

      Ничә тапкыр инде агач аттан

      егылып төшеп борын канаткан.

      Айгырлардан егылып, дөнья белән

      танышасы бар шул кабаттан.

      Уйламыйча уен итмәс микән,

      таныр микән дөнья эшләрен?

      Агач аттан аера алыр микән

      чын атларның ничек кешнәвен?

      Балачаклар бездән