уйланыр ла ул!
Уйлы таңнар аткан чагында
Чык төшсә дә, гөлләр егыла.
Авырлыгын тоеп дөньяның,
Иңнәремә башың куй әле.
Бергә кичәр ерак көннәрнең
Ерыйк әле куе томанын,
Авырлыгын тоеп дөньяның!
Төнге ак каеным, и җаным!
Серең сөйлә... Сөйлә чистасын!
Бәхет кошы өркеп очмасын,
Котсызлыгын күреп дөньяның.
Төнге ак каеным, и җаным...
Шомырткай
Гел шаяртып әйтә иде әткәй:
– Минем өчен СССР –
Чыжылдатып безгә сөтен биргән
Шушы юмарт Шомырткай – сыер!
...Сыерлы йорт! Бу йорт – өметле
йорт.
Чиләк аумас, казык черемәс.
Ышык күләгәдә каз какланыр,
Бәрәңгеләр базда үремәс.
Табыннары булыр сөтле чәйле,
Каймаклы һәм куе катыклы:
Бу йорт белер бөек хезмәт серен,
Монда тормыш күркәм һәм ныклы.
Сыерлы йорт... Көтү чыккан чакта
Киерепләр ачкач капканы,
Күрсәгез лә икән
Горурлыгын
Сыер чыгаручы апаның!
Сыерлы йорт булса, ил дә булыр,
Сыер тоткан йортка кот иңәр –
Җылы куллап сыер сауса кичен
Ак яулыклы килен-җиңгиләр...
И сыеркай, Шомырт! Синең белән
Булды безнең бәхет янәшә.
Юк,
Хатын-кыз
Чын хатын-кыз булмас,
Назлап сыер сава белмәсә!
Чиста намазлыкка утыргандай,
Сыерга ул ипләп кагыла
Һәм чиләккә,
Юк, шаулы сөт түгел –
Татлы бер җыр гүя агыла!
Ә кырыйда бозау әрсезләнә:
– Калдырыгыз, – дип, –
сөт миңа да!
Сыер күши... Тигезләргә тели
Һәммәбезне...
Сыер уйлана.
И Шомырткай! Тәмле сөтең һаман
Телләремдә эри шикелле...
Син бит әнкәемә сөттәш әнкәм,
Сөтле әнкәм булдың бит инде!
Без сыерлы йортта туып үстек,
Ул бит безне исән саклады.
Сыер эзләренә баса-баса,
Безнең тыйнак бәхет атлады.
Балачакның шушы шәфкатьлесе
Тиң булмаса әгәр бер җырга –
Мин багышлап шигырь язмас идем
Шомырткайга – безнең сыерга...
...Юкка әйтмәгәндер зирәк әткәм:
– Минем өчен СССР –
Чыжылдатып безгә сөтен биргән
Шушы юмарт Шомырткай-сыер...
Сынавы микән?
Хак Тәгаләнең бер сынарга
Теләве микән –
Томана һәм ертлач илне
Пушкинлы иткән?
Иблис корган бу илнең