ачкан иде.
Без анда кереп йөрмәдек,
Керәсе калган икән.
Төн биргән бөтен шатлыкны
Көн тартып алган икән.
Хәзер инде йөрәк тулы,
Күңел тулы моң-сагыш.
Сөендереп көендердең,
Әй язмыш, язмыш, язмыш…
«Ялгызлыктан качып калалмыйлар…»
Ялгызлыктан качып калалмыйлар,
Бер таба ул адәм баласын.
Гомер иткән ярың китеп баргач,
Япа-ялгыз җирдә каласың.
Көннәр узган саен, йөрәкләргә
Тирәнрәк уела ярасы.
Матәм көне ерагайган саен,
Сагышларга бата барасың.
Ялгызлык ул айга-вайга куймый,
Җаныбызны сыный тоташтан.
Һәрбер гамәлебез үлгәннәрнең
Якты рухы белән тоташкан.
Яши-яши ялгыз торырга да
Өйрәтәдер тормыш дигәне;
Өйрәтәдер ялгыз күтәрергә
Иңебезгә язмыш өйгәнен.
Каплансаң да егылып, кирәк була
Күтәрелеп атлап китәргә,
Бергә чакның матур мизгелләрен
Онытмыйча саклап үтәргә.
Ялгыз башка яшәү җиңел диеп,
Бер юләре әйтмәс дөньяның.
Ача алмасам да шигыремдә,
Ни икәнен беләм мин аның.
Их, дөнья көтүләре
Яши-яши, җанга тулган
Сагыш белән моң гына.
Тормыш кая барганлыгын
Аңлыйбыз шул соң гына.
Кушымта:
Их, дөнья көтүләре лә,
Саргаеп бетүләре.
Сискәндереп тетрәндерә
Гомернең үтүләре.
Моңаябыз, моңланабыз
Кичләрен, иртәләрен.
Алга атлыйбыз, җимереп
Тормышның киртәләрен.
Кушымта:
Их, дөнья көтүләре лә,
Аптырап бетүләре.
Сискәндереп тетрәндерә
Гомернең үтүләре.
Тунаса да, кыйнаса да,
Туеп булмый яшәүдән.
Таңнар да ата яктырак
Безнең күкрәп яшьнәүдән.
Кушымта:
Их, дөнья көтүләре лә,
Картаеп бетүләре.
Йөрәкләрне өшеттерде
Гомернең үтүләре.
Аллы микән, гөлле микән
Гомернең азаклары?
Көне-төне сагындыра
Үткәннең газаплары.
Кушымта:
Их, дөнья көтүләре лә,
Саргаеп бетүләре.
Сискәндереп тетрәндерә
Гомернең үтүләре.
«Алтын өчен генә яшәүчене…»
Алтын өчен генә яшәүчене
Гомер буе читкә типтем мин –
Алтын өчен түгел, халкым өчен
Яшәүчене якын иттем мин.
Үзем дә бит маңгай тирләремне
Халкым өчен көн дә түктем мин.
«Күңелемдә шигырь ничек туа…»
Күңелемдә шигырь ничек туа,
Уйланган юк иде бу хакта.
Сөйгәнемә тагын шигырь язам,
Яшәсә дә читтә, еракта.
Ашыга-ашыга керә шигыремә
Язгы назлар, сулар ярсуы.
Бу