gotowa w twoim pokoju, Emi będzie o czternastej trzydzieści, żeby cię ubrać. A mnie zaraz kac rozerwie głowę, więc pozwólcie, że się reanimuję.
Po tych słowach wyciągnął plastikową torebeczkę i wysypał biały proszek na talerz, uformował dwie kreski i wciągnął. Odchylił się na krześle i splatając ręce za głową, powiedział:
– Lepiej mi.
Siedziałam, patrząc na nich, i zastanawiałam się, jak to możliwe, że są wobec siebie tacy obojętni, zupełnie jakby wczorajsza noc nie miała miejsca. Ona ponownie zajęta była telefonem, a on usiłował dojść do siebie.
– No dobrze, a kiedy chcieliście mi powiedzieć o weselu?
Olga przewróciła oczami i rozłożyła szeroko ręce, wypatrując ratunku od młodego Włocha, gdy tymczasem on wskazywał na nią palcem, jakby się przed nią broniąc.
– Olga miała ci powiedzieć. A to, że zwlekała, to już nie moja wina.
– A ty od kiedy wiedziałeś? – zaatakowałam go, obracając ku niemu twarz.
– Od dnia, kiedy się zgodziłaś wyjść za dona, ale…
Podniosłam rękę, dając znak, by zamilkł, i schowałam twarz w dłonie.
– Kochanie, będziesz zadowolona, zobaczysz – odezwała się Olo, głaszcząc mnie pieszczotliwie po głowie. – Wesele jak z bajki, kwiaty, gołębie, lampiony. Będzie tak, jak chciałaś.
– Mhm, i gangsterzy, broń, mafia i koks. Nie ma co, idealna ceremonia.
W tym momencie Domenico wzniósł talerz w geście toastu i wciągnął kolejną kreskę.
– Nic się nie martw – powiedział, pocierając nos. – Nie będzie wszystkich w kościele, zjawią się tam tylko głowy rodzin i najbliżsi współpracownicy. Poza tym w kościele Madonna Della Rocca jest niewiele miejsca, tak że i tak mało kto się zmieści, nie masz się czym stresować. A teraz zjedz coś.
Popatrzyłam na stół i skrzywiłam się na widok jedzenia. Byłam tak zdenerwowana, że mój żołądek przypominał raczej supeł niż wiadro bez dna.
– Gdzie Massimo? – zapytałam.
– Zobaczycie się w kościele, miał trochę rzeczy do załatwienia. A tak między nami mówiąc, myślę, że umiera ze strachu. – Domenico wesoło uniósł brwi, a na jego twarzy pojawił się ironiczny uśmiech. – Od szóstej nie spał, wiem, bo sam jeszcze nie spałem, więc pogadaliśmy i wrócił na ląd.
Po godzinie stałam w swoim pokoju, wpatrując się w futerał z suknią. Dziś wychodzę za mąż, pomyślałam. Wzięłam telefon i wykręciłam numer mamy. Chciało mi się płakać, bo wiedziałam, że wszystko jest nie tak. Po kilku sygnałach w słuchawce usłyszałam jej głos. Zapytała, co u mnie słychać i jak mi idzie w pracy, a ja zamiast powiedzieć jej prawdę, kłamałam jak z nut. Zgodnie z rzeczywistością odpowiedziałam dopiero wtedy, gdy mnie spytała, jak nam się układa z Czarnym. Świetnie, mamo!, powiedziałam. A potem opowiadała, co słychać w domu i jak się miewa mój tata pracoholik. Właściwie ta rozmowa niczego nowego nie wniosła, ale i tak jej bardzo potrzebowałam. Dochodziła dwunasta, kiedy skończyłyśmy. Ledwo się rozłączyłam, do sypialni wkroczyła Olga.
– Nie żartuj, że nawet nie wzięłaś prysznica! – zawołała, wytrzeszczając oczy.
Trzymałam w rękach telefon i wybuchnęłam płaczem, opadając na kolana.
– Olo, ja nie chcę…! – rozszlochałam się na dobre. – Moja mama powinna tu być, tata miał mnie poprowadzić do ołtarza, a brat być świadkiem. Kurwa, to wszystko jest nie tak! – wrzasnęłam i złapałam ją za nogi. – Ucieknijmy, Olo! Weźmy auto i przynajmniej na trochę im znikniemy.
Olo stała jednak niewzruszona i unosząc ze zdziwieniem brwi, patrzyła z dezaprobatą, jak się wiję po podłodze.
– Weź nie pierdol i wstań – powiedziała twardo. – Masz napad paniki, oddychaj. I chodź, weźmiesz prysznic, bo zaraz tu będzie ta cała ekipa od przygotowań.
Nie reagowałam na jej polecenia i nadal w dzikiej histerii siedziałam uczepiona jej nogi.
– Lari – powiedziała łagodnie, siadając obok. – Kochasz go, a on ciebie, prawda? Ten ślub jest nieunikniony. Poza tym to tylko papier, trzeba to odhaczyć. Jak jutro się obudzisz, nie będzie żadnej różnicy. Przeżyjemy to razem. Normalnie pocieszyłabym cię meganajebką, ale w twoim stanie jest to niewskazane. Pociesz się tym, że napiję się za ciebie.
Mimo jej czułych słów, nadal leżałam, rycząc i w kółko powtarzając, że zaraz stąd ucieknę i nikt mi do tego nie jest potrzebny.
– Wkurwiasz mnie już, Laura! – zawołała, łapiąc mnie za nogę. Po czym chwyciła moją kostkę i zaczęła ciągnąć po podłodze do łazienki. Próbowałam się wyszarpnąć, ale była ode mnie silniejsza. Dociągnęła mnie do prysznica i nie zważając na moje ubranie, puściła zimną wodę. Zerwałam się na równe nogi, pałając żądzą mordu.
– Skoro już stoisz, to weź się umyj, a ja tymczasem ci to bezalkoholowe gówno załatwię, może twój rozumek da się oszukać. – Machnęła ręką i wyszła z łazienki.
Kiedy skończyłam brać prysznic, wytarłam się, owinęłam głowę ręcznikiem i włożyłam szlafrok. Poczułam się już lepiej, wszystkie lęki nagle zniknęły. Gdy weszłam do sypialni, aż mnie zamurowało. Mój pokój przeistoczył się w prawdziwy salon fryzjersko-kosmetyczny. Dwa stanowiska obok siebie, a przed nimi lustra, światła, kilogramy kosmetyków, setki szczotek, kilka suszarek, lokówek, a do tego jakieś dziesięć osób, które aż stanęły na baczność, kiedy weszłam.
– Chodź, siadaj i napij się – powiedziała Olo, wskazując miejsce obok siebie.
Było dobrze po czternastej, gdy wstałam z fotela. Nigdy jeszcze tak bardzo nie zmęczyłam się siedzeniem. Moja dość krótka fryzura zmieniła się w imponujący kok, misternie upięty z kilograma sztucznych włosów. Żeby różnica nie była taka dramatyczna, spoczywał u dołu głowy, przypominając zgrabną kulę, a reszta włosów, gładko zaczesana do tyłu, odsłaniała twarz. Fryzura była elegancka, skromna i stylowa. Idealna na tę okazję. Domenico sprowadził mi świetnych wizażystów, pomyślałam. Odwalili kawał dobrej roboty. Oczy miałam mocno podkreślone, z przewagą brązu, i delikatnie zaznaczone usta w kolorze pudrowego różu. Wyglądałam świeżo i promiennie, całości dopełniały gęste sztuczne rzęsy. Moja twarz była idealnie wyprofilowana centymetrową warstwą podkładów, kamuflaży i różu, sprawiając, że kompletnie siebie nie przypominałam, a w każdym razie wyglądałam inaczej niż na co dzień.
Byłam jednak zachwycona i nie mogłam napatrzeć się na siebie. Nigdy jeszcze nie wyglądałam tak niesamowicie jak w tej chwili. Nawet stylizacja na weneckim festiwalu filmowym nie mogła się z tym równać.
Podczas gdy napawałam się sobą w lustrze, nagle do pokoju wparowała Emi, a Olga zastygła w bezruchu, udając, że szuka czegoś w telefonie.
Przywitała się z nami, całując w policzek, i odpakowała sukienkę.
– No dobra, dziewczyny, zaczynamy – powiedziała, łapiąc wieszak.
W trakcie walki z suwakiem odkryłam, że albo sukienka się skurczyła, albo ja utyłam. Wspólnymi siłami jednak zapięłyśmy, co miałyśmy zapiąć, a Emi mogła zająć się welonem.
Kilka minut przed piętnastą stałyśmy gotowe, a ja czułam jak moje serce pędzi, wyprzedzając oddech.
Olga stała obok i ściskała moją dłoń. Widziałam, że chce jej się płakać, ale świadomość pięknego