Majorka w niebieskich migdałach. Anna Klara Majewska

miłość Luby uleczyła go jak cudowna różdżka, choć z samą różdżką zdarzały się małe kłopoty. Ale od czego jest internet? To właśnie tam pewnej nocy zamówił magiczne, niebieskie tableteczki. Teraz mógł już stawić przyrodzenie i czoło niezaspokojonym żądzom ukochanej.

      Niezaspokojona żądza zemsty zadziałała szybciej niż wszystkie proszki razem wzięte. Stanęłam w drzwiach sypialni bez najmniejszego bólu głowy. Marek, pochrapując, drzemał sobie w najlepsze, nie wiedząc, że w najgorsze… Podeszłam bliżej, tkwiłam nad nim i nad łóżkiem, ja – nieszczęsny, zdradzony miecz Damoklesa! Wbijałam wzrok w mojego, niegdyś ukochanego, a wciąż superprzystojnego, szpakowatego męża, słysząc jego za krótki oddech.

      – I co teraz, podrywaczu?! – huknęłam mu nad uchem.

      Natychmiast otworzył oczy.

      – Co ty? Ale mnie wystraszyłaś… – odchrząknął przez sen. – O mało co zawału nie dosta…

      – Od czego? Od magicznych tableteczek?

      – Jakich znowu table… teczek?

      – Niebieskich! I ciekawe, po co ci one, skoro od pół roku nie uprawiamy seksu!

      – Aaaa! – Wreszcie do niego dotarło. – Grzebałaś w moich rzeczach?

      Głupiej i bardziej wkurzająco już chyba nie mógł zagadać.

      – Nie grzebałam, proszku na głowę szukałam! Nie musiałam grzebać, matka wszystko opisała! Moja matka wiedziała więcej niż ja! Nie wstyd ci? Tak, teściowa cię rozszyfrowała! Razem z twoją rzekomą pracą w necie po nocach. Ha, dobra praca, wyszukiwanie w pornosklepach viagry, hiszpańskiej muchy i różnych takich!

      – Hiszpańskiej… muchy?!

      – To krople są, na jazdę!

      – A ty skąd wiesz?

      – Matka napisała!!!

      – Nie szukałem muchy!

      – Nie? Ale po czerwone stringi popędziłeś aż na podzamcze, na targ wyrobów z Koniakowa!

      Zdębiał. Tak wyglądałby dąb w pościeli! Na pewno dlatego, że nie spodziewał się takich konkretów.

      – Czy cię kompletnie pojeba…

      – Oto mój niewulgarny, wierny Clooney, pokazał wreszcie swe prawdziwe oblicze! – przerwałam mu słowo, którego naprawdę nie znoszę, chyba najohydniejsze, jakie znam. – Do niej na pewno byś się tak nie odezwał!

      – Do kogo?!

      – Ha, ha, jeszcze śmiesz robić ze mnie idiotkę?! Do kogo? A mówi ci coś imię O-KSA-NA!? – wymówiłam je z obrzydzeniem, bo w tym momencie brzmiało dla mnie, za przeproszeniem, jak O-BES-RA-NA, i zupełnie się nie kontrolując, z wręcz orgazmiczną przyjemnością walnęłam go książką mamusi, wciąż trzymaną w ręku.

      – Aj! – mój bohater zapiszczał jak panienka.

      Ha, ha! Byłam wniebowzięta!

      – Ajjj – zajęczał jakoś dłużej i chwycił się za oko.

      – Do wesela się zagoi – pocieszyłam go. – Pięknego, ludowego, ruskiego wesela! Ty na viagrze, ona w welonie i czerwonych stringach z Koniakowa, a nad wami hiszpańska mucha. Bzzz! Bzzz! Bzzz! Bzycząca marsz weselny tak słodko, jak wy się bzykacie! Ha, ha, ha, ha!

      – Uuuuu – załkał, wciąż trzymając się za oko, kiepski aktorzyna! – Przynieś… nie wiem, co… Czy można przemywać oko wodą utlenioną?

      Nie miałam pojęcia. I jednak nie miałam sumienia…

      – Pokaż!

      Czyżby nie grał? Lecz jeśli to jakiś durny szantaż emocjonalny, to… O cholera, oko krwawiło. Nie powieka, nie pięćdziesięcioletni wór pod, tylko samo oko, w środku, w tej przezroczystej zupie, która teraz była pomidorowa.

      – Rantem tej książki dostałeś czy jak? – Złościłam się, bo przecież to wszystko była jego wina! – Zadzwonię na pogotowie!

      Marek nie przestawał jęczeć, a nie był z tych, którzy jęczą, nie cackał się ze sobą, tak jak nie cackał się ze mną, zdradzając mnie z opiekunką do dziecka! Z komórką przy uchu pobiegłam po plaster z opatrunkiem, bez niczego, bo czort wie, po czym człowiek może oślepnąć.

      – Wypłynęło? – Dyspozytorka z pogotowia spytała o oko niczym o stado zatrzymanych w porcie wielorybów.

      – Nie wiem, może… Przyjedźcie natychmiast! Jest źle! Ta bladź nie zechce go z jednym okiem, a ja też go już nie chcę!