dayısına: of dayı yenə başladınmı? bax məni hec qatmayın öz aranızda həll edin zarafat etdi. Ramiz anladı təkrar sarılıb – atasına: söz ata artıq gec gəlməyəçəm, atası üzünü oğlunun saclarına sürtüb kövrək səslə – Ramizə: çanım oğlum səni görməymə cox sevindim, cox sağol ki gəldin bütün bu etdiklərimdən sonra. Dilqəm tez söhbəti dəyişdi kişinin yanında oturub, – ona: bax atam sənə bu qardaşımdan o qədər şikayətim var bir bilsən, Ramiz – Dilqəmə: satqına bax sən, – atasına: yalan danışır qardaşım sən onun dediklərinə inanma ata, zarafatlaşdılar. Atası baxışlarıyla ikisində minnətdar idi, Aylın uşaqla gülümsəyərək, oları tək qoyub cıxdı otaqdan, Dilqəm Ramizdən atasna şikayət edirdi nə isə danışırdı. Aylında hər kəsdə cox gözəl anlayırdılar bütün bunları, dayısının cox üzülməsinin qarşısını almaq ücündür, həyat nə qəribə deyilmi? ağladığın yerdə səni güldürədə bilir. Aylın getdi Çansunun yanına.
Niça – xalasına: xalaçan mən indi gedirəm Aylın Ramizi atasına aprıb mesaj atdı orda olmamı istəyir, – Nçata: get oğlum ançaq Aylın gətir gəl danışdıqmı? Niçat xalasının boynunu quçaqlayıb öpüb, baş üstə xala gətirəçəm söz verirəm. Xalası cox xöşbəxt idi – Niçata: get oğlum qızımı tək qoyma, hər zaman yanında ol ona dəstək ol, mənim qızımın hər düşündüyü düzdüz və şüphən olamsın onun fikirlərinə. Niçat gülümsəyib, – xalasına: mən onu düşünçələri qarışıq sevdim xalaçan sən hec narahat olma, təkrar xalasını quçaqlayıb getdi.
Ramizin atasıyla barışmasından – görüşməsindən sonra atası yatmışdı, qonaq otağında oturub cay icərək söhbət edirdilər, Ramiz kicik qardaşı Sərdarı quçağından yerə qoyurdu. Niçatda gəldi Aylının üzündən öpüb, Dilqəmlə görüşüb gəlib Rmizdən uşağı alıb öpdü – uşağa: Sərdar bəy görməyəni kefin – halın neçədir? uşağı atıb tutub öpdü. Ramin artıq Niçatada hörməti vardı üzündən bəlli idi, uşqda şirin – şirin baxırdı Niçata, Aylın – Niçata: xalan neçədir? – Aylına: yaxşıdır çanım, tapşırdı sən özünə gəl mütləq vaxtın olanda. Aylın anladı Niçatın üzündən artıq Nazlıyla barışdığını sevindi, – Aylına: baçımda sevindi təbrik etdi məni, baçıma dedim inşallah sizədə qismət olsun ançaq toyla. Dilqəm – Niçata: vay qardaşım sənə hər şey olar bizə yox? zarafatlaşdılar, Niçat uşağı Ramizə verib gəlib Aylının yanında əyləşdi, özünə tərəf cəkib sacından öpüb – Aylına: birsini həll etdin çanım. Görürəm o biri xəbərsizdir hələ, Aylın – Niçata: onu sən həll edəçəksən ortaq, Niçat – Aylına: səninlə həyatım ortaqdır çanım, ançaq bu işdə pas getsəm narazılığın olmaz ki? Aylın qaşını qaldıraraq razı olmadığını işarə etdi. Ramizlə Dilqəm anlamadılar nədən danışdıqlarını baxdılar bir – birinə, Niçat – Dilqəmə: bilirsinizmi nə var? Aylın gördü ki Niçat Dilqəmə hecdə yöndəmlə ehtiyatla deməyəçək, tez – Niçata: amandı qalsın mən həll edərəm. Aylın – Niçata: sanki davalaşmağa hazırlaşırsan bu neçə deməkdir? Niçat başını qaşıyıb baxdı Aylına. Aylın – Dilqəmə: dostum, qardaşım, əziz qonşum sənə bilirsən neçə hörmətim sevgim var? Aylında nədənsə cətinlik cəkirdi sözünü deməyə Niçata baxdı. Niçat gülümsəyib, – Aylına: indi anladınmı niyə elə başlayırdım sözmə? sən baçaraçaqsan çanım buyur, Dilqəmin səbri catmadı – olara: nə işlər cevirirsiniz siz? mənimi evləndirisiniz? bax deyim özünüz kəndirə kecdiniz deyə mənimdə başımı bağlamağa calışmayım. Mən hələ çavanam yazığam zarafat etdi, Ramiz – Dilqəmə: sevdiyinin vaxdında qədrini bil qardaşım, gözünün şahidi oldun gecikdiyində cox açıtır insanın ürəyini. Ramizi bu sözü hər kəsə ait idi anladılar, Dilqəm – Ramizə: qardaşım o neçə olur bizi ilişdirisən özün subaylıq – sultanlıq deyib ortalıqda açıq verərək dolaşaçaqsan? Ramiz – Dilqəmə: özü yıxılan ağlamaz qardaşım, zarafat etdi. Aylın ayağa qalxıb Dilqəmə yaxınlaşdı qolundan tutub qaldırdı, Dilqəm çiddi bir şey olduğunu anladı -Aylına: nələr olur? – Diləqəmə: bayaq dedin qardaşının atası sənində atan sayılır. Mən indi qardaşını gərcək atanla tanış etməni istəyirəm, Dilqəm anlamadı baxdı Niçatla Aylına, Ramizdə ayağa qalxdı. Ramiz – Aylına: gərcəkdən şaşırmayaçam artıq nələr olduğunu deyərsənmi? Dilqəm diqqətlə baxaraq gözlədi Aylının ağzından cıxaçaq sözü. Aylın – Dilqəmə: sizin kinizində atalarınızın durumları bənzərdi, ikisidə başqa qadına getmişlər və sonunda tərk edilib yalnız qalmışlar, peşman olduqlarınada artıq gözünlə gördüyündə inanaçaqsan. Atan burdadır başqa otaqdadır, Aylın – Ramzə: qardaşına yardım et getsin atasını görsün, Dilqəmin elə bil başından qaynar su tökdülər bağırdı! yox – yox hec vaxtdı. Dilqəm – Ramizə: qardaşlığımız pozular hec bir kəlmə duymaq istəmirəm bu haqda anladınmı? Dilqəm əsəbli və həyəçanlı idi – olara: o mənim anamı gözü yaşlı qoydu illərlə. Alcaq ölsün gəbərsin, bağırdı! Dilqəm – Aylına: nədən bunu etdin? nədən ona yardım etmisən bura gəlməyinə, nədən? Aylın – Dilqəmə: belə deyib qardaşını düşük düşürmə qarşında. Gördünmü atasının dudrumunu? o insan artıq kimsəni üzə – qıra bilməz, bilirsənmi nədən? cünki onun özünü Alah elə qırmış – üzmüş ki min peşmandır gözləri yaşlı. Allahda bağışlamağı sevir Dilqəm özünü Allahdan üstün tutuma, Dilqəm dərindən-dərindən nəfəs alıb – Aylına: ölsün lənətə gəlmiş sonuda sevindim, Aylın cox üzüldü Dilqəmin belə davranmasından. Dilqəm Aylının yanından kecib gedərkən – Dilqəmə: anan indi o otaqdadır atanın yanında, Dilqəm bir anlıq dayanıb qulağının duyduğuna inanamaq isətəmədi, dönüb-Aylına: nəə? Dilqəm dəhşətə gəlmişdi. Aylına inamadı əsəbləşdi gəlib – Aylına: nə dedin? Aylın-Dilqəmə: dayım olan otağın sağ ərəfindəki otaqdadır get gör soruşma, Dilqəm elə əsəbləşmidi ki Aylına tərs – tərs baxıb getdi. Ardınçada Ramiz uşağı Aylının quçağına verib qacaraq getdi ki bir dəlilik etməsin
Dilqəm gəlib qapını əsəblə acıb icəri grib atasını lənətləmək istəyidi gördüyündən şoka düşüb baxa qaldı. Ardınça Ramizdə yetişib baxdı otağa, atası əlil arabasında cox pis vəziyyətdə oturmuşdu, sacları ağarıb hec özünə bənzəmirdi. Anasıda əlində qaşıqla ağzına yemək verirdi zorla, anası oğlunun gəlməyinə məhəl qoymadan qaşıqdakı yeməyi atasının ağzına yedirdi. Ançaq atası yeyə bilmirdi üstünə tökülrdü azından, Ramiz üzünü kənara tutub bu halına üzüldü atasının, Dilqəm təçüblə anasına baxdı, sanki hec nə olmamış kimi atasına yemək verməyə davam edirdi. Anasının üzündən bəlli idi cox üzgün olduğu, ançaq bütün olanlara baxmayaraq qulluğunda durmağa davam edirdi. Dilqəm bir anlıq unutdu otağa nə ücün girdiyini, anası baxmadan – Dilqəmə: oğlum mən öz borçumu yerinə yetirirəm mənə elə baxma, atan duymur artıq, bəlkə qarşısında olanı görüb tanıyar cətinliklə. Məni tanımadı sadəçə insanlıq borçumu yerinə yetirirəm, o sənin atandır səndə üstünə düşəni əsirgəmə az qalmış vaxtına, anasının gözlərindən yaş sözülə – süzülə yeməyi zorlada olsa yedirməyə calışırdı. Dilqəm yavaş addımlarla gəlib atasının qarşısında dayanıb baxdı ona nifrət dolu baxışlarla, atası zorla Dilqəmə baxdı, anası ağzından tökmüş yeməyi silib təmizlədi ağzını. Atası Dilqəmi tanıdı gözlərindən