Będziesz tam. Guillaume Musso

mi, że cię rozczarowałem, ale nie znalazłem się tu z twojego powodu.

      – Tak? A więc…

      – Jestem tu, żeby ją zobaczyć, ją…

      Otworzył ponownie portfel, ale tym razem wyjął z niego spłowiałą fotografię, którą podał Elliottowi.

      Zdjęcie Ileny w Central Parku! Rzucała w niego śnieżkami, jej twarz była promienna, a policzki zaróżowione. Jego ulubione zdjęcie. Zrobił je zeszłej zimy i odtąd nie wyjmował z portfela.

      – Skąd pan to ma? Niech pan tylko odważy się zbliżyć do Ileny, a rozkwaszę panu mordę…

      Mężczyzna wstał, nie czekając na spełnienie groźby. Jakby po prostu nadeszła pora odejścia. Pogłaskał psa i zrobił kilka kroków w stronę szklanej ściany. Wtedy Elliott zauważył, że zaczął trząść się tak samo jak poprzedniego wieczoru na lotnisku, tuż przed zniknięciem.

      Tym razem Elliott nie zamierzał pozwolić mu odejść w ten sam sposób.

      Podbiegł, chcąc go złapać, jednak… za późno. Tamten opuścił już taras i zasunął za sobą szklaną taflę.

      – Otwórz te kurewskie drzwi! – wrzasnął lekarz, waląc pięściami w szklaną ściankę.

      Pokryta fluorescencyjnym żelem szyba zabarwiała się wieczorem na wyszukany zielony kolor. Ten pomysł architekta sprawił, że szkło stało się czymś w rodzaju weneckiego lustra. Zablokowany na tarasie Elliott znalazł się po niewłaściwej stronie, był widziany, sam nie widząc niczego.

      – Otwieraj! – zawołał ponownie.

      Po chwili ciszy głos zza szyby wymruczał:

      – Nie zapomnij, co ci powiedziałem: jestem twoim sprzymierzeńcem, nie wrogiem.

      Nie mógł pozwolić mu odejść. Teraz chciał wiedzieć więcej. Nie widząc innego wyjścia, chwycił krzesło z kutego żelaza i z całych sił cisnął nim w szybę, która rozpadła się na drobne, błyszczące kawałeczki. Wpadł do mieszkania, zbiegł ze schodów, zajrzał do wszystkich pomieszczeń, a nawet wybiegł na ulicę.

      Nigdzie go nie było.

      Kiedy wrócił na taras, mały labrador, smutny jak sto nieszczęść, wył do księżyca.

      – Będzie dobrze, piesku – rzekł, biorąc go na ręce. – Już po wszystkim.

      *

      W głębi duszy był jednak przekonany, że stanie się wręcz odwrotnie. Prawdziwe problemy miały się dopiero zacząć.