sê sy sag ná ’n ruk stilte. “Hy is nie regtig so hard nie … Hy ís lief vir jou. Jy weet dit, nè, Greg?”
“Natuurlik.”
Sy draai haar kop na my toe. Die hartseer lê vlak. “Jy sal nie ook, soos John …”
“Ma, moenie worry nie.” Ek trek haar nader en druk haar teen my. “Ek is oukei.”
“Dankie. Dankie.” Ná ’n ruk maak sy haar arms los en vat ’n oomblik lank my hande, kyk daarna. Sy glimlag. “Ietsie ekstra vir jou,” sê sy en haal ’n klomp honderdrandnote uit haar handsak.
“Ek kry mos sakgeld.”
“Ek weet.” Sy haal haar skouers op.
Daarna kom die uitpakkery. My ma wil dit doen. Ek laat haar begaan, trek net die kamerdeur toe dat die ander ouens nie sien nie. Terwyl sy besig is, stap ek met die gang af, verby die badkamer wat ek met drie van my buurmanne moet deel. Elke vier kamers op hierdie vloer het een. Dis geriefliker as een groot gemeenskaplike badkamer, soos ek die vorige jare gehad het. Maar ek sou een vir myself verkies het. Die gang loop aan die onderpunt, by die trap en hysbak, dood in ’n formele sitkamer – ook net vir Matrieks – waar ons gaste kan ontvang. Die plek het leersitplekke, dik rooi matte en donker houtpanele teen die mure waar moderne skilderye hang. Daardie plek sal my maar min sien, dink ek. Dit herinner my te veel aan my pa se studeerkamer.
Die informele sitkamer – ons noem dit sommer die Hang-Out – is langs die formele sitkamer. Toegerus met ’n groot plasmatelevisie, DVD-speler met ongelooflike surround sound, klein biblioteek en gemaklike banke waar jy net kan chill as die stres van die skool vir jou te veel word. ’n Deel van die Hang-Out is afgeskort. Hier staan vyf rekenaars waarop ons skooltake of whatever kan doen. Ek verkies om my eie saam te bring. Elke kamer het ’n netwerkpunt waar jy jou laptop kan inplug en ongestoord kan werk.
Op hierdie verdieping is daar nie ’n studeerlokaal soos wat die ander grade het nie. Elke ou swot in sy kamer. En niemand kom check jou op nie. Matrieks is veronderstel om ’n verantwoordelikheidsin te hê. Maar laat jy slap lê, dan is die vernedering groot om jou dae te gaan omsit in die graadelfs se studeerlokaal.
“Greg!” Dis Ma se stem agter my.
“Ma?”
“Ek het gewonder wat het van jou geword.”
“Sorry, Ma, ek kyk net bietjie rond. Ons kon mos nooit sien waaroor die Matrieks van die vorige jare so te kere gaan nie.”
“Ons het die koelsak in die motor vergeet. Daar is ’n paar eet- en drinkgoedjies in wat ek vir jou saamgebring het vir jou yskas. Sal jy dit gou gaan haal, asseblief?”
Ek sit net af na die trap toe, toe ek ’n vreemde gesig tussen die ander ouens raaksien. Donkerkop, ongeskeer. Strak gesig. Sy oë kyk ’n oomblik lank na my van onder sy donker wenkbroue, flits dan weer weg. Hy stap af met die gang. Oor sy skouer hang daar ’n laptopsak. In een hand hou hy ’n stuk gevoude papier en ’n sportsak vas, in die ander ’n tas.
En ek kan dit sommer ruik: ’n nuweling. Kan jy nou meer? In ons laaste jaar. Sy pa moet connections uit ’n ander wêreld hê.
“Is jy seker jy is op die regte vloer?” vra ek toe ek hom inhaal.
“Ek kan tel,” sê hy, terwyl sy oë ’n oomblik lank op my vasgenael bly. Moeilikheid, sien ek. Hierdie ou soek moeilikheid.
“Ja, maar kan jy tot vyf tel? Hierdie vloer is net vir Matrieks.”
“Zero’s en One’s is al wat jy nodig het,” sê hy.
Ek frons, weet nie wat hy bedoel nie. Ek kan sien hy weet dit.
“Wie’s jy?” vra ek.
Hy bly ’n oomblik stil en kyk my net aan, sê dan: “Eckardt. My naam is Eckardt.” Toe draai hy om en loop verder die gang af.
Hy kan nou wegloop, dink ek, maar ons sal mekaar weer sien. Dalk nog later vanmiddag. Hy moet nie dink hy kan hier aankom met ’n houding nie. Ek en ’n paar van my pelle sal hom gou uitsort. Nes ons die graadagts gaan uitsort. Hardegat word sagtegat.
<h3>Boeke en Boggom</h3>
Ek druk my selfoon dood en staar ’n ruk lank net na Eckardt se sel daar in die kas. Sy hardloopskoene is weg, sien ek. Dan draf hy seker nog iewers buite. Ek weet hy is fanaties daaroor. Elke oggend vyfuur gaan draf hy. Soms in die middae ook. Maar hy was nog nooit laat nie. Het daar iets met hom gebeur? Ek probeer die gedagte na my agterkop skuif, maar soos ’n opgeblaasde bal wat jy nie onder die water kan hou nie, dobber dit weer na die oppervlak.
Naderhand trek ek net my skouers op. Hy sal wel die een of ander tyd terug wees. Dalk met ’n lekker storie om te vertel. Wie weet?
Ek stap uit die kamer uit, trek Eckardt se kamerdeur agter my toe en kies koers klaskamers toe. Eerste periode: Engels by Willem Wikkelspies. Ek is laat.
Pouse. Ek het Eckardt nog nie gesien nie. Ek hardloop gou terug na Huis Da Vinci om te kyk of hy nie terug is in sy kamer nie.
“Hei, what’s up? Hoekom so haastig?” vra TJ toe ek verby hom hardloop.
“Sal jou later sê, TJ,” antwoord ek vinnig.
“Hoe lyk dit met ’n pot skaak vanmiddag?” roep hy agterna.
Ek lig net my hand. Weet self nie wat dit moet beteken nie. Ek wil net eers gaan kyk of Eckardt orraait is.
Die koshuis is verlate. ’n Skoonmaker is in die ingangsportaal besig. Hy kyk op van sy besem toe ek verby hom loop. Ek het nie nou lus om trappe te klim nie, so ek druk die hysbak se knop. Die deur spring byna onmiddellik oop. Ek druk die knoppie vir die boonste verdieping en die hysbak begin met ’n ruk beweeg. Toe die deure weer oopgly, hardloop ek in die gang af na Eckardt se kamer. Hy is steeds nie terug nie.
Skielik biep my sel. Eckardt! dink ek dadelik, maar dan onthou ek sy selfoon is nog in sy kas. Dit kan nie hy wees nie. Ek kyk na die skerm. Die SMS is van Nicole:
Mis jou.
Net dit.
My duim beweeg vinnig oor die knoppies. Tik die antwoord: Luv u.
Toe dink ek eers daaroor na en vee die boodskap uit, tik eerder: Mis jou ook.
Eckardt se kamer voel skielik baie leeg. In die spieël bokant die bed sien ek nou dat ek ’n hengse frons op my voorkop het. Vrek, dit lyk byna soos my pa s’n. Ek probeer ontspan. Vryf my hande deur my hare, draai my gesig, diékant toe, dan dáárdie kant toe. Wonder of ander mense ook soms so vir hulleself staar.
Ek wonder of Eckardt dit doen.
Hy is ’n flippen intense ou. Mens besef dit as jy ’n ruk lank in sy geselskap is. Hy weet van goed wat die res van ons ouens nie ’n clue van het nie. Net soms skemer dit deur as jy met hom praat. Goed soos kwantumteorieë en hul invloed op kwantumrekenaars. Hoe rekenaars met die binêre syfers nul en een werk, maar dat daardie nul en een in kwantumrekenaars gelyktydig dieselfde staat kan voorstel. Qubits, noem hy dit. Wat ook al. Gaan glo die rekenaarwêreld op sy kop keer.
Ongelooflik die goed waarmee hy soms uitkom. En dis van lees. “Kennis kos nie geld nie,” sê hy. “Kennis kos tyd. Jy moet tyd maak, op jou watsenaam gaan sit en lees.”
Ek lees nie baie nie. Net as ek rêrig verveeld is. Gee my eerder ’n rugbybal wat ek onder my arm kan vasdruk terwyl ek ’n paar Affies-ouens systap op pad doellyn toe. As dit nie was dat my pa my so gedruk het nie, het ek ook nie ’n duiwel omgegee vir skoolwerk nie. Maar ek doen dit om hom van my rug af te hou. Nee, seker nie net daaroor nie. Ek doen dit omdat – ag, los dit liewer.
Eckardt is anders. Hy lees omdat hy wil. Hóéveel boeke al hierdie paar maande dat ek hom ken. Die boeke staan netjies gerangskik op sy boekrak. Dalk nog alfabeties ook, as jy nader gaan kyk.
Skielik vang my oog een van die boeke: Depression.
Nou vir wat sal hy só iets wil lees? Het hy