align="center">
Die siener
Die siener verstaan soos ’n hond –
met sy neus
trap sag in die bloedspoor van môre.
Hy glo die swaelreën sonder ophou
ontsyfer die verkeer
hou die krioelende miere dop
in die sierskrif aan die muur.
Hy lees die tekens in die jongste modes:
Die toekoms is epidemie.
Hy moet haar stop.
Al die ander
is vreemdelinge
toegespin in haar tv-arms
haar vergesigte.
Hy is alleen.
En die hou
kom altyd van agter.
Dit is telkens
te laat.
Waar die siener val
kom ’n biblioteek op.
Geen plan B nie
As jy gedigte of stories wil skryf –
die soort wat gate in mense oopraak –
vermy dan die oë van die verstandiges.
Verstandiges sien dinge soos dit is,
maar wanhoop nie daaroor nie –
bestuur dit bloot.
Om jou saaklik
deur húlle skerp oë te sien
is dodelik.
Jy sal nie hul afgemete medelye
kan verduur nie.
As jy verstandig wil wees,
vermy die biblioteek.
Netnou krap ’n storie of gedig jou oop
en jy soek rasend,
’n stomme lewe lank,
na die antwoord
op die bot punt
van jou verleppende tong.
Jy vra hoe ons eerste soen was
En ek sê met jou mond het jy
aan my geraak
soos ’n sad song
aan ’n dronkverdrietige snaar.
In een sagte akkoord het jy
my eenman-piesangrepubliek
omvergewerp.
Met jou lang vingers oor my rug het jy
sewe maer magtelose jare
uit my lewe gestreel
soos ’n mens ’n kreukel
uit ’n hemp stryk.
“Maar die grootste hiervan was die hoop”*[1]
Ná middagete en ’n bier
het ek gaan loop regdeur ’n somerdag in Londen –
daar was baie mense, rooi busse en padtekens,
maar ek was los voor
in my kortbroek en sandale,
’n wip in my stap
en die rooi ligte het hulle groen geskrik
die stoptekens het gesê “Ry!”
Al die waarskuwingstekens was vir ander bedoel.
warning! scaffold is alarmed
het rooi letters my vermaan.
“Take it easy, Mr Scaffold,” het ek gereken.
“Don’t be alarmed now, darling.”
Want kyk, daar’s ’n meisie met sewe letters
in haar naam
en sy sê sy hou van my, Mr Scaffold,
sy sê sy soek my en ek glo haar
en loop aan onder staande toejuiging
van lamppale,
middeldeur die somer;
die Japannese toeriste langs die Teems
wat vir my glimlag
voor hulle met duur kameras behang
omdraai
en my agterna staar.
By Westminster Bridge
het ek gestop, my ingegrawe
met ’n pint donker gedokterde bier –
Big Ben soos ’n Lucky Strike in my lawwe bek
en ’n wêreldstad soos wolke
af, af met die rivier …
Ná daai pint moes ek my skateboard-luim
straataf, tipsy en somerlangs ry
om te wag vir haar
in al die straatkafeetjies,
die duisend restaurante
en donker pub-hoekies,
die kouebier-terrasse
waar die blou lug lawaai
en elke slag
het sy oorkant my
agter haar verstaanbril kom sit –
heimat in haar handsak
in haar glimlag die groot miskien.
En ek, ek was eensklaps Elvis,
Time Man of the Year,
Lucky Luke en Han Solo –
“fell into the cauldron when I was a baby”.
Bliksem, sy sit net en smile vir my
op die foto in my hand
en ek ís die Pink Panther, Aragorn, son of Arathorn,
die uitverkore volk, die oop pad
en die ewige lewe.
Asseblief II
Dis drie-uur, Sondagoggend –
Mary Coughlan se Tired and Emotional hang
soos sigaretrook en herinnering
in die lug om my.
Gregor sit-lê oopmond en slaap
in ’n swart stoel
skuins oorkant my,
maar jy is ver weg
as ek koorsagtig probeer
om die toekoms te sien
in die sewe wasige letters van jou naam
soos iemand wat ’n kleur probeer hoor
of ’n klank wil proe
soos ’n baba in sy wieg wonder
oor die betekenis van nagwind in die blare.
Onthou, Marais, niks was ooit soos jy gedink het
dit gaan wees nie –
jou laaste liefde het jou
“Alles Schlechte!” toegewens
voor sy vir altyd