drafstap by die kombuisdeur uit na waar Erik onder ’n koelteboom langs sy bakkie in die agterplaas staan en haar inwag. “Al daardie trappe en dan parkeer jy boonop kilometers ver van die agterdeur af, ellendige jongetjie,” protesteer sy hygend terwyl sy naderkom. “Is jy skielik bang ou Renate gooi jou met haar kierie deur haar venster dood, of is jy skrikkerig vir Vincent?”
“Besoedeling, tant Mathilda,” antwoord hy doodernstig. “Ouma Kobie sê ek moet waak teen die besoedeling van die Brandenbergs, want as ek nie op my pasoppens is nie, verbeel ek my ook een van die dae ek is een van die adel. Dis waarom ek dit nie te na aan die huis waag nie.”
“Ja toe, ek het nie tyd vir slimpraatjies nie, broertjie,” sê sy kwaai en plof op ’n witgeverfde tuinbank neer. “Kom jy langs my sit, of gaan jou kleertjies ook besoedel word?”
“Dis ’n kans wat ek moet waag, want ek wil nie skree nie,” sê hy onnutsig. Hy neem langs haar plaas en vervolg ernstiger: “Marné kuier nog by ouma Kobie. Ek het hiernatoe gery, want ek wil oor die meisie praat.”
“Hoog tyd ook. Jy kan nie vir ewig oor Laura treur nie, Erik. As jy nie spring nie, raap Vincent die pragtige meisie voor jou neus weg,” waarsku hy.
“Vincent, nè?” Hy frons. “Is Marné se tant Annie baie ryk? Gaan Marné skatryk erf, tant Mathilda?”
“Hoekom wil jy weet?” vra Mathilda agterdogtig. “Raak jy ook nou inhalig, kind? Wil jy eers uitvind of Marné ryk is voordat jy haar vra om met jou te trou?”
“Om liefdeswil, tant Mathilda, ek is nie van plan om met Marné of enige ander meisie te trou nie. Marné is my vriendin en op die oomblik het sy niemand om haar teen die slinkse tant Renate te beskerm nie. Vincent dra geskenke vir Marné aan. Ek glo hy doen dit met tant Renate se goedkeuring, want hy is te bang om sonder haar verlof asem te haal.”
“Dis nie altemit nie! Haai, kind, ek het vergeet: jy en jou mense kom van Johannesburg af. Julle ken nie die Hofmeyrs so goed nie,” sê Mathilda verwonderend.
“Dis nou tant Annie Hofmeyr?”
“Al die Hofmeyrs van Twiswaters, Erik. Sien, Marné se oupagrootjie, Nicolas Hofmeyr, was ’n dokter op ons dorpie, maar hy het ook heelwat plase besit. Hy het later ’n praktyk in die stad gekoop en sy seun, Nico, het ’n neuroloog geword.
“Ou Nicolas het net die twee kinders gehad, Nico en Annie. Nico se enigste dogter is Marné se ma, en dié is jonk dood. Ek weet nie mooi of Marné se pa voor of ná haar geboorte dood is nie.”
“So, Marné is ’n skatryk erfgenaam,” sê hy.
“Reken, dis presies hoe ek die saak uitgepluis het. Dis natuurlik waarom ou Renate so gretig is dat Vincent met die mooi dogter trou.”
“Vervlakste ou konkelaar! Ek neem aan Vincent is bewus van Marné se erfenis, anders sal hy nie vir haar ruikers aandra nie,” sê hy ergerlik.
“Aag, bog met jou, Erik! Marné is darem ’n allerfraaiste meisie. Dis net ’n man met ys in sy are wat nie graag vir so ’n mooi meisie blomme sal wil koop nie. Dink jy jy kan ’n ou ruikertjie vir haar bekostig, hartjie?” treiter sy hom.
Die frons tussen sy wenkbroue verdiep. “Daar is genoeg blomme in my ouma se tuin, tannie. Wat ek graag sal wil weet, is of Marné daarvan bewus is dat sy Vincent se toekomstige bruid is.”
“Julle gesels tog. Wat sê sy van hom?” vra Mathilda nuuskierig.
“Sy kry hom jammer omdat sy ouma hom regeer.”
“Jammer, sê jy? Erik, as ’n meisie eers ’n man jammer kry, verbeel sy haar lag-lag dat sy hom liefhet. Ek dink dis moederinstink … ’n Meisie wil altyd almal troos en gelukkig maak. Kyk maar met hoeveel geduld en liefde versorg sy Nicolette. Marné het ’n sagte hartjie, kind. Dit gaan veroorsaak dat sy met Vincent trou as jy nie betyds wakker skrik nie.”
“Hou op om vir my ’n vrou te soek, tant Mathilda!” sê hy bars. Sy lyk seergemaak en hy glimlag skuldig. “Ek besef tannie bedoel dit goed, maar … ek is nie in die huweliksmark nie.”
“Nou waarom kwel jy jou dan oor die liewe Marné, kind? Laat sy trou met wie sy wil. Wie weet, dalk is sy en Vincent dolgelukkig.”
“In Flaminke-huis waar tant Renate regeer?”
“Jy kwel jou verniet oor Marné, hartjie. Sy laat haar deur niemand hiet en gebied nie. Ou Renate weet dit nog nie, maar sy sal moet leer om haar stram knietjies te buig as Marné die dag haar kleinseun se vrou is,” spot Mathilda en lag dat haar maag skud.
“Die vraag is: sal Vincent kans sien om afstand te doen van Flaminke-huis? Hy glo sy lewe lank Flaminke-eiland is sy eie klein koninkryk, maar so lank as wat tant Renate leef, sal sy haar huisgenote soos haar onderdane behandel.”
Mathilda betrag hom met oë wat op ’n skrefie getrek is. “Staan dit jou nie aan dat Marné een van Renate se onderdane word nie, Erik?”
Erik kyk haar skerp aan en byt ’n ergerlike antwoord terug. Tant Mathilda het vir hom tydens die afgelope paar jaar soos ’n tweede ouma geword. Hy moet geduldig wees met haar. Sy ouma Kobie skimp graag oor agterkleinkinders, want sy en tant Mathilda kan ewe min begryp dat hy vir goed klaar is met vroue en ’n huwelik. Waarom vertolk hulle sy besorgdheid oor Marné opsetlik verkeerd? Hy het haar nie lief nie – ná Laura sal hy nooit weer kan liefhê nie – maar hy wil haar beskerm. Waarom? vra hy hom af. Omdat haar besondere skoonheid hom onbewustelik bekoor? Nee, hy ken baie ander mooi meisies. Hy weet sy vertrou hom. Haar warmte en onskuld – selfs haar sagte hartjie – maak haar weerloos. Wie gaan haar beskerm as hy dit nie doen nie?
“Nou is jy vies vir my,” sê Mathilda spytig toe hy opstaan.
Hy glimlag. “Ek is nie, tannie. Ek is bly ons kon gesels, want ek dink ek weet nou wat my te doen staan. Tot siens, tannie.”
“Solank jy dit vinnig doen, hartjie,” sê Mathilda en staan op om vir hom tot siens te wuif.
Marné staan roerloos langs Erik. Die geklots van die water van die meer is soos gefluisterde geheime in die nag. Die klein golfies in die meer breek die maanlig in stukkies wiegende water en bokant haar is die nag ’n uitspansel van swart fluweel en diamante.
“Ek het nie geweet ’n nag kan so mooi wees nie,” sê sy sag, byna eerbiedig, asof sy bang is om die stilte te verbreek.
Weet sy hoe mooi sy is? wonder Erik met sy oë op haar gerig. Haar witblonde hare ewenaar die silwer maanlig en haar fyn gelaatstrekke en slanke figuur maak van haar die koningin van die nag. Hy ervaar ’n allesoorheersende begeerte om sy hand uit te steek en haar wang liggies te streel, maar sy arms bly roerloos langs sy sye hang. Hy is ’n normale man met normale drange, maar liefde is hom nie beskore nie. Hy sal haar onthou soos sy nou is: sy maanligmeisie, sy prinses van ver.
Sy kyk op en sien ’n uitdrukking oor sy gesig flits wat dit laat lyk asof hy terselfdertyd pyn en vreugde ervaar. “Voel jy sleg, Erik?” vra sy besorg.
Hy glimlag gedwonge. “Net half verkluim … en doodbekommerd.”
“Oor oom Sebastiaan?” vra sy, hartseer vlak in haar oë.
“Eintlik oor jou. Oom Sebastiaan het die einde van sy reis bereik, maar jy staan op die drumpel van jou lewe. Is tant Renate en Vincent bewus van jou erfenis, Marné?”
“Hoe … hoe weet jy ek gaan enigiets erf?” vra sy onkant betrap.
“Tant Mathilda het geskinder en ek het geluister. Die Hofmeyrs was blykbaar almal skatryk. Jy is jou oupa Nico se enigste kleinkind. Ek aanvaar jy het ryk geërf,” antwoord hy en klink vreemd kwaad.
“Ek het nie, maar ek gaan erf sodra ek vyf en twintig is. Hoekom is jy vies daaroor?” vra sy verwonderd.
“Tant Renate soek na ’n ryk bruid vir Vincent. Ek glo dis waarom sy jou in diens geneem het, maar trou jy met hom –”
“Ek sal nie,” val sy hom vinnig in die rede.
“Is