Haar naam was Marina Neser. Susanna M. Lingua

jassie en sandale op ’n bondeltjie lê. Presies soos Renaldo vroeër gedoen het, neem Ricardo haar strandjassie en hang dit liggies om haar skouers, asof hy haar liggaam vir ongewenste oë wil bedek. Dit ontlok ’n glimlaggie van vermaak by die meisie.

      Nadat sy haar sandale aangetrek het, nooi Fanus hulle na die strandkafee vir ’n koeldrank. Maar Ricardo is skielik haastig en bedank sy uitnodiging.

      “Ek het eintlik net die señorita kom verwittig dat sy om drie-uur vanmiddag gereed moet wees om na die castelo te vertrek,” verduidelik hy aan Fanus. Toe draai hy na Marina en vervolg: “Die gaste het reeds almal aangekom en Elena is al ongeduldig om jou ook daar te hê. Sy sê die getal is onvolledig sonder jou … Maar nou ja, ek vrees ek sal nou weer moet gaan. Sien jou dus om drie-uur, pequena.”

      Hy buig galant en met ’n vriendelike: “Adeus, menina … señor Erlank,” neem hy afskeid en stap haastig in die rigting van die hotel.

      Dat Marina hier ’n man uit haar eie volk raakgeloop het, is ’n gedagte wat die jong Ricardo nie in die minste aanstaan nie. Hy het so gehoop om haar liefde te wen, maar nou lyk dinge vir hom ’n bietjie deurmekaar met hierdie ander man wat bykom … En dan is daar nog Renaldo; Renaldo wat dit sy dure plig ag om ’n streng, wakende oog oor die meisie se veiligheid te hou.

      Vir die verliefde jong Portugees is dit alles steurende elemente wat meedoënloos meewerk om sy geluk te ondermyn. Maar hoe hy ook al probeer, hy kan geen geskikte plan prakseer om van dit alles ontslae te raak nie.

      Nadat Ricardo vertrek het, stap Marina en Fanus soos twee ou bekendes na die kafee. Sy was nogal in die kol met haar bespiegeling oor die jong Suid-Afrikaner, want hy is by die twee meter lank met gespierde ledemate wat elke man hom sal beny.

      Met ’n koeldrank in die hand vertel Marina hom van die jare lange droom wat sy nou eintlik verwesenlik het. Hy, op sy beurt, vertel haar weer van sy beesboerdery en sitrusplaas in die Laeveld.

      “Jare lank al wou ek gaan reis,” vervolg hy, “maar ek kon nog nooit die tyd daarvoor vind nie. Verlede jaar het die geluk my egter getref en het ek sommer ’n uitstekende ou raakgeloop om my op die plaas te help. Dus kon ek eindelik ’n rukkie wegbreek van die boerdery … Maar van watter deel van Suid-Afrika is jy afkomstig?”

      Sy vertel hom van haar ouers, haar werk en haar verhouding met Frikkie Basson. Toe merk sy meteens dat die baaiers besig is om terug te gaan hotel toe en dit dring tot haar deur dat dit al haas tyd moet wees vir middagete.

      “Ek vrees ons sal nou moet gaan,” kondig sy eindelik aan en neem haar handdoek en swempet op. “Dis al byna eenuur, en ek moet nog gaan inpak vir die week se uitstappie na die marquês se quinta. Ek ken die gaste nie, maar hulle sal natuurlik almal uit die hoogste kringe wees. Dus sal ek fyn moet beplan wat ek vir die geleentheid gaan inpak.”

      Ook Fanus neem sy handdoek en weldra stap hulle met die smal paadjie terug hotel toe.