Lelie van die laagte. Helene de Kock

moeilik.

      Tog slaag hy die res van die vakansie daarin om Mary-Anne uit hul gesprekke te hou. Selfs uit sy gedagtes. Dis mos darem jare later en hy is al goed geskool daarin om nie aan haar te dink nie. Op Stellenbosch is dit egter makliker.

      Toe hy sy ma groet om sy vyfde jaar teologie op Stellenbosch te gaan aanpak, druk hy haar styf vas.

      “Ma moet versigtig wees. Ek dink nog steeds dit sal beter wees as Fien by Ma in die huis slaap.”

      “Nee wat, kind, die werkershuise is net ’n klipgooi ver. En hulle is reeds almal so begaan oor my.”

      Tog ry hy, soos altyd, effens onrustig daar weg. Hy hou nie daarvan om sy ma so alleen te los nie. Al ontferm hulle jare lange ou vriende hulle oor haar, lyk sy vir hom elke keer broser as hy wegry.

      Toe hy by die sandsteenhoekpaal verbyry waar Mary-Anne se kar daardie skemeraand omgeslaan het, is die vretende verwyt weer in hom. Haar dood kon voorkom gewees het. As hy nie verlief geraak het nie. As hy nooit Rome toe gegaan het nie. As hy wyser was …

      Waarom, ag, waarom het hy toegelaat dat hartstog hom oorweldig by die aanblik van ’n mooi vrou? Hoekom het hy tog nie sy kop gevolg nie? Want hy het destyds goed gehoor wat sy verstand sê, al het hy dit doodgesmoor.

      Nooit, neem hy hom verbete voor toe hy die petrolpedaal intrap dat die Karoostof strepe agter hom aan maak, val hy weer vir ’n mooi vrou nie. O nee, hy sal sy pastoriemoeder met die hand uitsoek. Die klem sal val op pastorie en dan op moeder. In daardie volgorde.

      Toe hy Stellenbosch oplaas binnery, is hy behoorlik moeg en sy keel is droog. Hy besluit om sommer dadelik by sy geliefkoosde restaurant naby De Ouwe Werf stil te hou. Wat hy nou nodig het, is ’n glas koue water en dan drie koppies koffie na mekaar.

      Hy parkeer naby die Stellenbosch Hotel en stap na die restaurant toe. De Kleine Keuken staan daar in sierlike wit letters voor die ou groen voordeur. Daar is die bekende groen sambrele op die sypaadjie, en hy besluit om buite te sit waar daar darem ’n luggie so al met die straat langs trek. Hy loer net in en roep: “Hallo, tant Katja, ek’s terug!”

      ’n Ronde vrou met ’n spierwit voorskoot verskyn vanuit die ou huis waarvan al die kamers behalwe haar slaapkamer as ’n restaurant ingerig is. “Nou toe!” roep sy luid. “En hoe gaat dit tuis?”

      “Baie gaaf, dankie. Ek’s net dors ná die lang rit.”

      “Natuurlik. Sit buite. ’n Mens sterf sommer binne, so warm is dit. Die waaiers help niks.”

      “Water met drie blokkies ys en drie koffies na mekaar, asseblief.”

      “Gaaf. Hier’s nuwe talent; Mia is die naam. Ek stuur haar buitentoe.”

      Tom grynslag en skud sy kop, draai summier om om onder een van die sambrele in die relatiewe koelte te gaan sit. Talent, nè? Hy’t al vantevore kennis gemaak met wat tant Katja as talent aan hom wou afsmeer. Poppies met vyf breinselle en die idee dat katkisasie die voorspel tot ’n klub se bedrywighede is. Wel, darem nie heeltemal so erg nie, maar die laaste enetjie wou weet of hy wraggies élke Sondag kerk toe gaan. En toe hy ja sê, het sy sjoe! gesug …

      “Kan ek u help?” ’n Koel stem.

      Hy kyk op. En hy bly kyk.

      “Water … asseblief,” kry hy dit uit. Hy kug. “Enne … drie blokkies ys daarin.”

      “Sal dit al wees?” Die seeblou oë kyk hom waterpas aan en daar is nie ’n sweempie flankering te bespeur nie. Nie eens die swaar wimpers knipper nie. Nou toe nou.

      “Koffie ook, asseblief. Drie koppies na mekaar. Jy moet my maar dophou om te sien as die koppie begin leeg raak.”

      Sy knik en die blonde poniestert, blinkbruin soos heuning, swaai vorentoe oor haar smal skouer. Toe draai sy om en stap weg. Hy kyk die soepel lyf in die blou denim en swart toppie agterna tot sy om die groen deurkosyn verdwyn.

      Waar op aarde sou tant Katja aan háár gekom het? Sy lyk hoegenaamd nie soos die gewone poppies nie. En dis nie haar lyf wat hom laat dink dat sy anders is nie. Nee, die lyfie lyk maar soos enige oulike pop s’n. Dis iets in haar houding. Sy’t ’n houding wat skrik vir niks, dink hy ietwat ergerlik. ’n Mens sou sweer sy doen hom ’n guns om vir hom iets aan te dra. Verwag natuurlik ’n fooitjie ook.

      Wel, hy sal moet sien of sy ’n fooitjie werd is. Deesdae is hy nogal streng daarop. As die diens nie na wense is nie, kan hulle maar van ’n fooitjie vergeet.