.

keer kyk hy om na Solita en Filipe op die agterkasteel. Sy blik rus lank op haar, asof hy haar wil onthou, asof hy haar as die swak skakel beskou.

      Solita besef dat hy nie alles geglo het wat hulle gesê het nie, dat hulle vorentoe nog steeds baie versigtig sal moet trap om uit sy kloue te bly. Vandag was hulle baie gelukkig, en sy weet nie hoekom hy hulle laat wegkom nie. Miskien is hy regtig nie seker oor wat om te dink nie … Hoe sal sy weet wat in sy gedagtes omgaan?

      Hy kan ook nie weet wat in háár gedagtes omgaan nie, en hoe sou hy voel as hy sou weet dat haar hart sulke wilde spronge gemaak het? Maar nie net van angs nie. Sy wou haar hand uitsteek en net aan hom raak, maar sy moes doodstil bly staan. Sy wou vir hom glimlag en hom laat verstaan dat hy haar hart vinniger laat klop, maar sy moes uitdrukkingloos bly en voorgee dat sy ’n man is.

      Vir die eerste keer in haar lewe is daar ’n man wat iets in haar roer, iets in haar losmaak waaroor sy nie beheer het nie. Simon was ’n vriend, ’n maat, iemand wat sy jare lank gemis het omdat hy die enigste goeie iets in haar lewe was. Nou het hierdie man op die horison verskyn, en sy weet instinktief dat sy haarself nooit ten volle in sy teenwoordigheid sal kan vertrou nie. Vir haar is hy baie gevaarliker, want hy het ook die mag om haar na die guillotine te stuur.

      Toe hulle wegvaar van die Le Monde, kom Lorenzo weer te voorskyn.

      “Jy het jouself vandag bewys, vroumens,” sê hy. “Jy kon ons almal verraai het, maar jy het nie. Miskien kan ek jou tog vertrou.”

      Sy antwoord nie. Sy het haar rol gespeel omdat sy self guillotine toe sou gaan as sy dit nie gedoen het nie.

      “Solita?” vra Filipe en sy kyk vinnig na hom. “Is iets verkeerd?”

      Sy kan nie antwoord nie, net na hom kyk en vurig wens dat sy met hom oor hierdie nuwe, gevaarlike geheim kon praat. Hierdie nuwe emosie brand soos ’n vuur in haar, en daar is niks wat sy kan doen om dit te verlig nie. Filipe kan haar hierdie keer nie help nie, en dis beter dat hy niks hiervan weet nie. Daarom draai sy om en loop vinnig van hom af weg na ’n plekkie waar sy kan gaan sit en nadink oor wat gebeur het.

      Nog nooit in haar hele lewe het hierdie gevoel oor haar gekom nie. Sy het altyd gedink sy is lief vir Simon, maar hierdie … hierdie is ’n gans nuwe emosie. Dis so intens dat sy haar onderlip stukkend byt, maar dit nie eens voel nie.

      Toe sy haar oë styf toeknyp, pers die trane vanself uit en biggel oor haar wange. Sy laat gly haar vingers oor die skoenriem en knoop om haar nek. Haal dit af en kyk lank daarna, terwyl die ou herinneringe weer terugkom.

      Ek is so jammer, Simon, dink sy. Ek het jou nie vergeet nie en sál jou nooit vergeet nie, maar … jy sal altyd net ’n vriend kan wees. Ek verlang verskriklik na jou, want jy het my laat lag en was my beste maat. Jy was iemand saam met wie ek ewig en vir altyd my dae sou wou deurbring, maar ek was nog ’n kind destyds. Ek het toe nog nie verstaan nie.

      In haar binneste voel haar hart so swaar soos lood. Dit dreig om alles in haar dood te lê, want op dieselfde oomblik dat sy ontdek het hoe ongelooflik mooi die lewe kan wees, het sy ook besef hoe wreed die noodlot kan wees.