Troukoek maak nie vet nie. Kristel Loots

en wag – asof daar ’n antwoord op haar gemor moet wees. Maar die mure swyg, die mure het nie simpatie met haar kortsigtigheid nie. ’n Roker weet mos van beter as om sonder ’n sigaret gevang te word.

      Dan trek sy skewebek vir haarself, frommel die leë pakkie op en smyt dit saam met die hoenderbene in die vullisdrommetjie wat sy van die winkel af woonstel toe gebring het. Na die duiwel daarmee, besluit sy. Wie’t nou ’n sigaret nodig? Ek is ontspanne genoeg.

      Sy staan op en dans in die leë woonstel rond met haar arms wyd uitgesprei. Die vae stemme van die bergies onder in Langstraat is haar musiek. Hoekom nou nie? dink sy en gooi haar kop agtertoe. Hier is niemand wat my kan sien nie, niemand wat die manne met die wit jasse sal wil nader roep om my weg te neem nie. Ek kan dans tot my voete moeg gedans is. Totdat die geskree in my lyf stil geraak het. ’n Lyf wat vra na wat nie beskikbaar is nie. Iemand om lief te hê …

      Toe die musiek in haar kop stil raak, sak sy op die opblaasmatras neer. Ek is nie eens bang nie, besef sy verbaas. Ek slaap hier in my amperse ivoortoring in Langstraat waar Die Berg oor my waak en ek is nie bang nie.

      Sy voel beter as wat sy in maande gevoel het. As sy nie van beter geweet het nie, sou sy amper kon sê sy voel … wel, nie gelukkig nie. Natuurlik nie gelukkig nie. Niémand is deesdae meer werklik gelukkig nie. Net die arme stommerike wat hulle verbeel hulle is verlief, en hulle kom gou genoeg hul fout agter.

      Maar ten minste voel sy nie so bitterbekkig soos gewoonlik nie. En sy voel gretig om haar eerste troue te reël, al weet sy nie werklik hoe nie. Hoe moeilik kan dit nou ook wees?