hier,” roep sy binnetoe. “Jo-Jo se suster.”
“Ek kom!” antwoord iemand haar.
Dis dan seker nou Coco, dink Dixie. Jo-Jo se assistent. Maar presies waarmee sy Jo-Jo assisteer, is ’n vraag wat Dixie nog nie beantwoord kon kry nie. Want van hier af lyk dit in elk geval nie of daar veel besigheid in hierdie deel van Langstraat bedryf word nie. In elk geval nie vanuit die bruidswinkel wat so vaal en beskeie hier tussen die ander geboue ingeprop is nie.
Al waarop sy kan hoop, is dat Coco haar so gou moontlik sal inlaat en die veiligheidshek weer agter hulle sal toesluit. Sy kyk effens benoud oor haar skouer … en sien vir die eerste keer die twee winkelpoppe in die venster raak.
“Ag hemeltjie tog!” kreun sy, “moet ek huil of moet ek lag?”
Maar voordat sy daaroor kan besluit, moet sy aandag gee aan die lewende wese wat vir haar die deur kom oopsluit. Sy knip haar oë ’n slag, nie seker of dit ’n Langstraat-illusie is nie.
Coco lyk min of meer soos ’n onvoltooide legkaart, een waarin daar nog heelwat gate is. Soos die wenkbrou wat bo een van haar swaargegrimeerde oë makeer, terwyl die ander een swart ingekleur is. En haar kroes hare soos ’n windverwaaide besembos wat aan die linkerkant blond en aan die regterkant pikswart gekleur is. En die toonnaels (waartussen die wattebolletjies nog ingeprop is) wat ’n verskeidenheid kleure geverf is, die meeste blinkswart. En die drapeersel om haar lyf wat moontlik ’n goiingsak kan wees.
Van ’n formele kennismaking is daar geen sprake nie.
“En toe? Wat dink jy van ons girls in die venster?” wil Coco dadelik weet toe sy sien Dixie loer tersluiks na die verweerde winkelpoppe wat veronderstel is om klante nader te lok.
“Wil jy regtig weet?” vra Dixie senuweeagtig, nie meer seker of sy hier wil in of eerder wil omdraai nie.
“Sure. Ek vra mos. Go for it!”
“Wel, die een links lyk soos ’n oorlogsbruid … Uit die Eerste of miskien darem die Tweede Wêreldoorlog.” Sy aarsel ’n oomblik. “Nadat daar ’n bom naby haar ontplof het en van die skrapnel haar getref het.”
Coco draai haar kop skuins om na die oorlogsbruid te kyk. “Sjaaim!” stem sy saam. “Maria is al ’n bietjie gewear en getear, arme ou ding.”
Sy wys na die ander vrouefiguur wat blykbaar nie regop kan staan nie en skuins teen die muur leun met ’n veraf uitdrukking in haar oë. “En wat van ou Daisy? Lyk sy darem vir jou funky?”
Dixie huiwer om haar mening oor ou Daisy te gee. Daisy, as sy nou eerlik moet wees, lyk allesbehalwe funky. Daisy staar nikssiende en effens skeel in die niet en lyk lewensmoeg, so asof sy snags die skouerlose trourok verder laat afglip om hier op die sypaadjie in Langstraat haar lyf te verkoop. Sy sou Daisy eerder beskryf as ’n befoeterde bruid as ’n funky een.
Die arme Daisy, wat duidelik onvas op haar voete is, en die oorlogsbruid staan seker jare al hier in Bliss and Beautiful se uitstalvenster, want as hul trourokke ooit wit was, was dit lank, lank gelede. Hoe enige voornemende bruid met drome in haar oë by Bliss and Beautiful kan instap nadat sy dié twee vertoiingde, verwaarloosde bruide gadegeslaan het, slaan Dixie dronk.
“Miskien … Ons kan dalk later aandag gee aan dié twee,” merk sy op, so positief as wat sy onder die omstandighede kan bemeester.
“ ’n Bietjie TLC, dis al wat die twee girls nodig het,” verseker Coco haar.
Dixie sleep haar bagasie binnetoe. Coco help haar nie, blaas net op haar vingernaels wat met blinkers geverf is en seker nog lank gaan neem om droog te word. Dixie het ’n nare vermoede sy en Coco gaan mekaar nie sommer vind nie. En sy vermoed ook die twee winkelpoppe het heelwat meer as ’n bietjie tender love and care nodig. Om die waarheid te sê, sy sien niks wat mooi of wonderlik is aan Bliss and Beautiful nie. Nêrens nie. Nie aan die skemerdonker winkel of aan Coco wat soos ’n ontploffing in ’n verffabriek lyk nie, en nog minder aan die twee bruidspoppe in die winkelvenster.
Waddehel soek ek hier? wonder sy toe sy haar dieper in die maag van die donker winkeltjie begewe. ’n Nuwe Lewe? Of ’n vroeë dood? Geen wonder Jo-Jo het haar visier op ’n Australiër gestel nie. Enigiets is beter as om jou daaglikse brood hier te verdien. Vir die res van jou lewe …
Miskien … as sy net eers haar skoene uitgeskop het en dalk … dalk ’n sigaretjie gerook het, sal dit nie meer vir haar voel of sy sommer net sonder moeite wil doodgaan nie. Sy kyk om haar rond, sien die trap wat boontoe lei.
“Is dit die trap na die woonstel toe?” wil sy by Coco weet.
“Jip. Maar ek het nie die sleutel nie.”
“Ek het.”
Dixie vat-vat na die tas naaste aan haar terwyl Coco in ’n ou leunstoel in die hoek van die winkel neersak en weer met haar naels doenig raak. Dixie se mond val oop. Jo-Jo het Coco as ’n sweetie-pie beskryf, maar Dixie sien niks aan haar wat “sweet” is nie.
“Kan jy my met my tasse help, asseblief?” vra sy tussen haar tande deur.
“Ek is bang my naels smudge,” kla Coco.
Heeltemal ’n geregverdigde klagte, moet Dixie teenoor haarself erken. Coco se naels is dik aangeplak en ’n kunswerk in die kleine as jy hou van moderne kuns wat ’n migraine waarborg.
Maar Dixie besef ook dadelik dat Coco ’n handskoen neergegooi het as uitdaging tot ’n tweegeveg. As sy hierdie een verloor, gaan sy verloor nog voordat sy behoorlik hier by Bliss and Beautiful begin het.
“Dan moet jy dit maar net weer in jou eie tyd oorverf.”
Sy sien Coco se bont kop ruk orent.
“Ek besef dit tel seker nie onder jou normale pligte as assistent nie, maar ek sal dit nogtans waardeer as jy my kan help.”
Liewe aarde, sy klink soos ’n kwaai onderwyseres. Een wat haar taal suiwer hou!
“Assistent? Excuse me! Ek is eintlik die manager hier rond, ek weet wat alles hier aangaan, nie Jo-Jo nie. Jo-Jo is amper nooit hier nie, sy het other fish to fry. If you know what I mean.”
I know what you mean, kan Dixie vir Coco sê, maar sy gaan nie. Bloed is dikker as water en haar lojaliteit lê by haar suster. Sy kan maar net wonder of Jo-Jo weet dat Coco haarself intussen bevordering gegee het. Hopelik sluit dit nie ’n beter salaris in nie.
Coco is beslis dikbek, maar sy sleepdra darem saam met Dixie die bagasie teen die trap op. “Dankie, jy kan nou maar gaan,” verdaag Dixie haar.
Dan sluit sy die deur na die woonstel oop, haar hart in haar keel. Wat wag hier op my? wonder sy. Muise wat haar in die middel van die vertrek met verwyt in hul oë gaan inwag omdat sy hul rus verstoor? Spinnekoppe? Ander goggas en goeters?
’n Vlaag neerslagtigheid vou om haar. Sy weet sy behoort meer avontuurlustig te wees, maar sy is so voos geslaan deur alles wat verkeerd geloop het die afgelope ruk. Sy weet nie of sy kans sien om haar Nuwe Lewe met ’n muis in die huis of enige ander ongedierte te deel nie.
Maar toe sy uiteindelik oopsluit, is daar niemand om haar te verwelkom nie, ook nie vier- óf agtpotiges nie. Eintlik is daar niks, net mooi niks! Nie ’n stoel of ’n tafel, ’n bed of ’n holte vir haar voet nie.
Iewers het sy en Jo-Jo mekaar liederlik verkeerd verstaan. Of het Jo-Jo haar met opset onder ’n verkeerde indruk gelaat, want haar suster is beslis nie van plan om terug te kom hierheen nie – die woonstel is leeggedra.
Dixie staan met haar arms slap langs haar sye na die leegheid om haar en kyk. Moedeloos. Dan sien sy die briefie op die wasbak lê, agterop iemand se troukaartjie geskryf. Sy herken Jo-Jo se handskrif van ver af en stap gelate nader om te lees watter onaangename verrassings daar nóg vir haar wag.
Welkom, sus!!! lees sy en sy sien Jo-Jo se uitgelatenheid in die baie uitroeptekens. Jong, die Aussie het my gisteraand oor die telefoon gevra om met hom te trou!!! Can you believe it??? Sommerso sonder om my te sien? Ag, dis fabulous! Ek dink ek is verlief, tot oor my ore