te klim. Goeie dade te doen wat raakgesien sou word en in rade en komitees te dien. En sý sou moes uithaal en wys. Nie skandes maak met goedkoop goed wat ’n mens in ’n kettingwinkel kan koop nie.
Alles wat sy tot dusver gebruik het, was hopeloos te minderwaardig. Sy kon dit gerus maar vir die Salvation Army gee om aan die armes en die ellendiges uit te deel, het hy gesê.
Sy moes op Die Groot Dag gefokus wees. Die Allesoorheersende Groot Dag waarop sy mevrou Kurt van Tonder sou word. Tyd vir ’n Kaapse kuiertjie by haar suster was daar nie.
“Ek kan for the life of me nog nie verstaan hoe ’n mens ’n bruidswinkel in Langstraat kan oopmaak nie.”
“Bliss and Beautiful is ’n bruidswinkel cum wedding planner met ’n verskil, lovey. Al wat toeris is, kom maak ’n draai by ons om foto’s te neem.”
“Maar hulle trou nie …”
“Nee. Wel, nog nie. En intussen kom die arty farty-tipes darem na ons toe wanneer hulle troukoors kry. Man, vrou en in-between. Onthou, troukoors diskrimineer nie, dit tref alle volke, nasies en generasies. Ek wil eendag nog ’n koffietafelboek uitgee oor die paartjies wat vanuit Bliss and Beautiful tot trou gekom het.”
“Weirdos. Dis sekerlik nét weirdos wat in Langstraat na ’n trourok en al die trimmings gaan soek. Kaalvoetbruide wat ver swanger is en bruidegomme wat met pienk panties in hul sakke betrap word?”
“Jip. Almal wat weird and wonderful is. Die deftige dames van die dag, dié van Durbanville en omgewing, dié met dubbeldoorvanne en skatryk pappas, hou verby. Hulle gaan klop eerder aan by Benita Botha se Bruidswinkel in Tygervallei. In Bliss and Beautiful skarrel daar soms ’n verdwaalde muis voor jou voete verby – alles dinge wat atmosfeer aan die winkel verleen, maar nie alle voornemende bruide sien kans daarvoor nie. Party val dramaties flou as dit die dag gebeur.”
Jo-Jo sug effens. “Al wat ek nodig het om Bliss and Beautiful behoorlik op die map te plaas, is een lekker vet celebrity wat van ons gebruik maak. Dalk palm jy nog vir my een in?”
“Wat jy waar kry? Hoe sal ék dit nou regkry as jy met al jou twyfelagtige kontakte nog nie daarin kon slaag nie?”
“Ek weet nie, maar probeer asseblief. Ek weet nie of die Australiër my sal kan onderhou nie. Jy weet ek het sekere standaarde wat gehandhaaf moet word, nè?”
Dixie snorklag. “Standaarde? In ’n woonstelletjie bo jou bruidswinkel in Langstraat wat jy met ’n muisfamilie deel?”
In die weke daarna beland Dixie weer in ’n maalstroom, amper soos voor haar troue toe die reëlings vir die Groot Dag haar 24/7 besig gehou het. Maar hierdie keer is dit Jo-Jo wat die toutjies trek, wat haar so oorweldig dat sy later net ja en amen sê.
Ma is natuurlik sporadies in trane vandat Jo-Jo haar van die nuutste verwikkelinge vertel het. Heel verwese omdat almal haar haat en verlaat, selfs haar dogters. Wat het sy tog verkeerd gedoen om dít te verdien?
Dixie troos soveel sy kan. “Dis net vir drie maande, Ma. Net totdat Jo-Jo haar Australiër vasgetrek het.”
“Skaam jou, Dixie. ’n Mens praat nie so van jou suster nie. Sy’s nie ’n flerrie nie.”
Dixie lag. “Ma, Jo-Jo is ’n volbloed-flerrie. Hoekom dink Ma kan sy nie ’n man hou nie? Skaars getroud of sy begin weer vir haar volgende prooi rondkyk.” Sy vermy haar ma se oë. “Soos Pa.”
Dixie weet sy vryf haar ma verkeerd op. Dalk raak haar ma so keelvol vir haar dat sy bly sal wees om van haar ontslae te raak. Dan kan sy ophou skuldig voel omdat sy haar vlerke sprei. Nie dat sy juis ’n vlug onderneem wat die asem wegslaan nie. Dis só embarrassing. Sy vlieg van haar ma se nes na haar suster s’n. Want sy is ’n regte ou loser. Sad, but true. Vergeet van sweef soos ’n arend en al daai jazz. Haar flippen vlerke is te veel verniel daarvoor.
Daar is wragtig niks wat ’n vrou so van haar selfvertroue kan ontneem soos om deur ’n man verwerp te word nie!
“En eintlik was hy die perfekte man vir my,” mompel Dixie toe sy vir die duisendste keer vandag aan Kurt dink. Hulle was veronderstel om soos twee helftes inmekaar te pas. Meneer en Mevrou Kurt van Tonder. We present mister and misses Kurt and Dixie van Tonder – so sou hulle bekendgestel word. A match made in heaven! Hulle het selfs na mekaar begin lyk – vinkel en koljander, twee ertjies in ’n peul. Die perfekte paartjie!
En wat het daarvan oorgebly? Verfrommelde troukaartjies en nie ’n enkele foto van die non-event nie. Net van haar voor die tyd, die sterre in haar oë, die ruiker van wit madeliefies in haar bewende hande vasgeklem. ’n Beeldskone bruid op haar troudag. Maar blykbaar nie beeldskoon genoeg nie, nie begeerlik genoeg nie.
Daar sal nog lank oor haar gepraat word. Gesels word, bespiegel word, geskinder word. Maande lank nog, jare lank nog. Die skande van die dekade, met haar as die grap van die jaar. Gratis vermaak, iets wat nie eens in ’n sepie sal gebeur nie. Real-life drama soos die joernalis wat daaroor wou skryf, dit beskryf het.
Nooit weer, neem Dixie haar voor, haar hand op haar bors, nooit weer laat ek my só deur ’n man verneder nie.
Sy sluk die trane weg. “Die f … f … flippen bliksems!” prewel sy.
3
Dixie sit omring deur haar tasse in die taxi wat haar van die lughawe af Langstraat toe gebring het, maar sy huiwer om uit te klim. “Is jy seker dis die regte adres?” vra sy onseker.
“But of course, ja!” word sy verseker. “Daar staan dit dan yslik groot teen die muur geverf: Bliss and Beautiful.”
Sy draai haar kop om beter by die venster uit te sien en loer in die rigting waarheen hy beduie. Die boonste B is taamlik verbleik en die tweede een het iewers heen verdwyn. Sy bevind haar inderdaad voor ’liss and ’eautiful.
“Toe, jy moet uitklim,” word sy aangemoedig. “Dis ’n one-way dié, ons block die traffic.”
Sy’t skaars die moed om die motordeur oop te maak, maar sy weet ook dat sy by omdraai verby is. Dis waar wat die taxibestuurder sê: Dis ’n eenrigtingstraat hierdie, sy kan net vorentoe gaan. Sy ís nou hier, sy kan net sowel uitklim en Die Res van haar Lewe aanpak en klaarkry. Nie dat Die Res van haar Lewe van hier af vir haar besonder belowend lyk nie.
Toe sy haar agterstewe en die res van haar belaai met pakke en sakke by die taxi uitgewikkel kry, is daar dadelik iemand by wat haar tasse wil help dra. Sy kyk na die gaterige T-hemp, die ingeduikte hoedjie en sy aarsel.
“Jy beter dit nie doen nie,” waarsku die taxibestuurder. “Hulle gryp jou tasse en dan hol hulle weg daarmee. Klomp skelms. Hulle ma’s moes hulle kleintyd al doodgelê het.” Hy lag tandeloos. “Behalwe as jy dink jy sal hierdie een kan inhardloop.”
Dixie klem haar skouersak ’n bietjie stywer vas. Liefs nie. Liefs wil sy nie met haar aankoms in die Kaap agter ’n jongeling met lang maer bene aan hardloop met die hoop om eienaarskap van haar handsak of tasse te probeer herwin nie.
Haar ore tuit toe die hulpvaardige jongeling lostrek en die taxibestuurder in kleurvolle taal heelwat meer vertel van sy ma as wat sy wou hoor. Hy’s nie ’n skollie nie en Langstraat behoort nie aan die taxibestuurder nie en hoekom vat hy nie sy kar en ry in die see in met die ding nie, gaan swem saam met die visse dat die haaie hom vreet. Dis nou te sê as hy die hele Kaap ’n helse groot favour wil doen. Want hulle hier in Langstraat soek hom nie hier nie, hulle hier in Langstraat hou hulle nie op met rubbish wat dink hulle stink nie. Net omdat hulle hul vet gatte in ’n kar skuur. Hulle hier in Langstraat is genuine, hulle is nie fake nie, thank you very much.
Dixie wonder of sy nou ook een van “hulle hier in Langstraat” is – en sy weet regtig nie hoe sy veronderstel is om daaroor te voel nie. Kyk, sy glo aan leef en laat leef, maar sy is nie so seker dat sy hier in Langstraat die sogenaamde res van haar lewe geleef gaan kry nie. Wat nog te sê van ’n Nuwe Lewe leef?
Sy betaal met bewende hande, skop, sleep en dra haar bagasie in die rigting van ’liss and ’eautiful. Die veiligheidshek is