kleiner letters: Drum.
’n Sekuriteitswag maak die hek oop. Dit lyk vir Buyi of hy vir Lwazi, André en Simoshile ken, want hy glimlag en beduie hulle kan deurgaan.
“Ngiyabonga!” roep Lwazi deur sy oop venster.
“Dit beteken dankie,” sê André toe hy sien hoe Buyi frons.
Die wag knik en lig sy hand.
Hulle ry deur en volg die grondpad wat voor hulle uitkronkel. Uiteindelik draai hulle in na ’n groep geboue waarvan die klipmure en hoë strooidakke afgeëts staan teen die agtergrond van die Waterberge.
“Hierdie is die hoofgebou,” verduidelik Lwazi.
Buyi kyk oopmond na die indrukwekkende gebou met die groot vensters en massiewe houtdeure waarop diere in ingewikkelde patrone uitgekerf is. Langs die groot stoep staan kleipotte met water wat klotsend oor hulle rande spoel.
“En daar is die curio shop,” sê Simoshile, en wys na twee geboue wat weerskante van die hoofgebou staan. “Daar is ook ’n spa en skoonheidsalon,” gaan sy opgewonde voort.
Buyi staar na die uitgestrekte tuin vol blomme, groot koeltebome en grasperke. Dit herinner hom aan die tuine in Londen. Maar hierdie tuin is anders, meer natuurlik en aards.
“Welkom by jou nuwe tuiste!” sê Lwazi toe hy in die skadu naby die hoofgebou stilhou.
“Watse plek is hierdie?” vra Buyi.
“Weet jy dan nie?” vra Lwazi met ’n glimlag. “Dis ’n wildreservaat. Waar wilde diere bewaar en gerehabiliteer word.”
“En ek gaan hier bly?”
“Wel, nie hier nie. Jy gaan by jou pa in sy chalet bly, in die personeel se gedeelte van die oord. Dis ’n entjie verder met die pad af. Meer privaat.”
Buyi kry weer daardie benoude gevoel in sy bors. Hy gaan in ’n wildreservaat bly. Is dit ’n goeie of slegte ding? Hy kyk vinnig rond om te sien of daar enige diere in die omtrek is. Moet hy bang wees? Hy het nog nooit juis kontak met wilde diere gehad nie. ’n Kat of ’n hond hier en daar. Dalk ’n voël. Maar hy het nooit een van sy eie gehad nie.
Sy ma het niks van diere gesê nie. Wou sy dit as ’n verrassing hou?
André en Simoshile spring uit die voertuig. Hulle lyk heel op hulle gemak. Nie in die minste bang nie.
“Hou jy hiervan?” vra André.
“Natuurlik hou hy daarvan!” sê Simoshile.
Buyi knik en probeer ontspanne lyk, maar hy is flippen bang. Hy het al op die Discovery-kanaal gesien wat wilde diere kan doen. Hy gaan ’n krieketkolf of een of ander wapen nodig hê as ’n wilde gedierte uit die bosse losbreek en op hom afpyl.
Bosse!
Daar is baie bosse in die omgewing. En bome. Diere kan enige plek wegkruip.
“Hierdie plek is die béste!” sê André.
Simoshile voel Buyi se onsekerheid aan. “Hei, dit gaan oukei wees. Jy sal sien.” Haar stem is sag en kalm. “Jy hoef nie bang te wees nie.”
Toe sy dit sê, voel Buyi ’n rustigheid oor hom kom. Sy is seker reg. Miskien is hy sommer simpel.
“Oe! Hy is hier!” hoor Buyi iemand uitroep.
’n Groot vrou met ’n kleurvolle rok en bypassende kopdoek storm by die hoofgebou uit, en af met die trappe. Haar arms is uitgestrek, haar vingers wydgesprei en palms oop.
“My seun! My seun!” roep sy. Haar hele lyf bewe van opgewondenheid. Haar oë is vriendelik en haar glimlag so groot soos ’n sekelmaan.
Voor Buyi besef wat aangaan, gryp sy hom aan die skouers en sê: “Kom laat ek ’n bietjie na jou kyk!” Toe trek sy hom teen haar vas en dis asof die geur van die blomme in die tuin hom omsingel.
“Unjani? Unjani?” neurie sy. “Hoe gaan dit?”
Buyi is heeltemal onkant gevang. Hy staan net daar in die omhelsing en weet nie wat om te doen nie. Wie is hierdie vrou? Is hy veronderstel om haar te ken? Wat moet hy doen?
“Welkom tuis, Buyisiwe,” sê sy. “Jy het uiteindelik teruggekom.”
“Um, hallo,” is al wat hy kan uitkry toe sy hom uiteindelik uit haar omhelsing loslaat.
“My naam is Unathi, maar almal noem my Mama,” sê sy trots.
“Mama Unathi bestuur die kombuis,” sê Simoshile en geen haar ’n drukkie.
“En sommer al die ander goed ook, as jy haar ’n halwe kans gee!” terg André.
“Hei, suka!” roep sy en maak asof sy kwaad is. “Moenie jou aan André steur nie, Buyi. En pas op vir hom. Hy sal jou net in die moeilikheid laat beland.”
“Maar Mama sal my weer uit die moeilikheid kry. Soos altyd,” sê André met ’n reguit gesig.
Sy glimlag en rol haar oë en sê dan beslis: “Kom ons gaan kry vir julle iets om te eet. Julle is seker honger?”
“Dankie, Mama, ek en Simoshile moet by ons chalets kom. Maar ek is seker Buyi is dood van die honger,” sê André.
“Ek het so gedink. Ek het lieflike . . .”
Maar Mama Unathi kry nie kans om haar sin klaar te maak nie. Net toe sy en Buyi die trappe na die hoofgebou wil klim, hoor hulle ’n motor naderkom. Dit is nog ’n veldvoertuig. Groen, met stowwerige bande. Agterop die oop voertuig is ’n paar sitplekke waarop mense met kameras sit. Voorin sit twee mans.
“Toeriste,” sê Lwazi en stap nader.
“Oe, kyk,” sê Mama Unathi. “Jou pa is hier.”
8
DIT IS DIE vreemdste gevoel om sy pa vir die tweede keer te ontmoet. Goed dan, die eerste keer was dit nie regtig hy nie, dit was Lwazi. Maar nou is daar geen twyfel nie. Buyi se maag draai. Hy voel bewerig. Aan die bestuurder se gelaatstrekke kan hy aflei dit is hy: Themba.
Die langmouhemp van die uniform is opgerol oor sy gespierde voorarms. Hy dra leerstewels en ’n wyerandhoed. Sy gesig is sterk, sy ken vierkantig, sy oë donker.
Themba moes Buyi dadelik geëien het, want hy knik sy kop in sy rigting toe hy die toeriste van die voertuig afhelp. Sy oë draai die heeltyd terug na sy seun.
Moet hy na hom toe loop en hom omhels soos Mama Unathi hom omhels het? wonder Buyi. Of moet hy wag totdat sy pa na hom toe kom?
Toe die toeriste opgewonde begin klets en na mekaar se foto’s op hulle digitale kameras kyk, verskoon Themba homself. Soos hy naderkom, klop Buyi se hart al hoe vinniger. Hierdie man is deel van hom, maar hy ken hom glad nie. Hy is net soveel ’n vreemdeling as die mense wat hy vandag ontmoet het: Lwazi, André, Simoshile en Mama Unathi.
Maar hierdie vreemdeling se lewe is aan syne verbind. Hy is sy pa.
Met sy hoed in sy hand staan sy pa voor hom. Themba knip sy oë een keer, twee keer. Sy gesig is strak.
Buyi voel hoe sy mond droog word. Hy weet nie wat om van sy pa te verwag nie. Hy maak hom reg vir ’n omhelsing soos Mama Unathi s’n. Maar dit kom nie. Sy pa hou net sy hand uit en sê met ’n sterk stem: “Hallo, Buyisiwe.” Net dit. Geen omhelsing nie. Geen glimlag nie. Net ’n afgetrokke hallo. Buyi skud sy hand soos Lwazi syne vroeër geskud het. Skud, duim, skud.
“Haai . . .” Moet hy hom Pa noem? Of Themba? “Themba . . .”
Sy pa korrigeer hom nie, so dis oukei met hom.
Mama Unathi sien die ongemaklike spanning tussen hulle en kondig met ’n harde stem aan: “Ek wou nou net vir Buyisiwe iets gee om te eet. Hoekom kom jy nie saam nie, Themba? Julle twee het seker baie om oor te gesels.”
“Ek kan nie nou nie, Unathi. Ek moet na die gaste omsien.” Sy pa se oë draai weer na Buyi. Steeds sonder emosie.