gekontroleer nie ...”
“Watse inligting?”
“Hul voertuie is die nag voor die moord opgemerk in die omgewing waar die moorde plaasgevind het. Maar soos ek sê, ons moet dit nog behoorlik kontroleer. Verder wag ons. Die nadoodse ondersoek is afgehandel, ons wag vir die verslag, en vir die finale nagaan van vingerafdrukke by u manne daar. Die bloedtoetse – as die kommissaris dit regkry om dit prioriteitstatus te laat kry – sal minstens twee maande duur.”
“Nou maar reg. Wees julle intussen op die uitkyk vir vigilante-optredes van die boere se kant. En hou my in godsnaam op hoogte!”
Beeslaar gooi die telefoon neer nadat die lyn doodgegaan het. Hy staar eers na die dossier voor hom op die lessenaar, dan na die stapel pienk notatjies waarop Jansie Boois sy boodskappe neergeskryf het. Hy gryp die papiertjies, frommel hulle op en smyt hulle met geweld in ’n rigting in. Maar die wind van die waaier langs sy lessenaar vang hulle en smyt hulle terug.
Hy sug en tel die papiertjies een-een op, stryk hulle met sy hand plat en druk hulle deur die pen op sy lessenaar. Dan staan hy op, maak die dossier toe en sit dit in sy laai, sluit dit en steek die sleutel in sy sak.
Dis vyfuur. Huistoegaantyd in die nuwe SAPD.
En hy’t hoeka ’n dop nodig.
Hoofstuk 17
17
Yvonne Lambrechts klap mismoedig met haar tong vir die gelui van die telefoon: “Daai blienkieng ding kry vanaand g’n einde nie.” Maar sy staan nie op om dit te gaan antwoord nie. Sy steek haar hand uit en vou dit oor Saar s’n. “Ek hoop jy kry geslaap, my kind.”
Saar lê al in die bed. Sy het ’n koel stort geneem direk nadat sy van die plaas af teruggekom het en toe in die bed kom klim. “Ek voel of ek ’n week sal slaap, tannie.”
“Die hele wêreld het al vanaand gebel. Die Bosch-meisie van die Sondagkoerant sommer twee keer. Sy sê jy ken haar. Ek het maar gesê sy moet probeer verstaan. Ek weet tog nie hoe die mense so ongevoelig kan wees nie.”
“Sy doen maar net haar werk, tannie. Ek het vanmiddag gepraat met Harri, my vriend in Kaapstad, en hy sê die koerante is nogal op hol oor hierdie ding. So, ou Maria doen maar net haar werk.”
“Hy’t ook weer gebel, dié Harri. Ek het gesê daar’s nie selfoonontvangs op die plaas nie. Werk hy dan ook saam met jou?”
“My buurman. Ons is al jare vriende. Ek kyk na sy plante as hy weggaan en omgekeerd.”
“O. Eintlik weet ek ook nie wie jou nommer mag kry nie.”
“Dis orraait, tannie Yvonne. Ek sal dalk môre meer krag hê om self te antwoord. Het tannie enigiets van Nelmari gehoor?”
“Sy’t gebel. Was baie ongelukkig toe sy hoor jy’s allenig uit plaas toe. Jy moet haar maar môre bel.”
Saar onderdruk ’n gaap. “Sy’s te besig, tannie Yvonne. Sy het die beste bedoelings, maar ... Hoe goed ken tannie vir Dam?”
“Nie baie nie. Maar Freddie was baie tevrede met hom.”
“Hy’s darem baie anders. Hy’s so ... ek weet nie. So ... of hy eerder elders tuishoort. Anderwêrelds. Jy verwag hom nie op ’n armsalige ou plasie in die Noord-Kaap nie. Maar hy loop in vellies rond wat lyk of hy dit self gemaak het. Sonder sokkies!”
Yvonne glimlag en staan op.
Saar beur orent, rus op een elmboog. “Het Freddie ooit vir tannie haar skilderye gewys? Ek bedoel, die goed waarmee sy besig was.”
Yvonne gaan sit weer. “Ek glo nie ek verstaan haar werk altyd so mooi nie.”
Saar glimlag. “Tannie klink soos Ma. Maar ek dink, soos ek nou voel, is dit selfs vir my te rof. Ek weet nie ... Daar’s veral een. Dis ’n skildery van Freddie self. Maar ... die hare. Sy’t haarself geverf nes ... soos ons haar vanmôre gesien het, tannie weet?”
Die ouer vrou frons. “Aggenee, kind. Is jy seker?”
“Ja. Maar tannie weet mos hoe was Freddie ...”
“Dink jy sy het dit sien kom? Soos julle ouma Nettie?”
Saar skuif regop, haar rug teen die kussings. “Ek weet nie, tannie. Maar dis regtig vreemd, daardie skildery. Dis van Freddie, met ’n groot snywond oor haar bors. En haar hare ... die hare is in klossies afgesny. Sy lyk regtig nes ... vanoggend.”
“Ai, jong. Probeer nou slaap, dan praat ons môre,” sê die ouer vrou en staan weer op.
Saar skakel die lig af en draai om sodra die deur toegegaan het. Maar sy’s helder wakker. Dis nie net Freddie se skildery wat vreemd was nie – die hele dag was. Uit wars uit. Beginnende by Freddie in daardie plek. En Nelmari. Met die uitheemse kantoor. Maar die vreemdste, nee, eerder verrassendste, was Dam.
Hy’s tegelykertyd veldmens en Britse lord. Aan die een kant is hy so aards soos ’n Kalahari-meerkat. Maar dan is hy ook trots, byna superieur, die soort selfvertroue wat jy nie aldag by ’n plaashand sien nie. Die manier waarop hy tee skink alleen ... Lyk of hy in ’n finishing school was. Hy’s nie verwyfd nie. Net ... wat? Verfynd.
Hy het haar op sy agterstoepie laat sit, vir haar ’n tietbottel en handdoek in die hand gestop en gesê sy moet solank die lammer voer, en in die kombuisie gaan werskaf met teegoed. Die gesprek tydens die tee was algemeen – wanneer sy aangekom het, by wie sy tuisgaan, wanneer sy wil terug, waar werk sy in die Kaap, bly sy alleen? Sy’t uitgevra na die plaas, of hy en oom Sak dit alleen kan behartig. Hy’t gesê hy sal praat as daar nood kom. Maar hy glo hulle sal kan aangaan vir ’n ruk – so sonder Dawid- en Lammer-hulle. Daar’s een koei op stal wat gemelk moet word en ’n paar hanslammers, maar die koei is amper droog en hy gaan haar oor ’n dag of wat terug veld toe kan jaag. En die lammers is klaar verkoop. Hy moet hulle nog net wegbring. Vir Lottie die hanslam ook.
Hy het homself in ’n stadium verskoon om te gaan kyk of oom Sak regkom met die melkery in die stalle. Hy’t vir haar vars tee ingeskink voor hy weg is.
Toe hy terugkom, het hy ’n koue bier voorgestel, waarmee hulle op sy stoepie bly sit het tot die son in ’n rooi waas begin sak het.
“Hoe goed ken jy die man wat netnou hier was?” het sy versigtig gevra.
Dam het sy kop geskud en eenkant toe gekyk.
Maar na ’n ruk, toe sê hy: “Dit was sy tweede keer vandag hier. Ek weet nie wat sy storie is nie, wat hy aanhoudend hier kom soek nie. Maar dit lyk my hy het besluit ek het iets met die moorde te doen.”
Hy was vir ’n rukkie stil. Sy moes haar tong byt om hom nie uit te vra nie. Te vra wat hy dink hier gebeur het, en hoe hy voel.
“Ek kan hom seker nie kwalik neem nie,” sê hy toe, “hulle sal mos eerste kyk na onse mense. En dit lyk nie goed nie – met Dawid- en Lammer-hulle wat die hasepad gevat het. Ek ook. Ek het baklei Woensdag toe hulle my vingerafdrukke wou vat.”
Toe die aandhemel in ’n brose pienk uitsprei en die skemer dik begin aankom, het Dam besig geraak met twee roofvoëls wat hy op staanders in die agterplaas aanhou.
Hy het ’n lang leerhandskoen aangetrek wat hom tot by die elmboog bedek en gesê sy kan saamstap om hulle te gaan haal en in te bring na hul hokke op die stoep, waar hulle snags slaap.
Die kleiner voël is ’n bleeksingvalk, het hy gesê en saggies met die rugkant van sy voorvinger gestreel oor die blougrys bors van die voël wat met ’n riem aan haar poot op ’n staander gesit het.
Dit was amper magies, dink Saar en draai op haar rug, haar arms onder haar kop gekruis. Die sagte lig wat die aandskemer op hom en die verruklike voëls gegooi het, die stilte van die veld, die rustige band tussen hom en die diere op hul stokke.
“Uithou, Prinses, ons is amper daar,” het hy geprewel. Die voël het vooroor gebuig en liggies met haar bek aan die leerrieme om haar poot gepluk. Hy het haar ’n week of wat gelede in die veld gevind, uitgeteer en by die