as dit ’n maatstaf is.
Sy kan egter nooit regtig vir die blondekop-duiweltjie kwaad word nie. Sy is so spontaan en kan die koddigste stories op haar oumensmaniertjies opdis. Sy is voor op die wa en kan vreeslik koppig raak, maar net so vinnig van front verander, opspring en haar arms om Alet se nek slaan en haar met ’n taai druksoentjie beloon . . . party dae sommer net “omdat dit die mooiste storie is wat ek nog ooit gehoor het”.
Alet maak ’n punt daarvan om die Ventertjies nooit te laat voel dat hulle anders is as die ander kinders nie. Hulle ontdooi stadig maar seker. Dit is vir haar ’n groot geskenk elke keer wanneer een van hulle die hand spontaan opsteek om ’n vraag te beantwoord. Sy moedig hulle aan om ook spontaan te gesels. Sy voel dat sy stadig besig is om hul eie identiteit aan hulle terug te gee.
Marinda Steenkamp draai graag in die klas rond wanneer die ander kinders al huis toe is. Sodra sy en Alet alleen is, kan die pragtige kind spontaan en lekker gesels. Alet voel die kind se eensaamheid aan en nooi haar om smiddae vir haar te kom kuier en van haar pragtige prenteboeke te kom deurkyk.
Groot is haar verbasing toe Marinda omtrent twee weke later een middag aan haar deur klop. Sy het nie gedink dat die kind se ouma dit sou toelaat nie.
Marinda kuier die hele middag. Sy kwetter soos ’n voëltjie en Alet kan nie glo dat dit dieselfde ingetoë kind is wat bedags so stil soos ’n muis alleen in haar bank sit nie.
“Juffrou weet . . . my ouma sê ek moet tog nie naby die Venters sit nie . . . Sy sê hulle het dalk goggas op hul koppe en dan klim dit op my ook.”
Alet gooi eers vir hulle koeldrank in en gaan dan weer langs haar sit.
“ ’n Mens kan nie sulke dinge sê nie, Marinda. Die Venters is net arm, maar hul kleertjies is baie skoon en hul haartjies altyd skoon gewas.”
Marinda kyk met groot bruin oë na Alet, vasgevang in die erns van haar stem.
“Liewe Jesus het al die mense gemaak en Hy is vir hulle net so lief soos vir jou . . . en as ’n mens van iemand anders iets sê wat nie mooi is nie, maak jy Liewe Jesus se hartjie baie, baie seer.”
“My ouma vertel ook vir my van Liewe Jesus, maar sy het nog nie gesê dat sy hartjie sal seer word oor die Venters nie.”
“Vra vanaand vir jou ouma, sy sal vir jou vertel . . . alle mense is eenders in Liewe Jesus, vir Hom maak dit nie saak of ons arm of ryk is nie.”
Marinda blaai deur die pragtige prenteboeke, maar kom kort-kort Alet se geselskap opsoek. Alet kan sien dat die arme kind geweldig behoefte het aan geselskap. ’n Diep jammerte vir die pragtige meisietjie wat so sonder ’n ma moet grootword, wel in haar op.
Dit is knap ná vyfuur toe Marinda se pa aan die deur klop. Hy is nog jonk, seker nie veel ouer as Louis Erlank nie. ’n Netjiese, baie aantreklike jong wewenaar.
“Goeiemiddag, ek is Gerhard Steenkamp.” Hy steek sy hand na haar uit en kyk diep in haar oë.
“Aangename kennis, ek is Alet Fourie . . .” Alet probeer skaam haar hand uit syne trek, maar hy is baie onwillig om dit te los.
Alet het nie die moed om Gerhard Steenkamp te nooi vir koffie nie, al is sy omtrent negentig persent seker dat hy so ’n uitnodiging sou aanvaar het. Hier in die vreemde dorp, met ’n baie onsimpatieke skoolhoof, is sy te bang om enigiets te waag . . .
Sy sien hulle op die stoepie weg. Gerhard help sy dogter in die motor en wuif liggies vir haar tot siens. Ingedagte kyk sy hulle agterna. Gerhard se motor is die modernste en weelderigste een wat sy nog hier op Walvisbaai gesien het. Louis het ’n ou bakkie waarmee hy seker baie op die plaas rondry, want dit is vol krapmerke en het so hier en daar ’n duik.
Met ’n diep frons op sy voorkop het Louis Gerhard se motor voor Alet se huisie sien stilhou. Sonder enige gewetenswroeging gaan hy voor sy venster staan om die afskeid dop te hou. Hy sien hoe Alet met ’n vriendelike glimlag die aantreklike Gerhard toewuif. Sy gesig trek in ’n siniese plooi terwyl hy sag met homself praat.
“Ja, juffroutjie . . . as dit nie binne die eerste kwartaal is nie, dan beslis nog voor die einde van die jaar.”
3
Alet beskou haarself in die spieël. Haar hare glim sag in die lamplig. Sy skud die wye, liggroen rokkie effens sodat dit sag en vol om haar skraal figuurtjie vou.
’n Fyn kantsakdoekie word saam met ’n kam in haar handsakkie gedruk voordat sy die lamp doodblaas en na die sitkamertjie stap om daar op Gerhard te wag. Hierdie afgelope twee weke wat sy elke aand op haar eie geselskap aangewys was, het haar uitgehonger vir die geselskap van ander jong mense. Sy het al vroeg begin bad en haar aangetrek, gretig dat die tyd tog moet omgaan.
Daar is vanaand ’n rolprentvertoning by die ontspanningsklub en soos wat sy van tannie Grieta verstaan, is dit maar op ’n Vrydag- en Saterdagaand die algemene bymekaarkomplek van ’n ieder en ’n elk.
Verlede Saterdagaand het sy maar stoksielalleen hier in haar huisie die tyd probeer omkry. Sy het gemerk dat Louis se sitkamerlig ook heelaand gebrand het en dit het haar vreemd gerusgestel dat sy nie die enigste een is wat alleen en eensaam is nie.
Gerhard se enkele tikkie aan die deur laat haar vinnig opstaan om dit vir hom oop te maak.
“Mensig, maar die meisiekind lyk eetbaar!”
Alet is dankbaar vir die halfskemerte van die lamplig sodat hy nie die verraderlike rooi blos op haar wange kan sien nie.
“Goeienaand, meneer Steenkamp. Kom binne.”
Gerhard hou nog steeds haar hand vas, en sy oë gaan goedkeurend oor haar netjiese figuurtjie.
“Nie meneer nie . . . sommer net Gerhard. En ek weet al teen hierdie tyd dat jou naam Alet is . . . en ek hoop nie jy gee om nie, maar ek gaan jou so noem.”
“Nou goed, kom dan maar binne, Gerhard, of is jy haastig?”
“Ja, ek dink ons moet maar gaan.”
Gerhard blaas die lamp dood en sluit die deur agter hulle. Hy steek die huisie se sleutel in sy sak en hierdie eenvoudige eiegeregtige gebaar krap die fyn lagie oor Alet se hartseer en verlange met een haal oop.
Sy voel die branderigheid van trane agter haar oë en proe die sout smaak daarvan in haar mond.
Vasberade dwing sy die onwelkome gedagtes terug in die donker hoekie waar hulle hoort. Sy lig haar gesiggie op na Gerhard en glimlag vriendelik en spontaan na hom, baie toegeefliker as wat sy onder normale omstandighede met ’n eerste afspraak sou gewees het.
Gerhard sit sy hand onder haar elmboog, kyk verras af in die glimlaggende gesiggie. Die donker steek die seer en hartseer in haar oë egter goed weg. Besitlik druk Gerhard haar arm.
Die ontspanningsklub is groter en geriefliker as wat Alet aanvanklik gedink het. Die groot saal wat diens doen vir enige funksie waar ’n klomp mense bymekaar moet wees, is aan die linkerkant van die gebou. ’n Klein biblioteek is aan die regterkant, met kleedkamers en ’n lang gang wat agter twee swaaideure verdwyn. Te oordeel na die geraas en growwe manstemme wat uit daardie rigting kom, het Alet ’n goeie idee watter vertrek agter die twee swaaideure is.
Aan die voorkant van die ontspanningsklub is die algemene bymekaarkomplek. Dis ’n heerlike groot, toegeboude stoep met heelwat tafeltjies en stoele waar ’n mens rustig kan ontspan.
Gerhard sorg dat sy gemaklik sit voordat hy verskoning vra om vir haar ’n koeldrank te gaan haal. Alet ken nie veel van die mense nie en die flouerige liggies teen die mure vergemaklik ook nie juis haar taak om hulle te sien nie.
Die ontspanningsklub spog met sy eie kragopwekker, daarom dat daar ’n rolprent vertoon kan word.
Niemand skyn haastig te wees nie. Rustig drink hulle eers koeldrank en stap dan in saal toe om die vertoning te gaan geniet.
Die stoele in die saal is hard en ongemaklik, maar Alet is uitgehonger vir geselskap, al is dit net vir die geraas en gepraat van die ander mense om haar.