there someone else who could?”
“Someone at work would have to. Walter Schutte. The managing director.” Sy gee ’n telefoonnommer en Joubert skryf neer.
“I’ll give him a call.”
Hulle staan op. Sy ook, traag, want sy weet die nag lê voor.
“If there’s anything we can do …” sê Griessel, en hy klink opreg.
“We’ll be okay,” sê Margaret Wallace en sy begin weer bitterlik te huil.
Die blondine sit op een van die hotelkamer se stoele. Haar naam is Elizabeth Daphne van der Merwe.
Joubert sit in die ander stoel. Griessel, Louw en O’Grady sit in ’n ry op die punt van die groot dubbelbed, arms gevou, soos regters.
Haar hare is effekleurig geelwit uit ’n bottel. Haar gesig is lank en skraal, die oë groot en bruin, met lang wimpers, die neusie klein en fyn. Trane het swart maskarastrepe teen haar wange of getrek. Maar Lizzie van der Merwe het ware skoonheid misgeloop met ’n mond wat nie pas nie. Haar voortande staan effens uit, die onderlip is te klein, te naby aan die swakheid van haar kakebeen. Haar lyf is lank en slank, met klein, hoë borsies onder die wit bloese. Sy het skerp heupe, dra ’n swart romp wat te veel van haar bene in romerige sykouse wys en loop op elegante swart hoë hakke.
“Van waar ken jy die oorledene?” Joubert se stem is nou sonder simpatie, sy woordkeuse doelbewus.
“Ek het hom vanmiddag ontmoet.” Sy huiwer, kyk op. Die speurders kyk almal na haar, hul gesigte streng. Die lang wimpers voer ’n dans uit. Maar niemand reageer nie.
“Ek werk vir Zeus Computers. In Johannesburg. Ek het verlede week gebel. Ons het nuwe produkte … James … e … meneer Wallace … Hulle het my na hom verwys. Hy is hulle konsultant vir rekenaars. Toe vlieg ek vanoggend af. Ek het om elfuur ’n afspraak gehad. Toe vat hy my vir ete …” Haar oë beweeg tussen hulle, op soek na ’n gesig wat meegevoel sal wys.
Hulle wag in stilte. Haar wimpers dans weer. Die onderlip bewe en plaas nuwe klem op die twee voortande wat sy probeer wegsteek. Joubert kry haar jammer.
“En toe?” vra hy sag. Sy omhels sy stemtoon en fokus die groot oë op hom.
“Hy … Ons het wyn gedrink. Baie wyn. En gesels. Hy het gesê hy is baie ongelukkig in sy huwelik. Sy vrou verstaan hom nie. Daar was iets tussen ons. Hy het my so goed verstaan. Hy is ’n Ram. Ek is ’n Maagd.”
Joubert frons.
“Sterretekens …”
Die frons verdwyn.
“Toe kom ons hiernatoe. Ek het ’n kamer hier, want ek moes oorslaap, vanaand. Ek sien nog iemand môre. Van ’n ander maatskappy. Hy is ná ses hier uit. Ek weet nie hoe laat nie. En dit is die laaste dat ek hom gesien het.”
Die wimpers fladder en die maskarastrepe begin weer rek.
Basie Louw maak keel skoon. “Wat het hier gebeur? In die kamer?”
Sy huil harder.
Hulle wag.
Sy staan op en stap na die badkamer langs die hotelkamer se deur. Hulle hoor hoe sy haar neus blaas. ’n Kraan loop. Stilte. Dan weer die neus. Sy stap terug en gaan sit. Die maskarastrepe is nou weg.
“Julle weet wat gebeur het. Hier …”
Hulle kyk na haar, afwagtend.
“Ons het liefde gemaak.” Sy huil weer. “Hy was so sag met my…
“Juffrou, ken jy enigiemand in die Kaap?” vra Mat Joubert.
Sy haal ’n sneesdoekie uit die wit bloes se mou en blaas weer haar neus. “Ek het vriende hier. Maar ek het hulle lanklaas gesien.”
“Is daar iemand wat sou … ongelukkig wees as jy by ander mans slaap?”
Sy ruk haar kop op. “Ek slaap nie by ander mans nie …”
Die drie speurders op die bed se wenkbroue lig met militêre presisie.
“Verstaan julle nie? Daar was ’n vibe. Ons … ons was … Dit was mooi.”
Joubert vra weer: “Juffrou, ons wil weet of jy by iemand anders betrokke is wat sal omgee dat jy en die oorledene saamslaap.”
“O. Jy bedoel … Nee. Nee, nooit. Ek gaan nie eers vas uit nie.”
“Behoort jy aan ’n politieke party of groepering, juffrou Van der Merwe?”
“Ja.”
“Watter een?”
“Ek is lid van die Demokratiese Party. Maar wat het dit …”
Griessel gee haar nie kans nie. “Het jy ooit enige bande met die PAC gehad?”
Sy skud haar kop.
“Apla?”
“Nee, ek …”
“Ken jy enigiemand wat aan dié groeperings behoort?”
“Nee …”
“Wat het die oorledene gesê voor hy hier uit is. Het hy ’n ander afspraak gehad?” vra Griessel.
“Hy het gesê hy moet huis toe, na sy kinders toe. Hy is … Hy was ’n goeie mens …” Haar kop sak. “Daar was ’n vibe. So mooi,” sê sy.
Mat Joubert sug en staan op.
Ses
Hy droom van Yvonne Stoffberg.
Hulle is iewers in die berge. Sy hardloop voor hom uit, haar boude wip wit in die maanlig, haar bruin hare wapper. Sy lag, trippel oor rivierklippe, verby ’n kabbelende stroom. Hy lag ook, sy orgaan ’n punt in die nagwind. Dan skree sy skielik, ’n gil van vrees en verbasing. Haar hande skiet na haar borste, probeer hulle verberg. Voor in die bergpaadjie staan Bart de Wit. Tussen sy oë is daar ’n derde, ’n rooi, starende krater. Maar hy kan nog praat: “Vra jou af, kaptein. Is jy ’n wenner?”
Oor en oor soos ’n grammofoonplaat wat vasgehaak het, in daardie hoë, nasale stem. Hy kyk om, op soek na Yvonne Stoffberg, maar sy het verdwyn. De Wit ook, skielik. Die donker dring hom binne. Hy voel hoe hy sterf. Hy maak sy oë toe. Lang rooibruin hare vee oor sy gesig. Hy lê in die arms van Margaret Wallace. “You’ll be okay,” sê sy. Hy begin huil.
By die robot staar Joubert soos elke ander oggend na Die Burger se plakkaat sonder om dit te sien. Dan skrik hy wanneer die letters betekenis aanneem: CHINESE MAFIA AGTER KRIEKETMAN SE GRUDOOD?
Die lig verander na groen en hy kan nie by die verkopertjie stilhou nie. Hy ry na ’n kafee in Plattekloof, koop ’n koerant en soek die berig op die voorblad terwyl hy terugstap motor toe. Hy kry dit.
KAAPSTAD – ’n Moordbende van die Chinese mafia sit moontlik agter die grusame dood van ’n skatryk Kaapse sakeman wat gisteraand met ’n Tokaref-pistool by ’n Nuwelandse hotel vermoor is.
Volgens kol. Bart de Wit …
Joubert leun teen die motor en slaan sy oë op na Tafelberg. Hy sug, sien nie hoe helder die berg vanoggend sigbaar is, hoe die oggendson ’n blink plas in die baai maak nie. Dan vou hy die koerant toe, klim in en ry.
“Wat ek nie kan verstaan nie, is dat hy ’n skelm knippie vat by ’n blond met ’n gesig soos ’n perd, terwyl hy ’n filmster by die huis het,” sê Griessel.
Joubert luister nie. “Het jy die koerant gesien?”
“Nee?”
Dan kom De Wit in, trots en regop. Die speurders raak stil.
“Goeiemôre, kollegas. Pragtige oggend, nè. Laat ’n mens dankbaar voel jy het die voorreg om te leef. Maar nou ja, ons moet voortgaan met die werk. Voor ons gister se sake bespreek … Ek het nou al die offisiere persoonlik