nie sou kon inhaal nie.
Ek weet nie watter verskoning Gary later vir my gaan opdis nie, ek weet net hy hardloop van my af weg met ’n spoed wat hy seker in sy hoërskooljare laas kon volhou.
Gelukkig het ek vanoggend met my eie motor gery en kan ek dadelik huis toe gaan om Sally Smith in die oë te kyk.
Sally Smith sal vanaand by die Orchid Room móét opdaag, besef ek. So kan dit nie aangaan nie. Ek loop nou al weke lank op ’n balanseertou sonder ’n veiligheidsnet.
“Sien jy nou?” vryf Pulani na hartelus sout in my wonde. “Wat het ek jou gesê? Julle is nog nie eens getroud nie en die blikskottel is klaar verveeld met jou.”
“Miskien is dit my eie skuld omdat ek so ordentlik is.”
“Wat moes jy doen? In jou nightie deur brandende hoepels spring om hom te entertain?”
“Sally Smith sou nie huiwer om dit te doen nie.”
“Wel, dan moet hy vir hom ’n Sally Smith van vlees en bloed gaan soek, Jacki. As dit is wat hy wil hê. Want jy is nie ’n Sally Smith nie. Dis maklik om ’n virtuele vrou van losse sedes te wees, maar dis gevaarliker om dit in die werklike lewe te wees.”
“En meer moeite.” Ek sug. “Sally Smith sal vanaand nog geëlimineer moet word. Op die wreedste moontlike manier. Sy het haar doel gedien.”
“Ten minste sal dit ’n bloedlose dood wees,” troos Pulani.
“Die enigste bloed wat vergiet sal word, sal O-positief wees.”
“Laat my raai – Gary se bloedgroep?”
“Korrek.” Ek is te kwaad om te huil, maar ek vermoed dit gaan nie so bly nie.
Ek bly nie ’n oomblik langer op kantoor nie. Die baas sal nie weer sy gesig wys nie, ook nie sy selfoon antwoord nie. Ek sal hom eers weer vanaand in die Orchid Room sien, daar waar hy op sy Sallytjie wag. En wat ’n ontmoeting sal dit nie wees nie!
Wat trek ’n mens aan as jy jou verloofde se skelmpie is? wonder ek toe ek voor my klerekas staan. Gedink Google het ’n antwoord vir alles? Dink weer. Ek kry nêrens op die wêreldwye web iemand wat raad het oor wat die protokol in so ’n geval is nie. Daar is baie raad oor wat om te dra wanneer jy daardie skelmpie gaan konfronteer en hoe om dit te doen sodat sy daarna in ’n klooster sal gaan skuil. Maar sake raak meer ingewikkeld as jy sélf daardie skelmpie is en dus in kompetisie met jouself gewikkel is. Selfs die wyse Salomo sou hier kopgekrap het.
Moet die skelmpie slegter as jy lyk sodat die blik-skottel kan besef dis nie so ’n goeie idee om jou vir ’n ander vrou te verruil nie? Of baie beter as jou gewone self sodat hy kan sien hoe goed jy kán lyk? Ek beleef ’n behoorlike eksistensiële krisis en ek het dit self geskep.
Na vele oorweging besluit ek op ’n little black number wat Gary nog nie gesien het nie. Vir die vorige einde-van-die-jaar-kantoorpartytjie gekoop, gedink ek gaan sy asem wegslaan. Behalwe dat die suinige dwis toe besluit het ons hou sommer ’n braai by sy huis.
“Kerspartytjies is so overrated,” het hy in die morning meeting sy storie vir die waarheid probeer verkoop. “Kom ons vier die einde van die jaar rustig by my huis. Ek en Harry sal die vleis braai en Jacki kan vir ons slaai maak.”
“En ek?” het Pulani gevra. “Gaan ek die houtkapper en waterdraer wees?”
Gary het hom nie laat afsit nie. “Jy kan . . . Wat kán jy doen?”
“Die skottelgoed was as almal klaar geëet het.” Pulani se stem het direk uit ’n vrieskas gekom.
“Dit sal nie nodig wees nie. Ons gebruik sommer papierborde,” het Gary onverstoord laat hoor. “Maar jy kan dalk vir ons roomys of iets vir nagereg bring. Koop sommer iets by Woolies, dan weet ons dis eetbaar.”
Pulani se mond het oopgehang. Myne ook. Nie net het Gary vir ons ’n cheapie gegooi nie, ons sou blykbaar uit eie sak ’n bydrae moes maak.
Ek wou die swart nommertjie dieselfde dag nog gaan teruggee. Maar ek het bly hoop daar sal ’n geleentheid opduik waarheen ek dit kan aantrek. En kyk nou net – die hoop het nie beskaam nie. Ek kry vanaand die kans om Gary daarmee te beïndruk. As Sally Smith. Aanpasbaarheid en om buite die boks te dink is inderdaad ’n vereiste as ’n mens opgang wil maak in vandag se korporatiewe en sosiale lewe.
Dit ís nogal ’n outfit wat eerder by iemand soos Sally Smith pas as by my. Ek is mos so half en half ’n ordentlike meisie. Sy nie. Maar vanaand wil my boobs bo by die rok uit ontsnap en onder by die soom langs loer my knieë ewe guitig uit. Ek trek die rok effens af, maar moet toe bo keer dat die girls hulle gedra. Daar is vanaand ’n ongekende wildewragtigse gebons aan hulle wat nie deur ’n bra van yster en staal in toom gehou sou kon word nie. So saam met effens slordige hare, ’n skelrooi mond en ’n paar goue beenbreek-stiletto’s aan die voete, moet ek self twee keer kyk voordat ek die flerrie in die spieël herken.
Toe ek by die voordeur kom, wil my knieë onder my knak. Nee, o hel, só kan ek nie hier uitstap nie, ek maak ’n spektakel van myself. Ek kyk op die muurhorlosie. Te laat. Dis te laat om ’n ander outfit te gaan aantrek, ek moet ry as ek betyds by die Orchid Room wil wees.
Onder in die straat stap ek verby ’n bergie op pad na my motor toe. Of dit die parfuumwalm is wat hom van sy laaste flentertjie nugterheid ontneem, of my voorkoms oor die algemeen, weet ek nie, maar hy steek in sy spore vas om my aan te staar. “So dydelik soos die engel Gabriël,” prewel hy.
Ek is seker sy storie oor die engel Gabriël is nie dieselfde as wat ek ken nie, maar ek talm nie om met hom daaroor te redekawel nie. Ek sukkel om só agter die stuurwiel in te skuif dat daar nie te veel van my te dydelik sal wees nie.
Tot my ergernis is niemand vanaand by hul huis nie, niemand kyk nuus en sepies nie. Nee, driekwart van die stad se inwoners is blykbaar ook op pad in die rigting van Kampsbaai. Ek kronkel saam met die res van die Kaap op die nou paadjie wat na die plesierplekke langs die see lei. Toe ek na ’n klein ewigheid my mindere motortjie tussen die blink menere in die Orchid Room se parkeerplek tot stilstand bring, staan Gary se Bee-em al daar. Heel moontlik vanmiddag gespoeg en gepolish en seker nog gevalet ook. Daar sal geen teken van sy verloofde in daardie motor wees nie. Nie ’n geurtjie nie, nie ’n haarknippie of ’n snesie nie.
Dis toe ek uitklim en alleen in die parkeergarage staan, dat die onsekerheid my pak. Ek luister na daardie stilte wat ’n mens in ’n parkeergarage kry. ’n Kilkoue seewindjie kom van iewers af ingedwarrel en lig my rok hoër teen my bene op. Ek swaai om, seker daarvan ek het iemand hoor asemhaal. Hier naby, hier bý my. Ek wil skree, maak my asem bymekaar daarvoor. Maar besef toe betyds dis ekself wat so hortend asemhaal, banggat wat ek is.
Ag, ek wens ek was nie so alleen nie, dat Gary hier by my was en nie daar binne gesit en wag het op sy Facebook-flerrie nie. Of Pulani. Pulani kon saamgekom het as sy nie so ’n hot date vir vanaand gehad het nie. Miskien moes ek een van my broers saamgebring het, dalk vir Hendrikkie. Hendrikkie! Simpel naam vir ’n mansmens wat so lank soos ’n telefoonpaal is. Ma se nonsens, Ma wat dit nie oor haar hart kan kry om van sy troetelnaampie afskeid te neem nie. Haar ou witbroodjie, he can do no harm.
Maar vanaand sou ek wou hê hy moes sy vuiste gebruik. “Donner hom, Hendrikkie,” sou ek gevra het. “Hy verneuk jou suster met ’n blonde!” Ons kon ’n lekker ou brawl gehad het, ’n behoorlike scene gemaak het in die Orchid Room, daar waar almal glo met gedempte stemme praat en die musiek sag en strelend op die agtergrond speel. Daar waar die kos in klein porsies bedien word, mooi klein porsies, nie juis vir eet nie, eerder vir kyk en waardeer. Die sushi is glo van die beste, lyk soos presentjies. Sjarmante langsteelglase met sjampanje uit die beste bottels. As Hendrikkie by my was, sou hulle ons uitgejaag het, ek weet, so beskaaf moontlik gevra het dat ons die perseel moet verlaat. En nooit weer ons gesigte tussen die mooi opgevoede mense moet wys nie.
Tot dusver het my woede my gevoed, maar nou is ek bang vir die donker om my en nog banger vir die sagte ligte van die Orchid Room voor my. Waarvoor wag ek nou eintlik? Vir die werklike lewe om in ’n sprokie te verander?
“It’s