kameel.”
“Dan is dit seker ’n polisieman. Neels Dreyer het tóg woord gehou en vir hulle gaan sê dat ons nog steeds hier op Meob is.” Suster Theresa lag verlig en dis asof die spanning van die afgelope tyd soos water van haar afrol.
Sy vat Ansa se arm en haar oë is blink en gelukkig.
“Kom ons gaan maak vir hom iets lekkers om te eet. Ons hoef mos nie nou meer spaarsaam te wees nie. Hy sal nou ’n goeie bord kos kan waardeer.”
Suster Theresa drafstap behoorlik terug huis toe en Ansa kyk ’n slag om asof sy verwag dat die man al hier agter hulle moet wees. Sy voel lus om te sing toe sy die lewenslus weer in haar voel opborrel. Hierdie afgelope twee weke vandat vader Sebastiaan dood is, was vir hulle maar ’n moeilike tydjie.
Sy en suster Theresa het die saak baie bespreek en uit alle moontlike hoeke bekyk. Hulle het besluit dat dit moeilikheid soek sou wees om die woestyn alleen aan te durf. Hulle sou alles in gereedheid kry sodat hulle kon vertrek sodra hier hulp opdaag.
Die lang wag het vir hulle begin. Daar was nog kos vir omtrent ’n maand oor. Hulle het egter veiligheidshalwe vir hulle padkos eenkant gesit en die ou rolbalie wat tussen die delwershuise gelê het, gaan haal en skoongemaak. Die balie is swaar en Ansa het besluit dat sy dit sou trek. Dit was vir haar nog altyd ’n oulike patent. Aan die vaatjie het hulle twee asse vasgekap en ’n disselboom daaraan vasgesit. Die balie is vroeër agter ’n muil vasgemaak en het dan soos ’n wiel agter die pakdier aan gerol.
Selfs hul roete is klaar uitgewerk. Hulle kan al met die see langs stap. Daar is dit koeler en die moontlikheid dat hulle ’n patrollie sal teëkom, is soveel groter, aangesien dit die roete is wat hulle gewoonlik ry.
“Nou kan ons dalk ons besittings ook saamneem. Dis mos nie veel nie! Die polisieman sal dit op die kameel kan laai.” Ansa haal die aartappels uit en begin solank skil.
“Die Here is baie goed vir ons, my kind. Ons sal vanaand vir die polisieman ’n heerlike ete gee en hom goed laat uitrus. Ons behoort seker oor ’n dag of twee in die pad te kan val. Maak jy solank vir ons die groot pot vol water. ’n Reisiger geniet tog altyd ’n warm bad. Die ou woestyn bied mos nie sulke geriewe nie.”
Suster Theresa se dankbaarheid en verligting vloei soos ’n stroom water by haar mond uit. Sy praat aanmekaar en Ansa glimlag net. Dierbare mens! Sy het haar natuurlik so stilweg morsdood bekommer oor wat van hulle gaan word. Eie aan haar het sy egter nooit deur woord of daad laat blyk dat sy enigsins kommer in haar gemoed het nie.
Suster Theresa bly skielik stil en haar blik gaan opsommend oor Ansa.
Ansa kyk op en sonder om iets te sê, wag sy met ’n glimlag om haar mond. Sy raak verleë toe suster Theresa net stil na haar kyk en niks sê nie.
“Skort daar iets?” Sy kyk vraend na haar rok wat suster Theresa so ernstig beskou. Die rokkie is klein en span styf oor haar bors, maar dis silwerskoon.
“Jy moet liewer daardie rokkie gaan uittrek. Dit span te styf om jou, dit lyk nie mooi nie.”
Ansa lag ongelowig en kyk na die rok wat nou skielik vir suster Theresa aanstoot gee.
“Maar suster weet tog hulle is almal te klein.” Sy rem aan die rok se bolyf asof sy dit só groter kan maak.
“Dis ook waar. Ek wens ek kon iets aan die saak doen.”
Ansa maak dit egter met ’n handgebaar af.
“Ek hoef mos darem nie vir ’n polisieman mooi te lyk nie, suster.”
“Dis nie die ding nie, kind! Dis net . . . jy is nou ’n volwasse vrou en ’n man bly maar ’n man, of hy nou ’n polisieman is of nie.”
“Wat bedoel suster?”
“Ek bedoel maar net dat daardie rokkie te veel wys. Ek wil nie hê hulle moet besef dat jy al ’n vrou is nie. Solank hulle dink jy is nog ’n onskuldige meisietjie, is dit beter.”
Suster Theresa raak ongemaklik onder Ansa se eerlike blik en sy verander sommer die gesprek.
“Kom kyk hier na die kos, dan gaan kyk ek gou hoe naby ons reisiger al is.” Suster Theresa is reeds by die deur uit en Ansa skud haar kop onbegrypend.
Sy skrik met ’n skok uit haar drome wakker waar sy ingedagte die inhoud van die pot staan en roer toe suster Theresa asvaal geskrik by die deur instorm.
“Gaan trek een van my rokke aan. Die swarte wat ek altyd vir kerk gebruik.”
Ansa vergeet behoorlik om haar mond toe te maak terwyl sy suster Theresa onbegrypend aanstaar, heeltemal uit die veld geslaan.
“Maak gou!” Suster Theresa druk haar na die middeldeur toe.
“Maar hoekom? Wat gaan aan?” Sy rem terug, maar suster Theresa is heeltemal verwilderd en druk haar met meer krag deur se kant toe.
“Ek sal later verduidelik, maak net gou!” Sy bondel die verdwaasde Ansa by die deur in en trek eers die pot van die stoof af voordat sy haar hande afvee en dan stadig en statig op die werf uitstap.
Die skrik sit klam in Ansa vas. Iewers is ’n groot skroef los. Sy kan glad nie begryp wat aangaan nie. Suster Theresa is altyd so kalm en bedaard en nou dié vreemde optrede en die ongewone opdrag. Iets só ongehoord het sy nog nie by suster Theresa teëgekom nie. En dit nogal haar kerkrok! Haar pragtige swart mondering met die wit sluier om die gesig . . . haar nonnedrag waarop sy so trots is dat dit amper ’n soort heilige uitrusting daarvan maak.
Ansa weet egter intuïtief dat sy nie hierdie versoek moet verontagsaam nie. Maar sy klim eers op die lae bankie sodat sy deur die hoë venstertjie kan loer om te kan sien wat daar buite aangaan.
Sy sien net vir suster Theresa wat waardig en sonder die minste teken van vrees met haar rug styf en regop staan.
Ansa rek effens om beter te kan sien en dan kom ’n kameel se kop en nek in haar gesigsveld. Die ruiter gly aan die ander kant van die kameel af en dis eers toe hy om die kameel gestap kom dat Ansa besef wat aangaan.
Dis nie ’n polisieman nie!
Die man is groot en grof gebou en op sy gesig is die stoppels van seker al ’n maand oue baard. Hy is vuil en vaal van die stof en oënskynlik baie moeg.
Ansa vou haar arms styf om haar lyf. Die hoendervleis slaan op haar arms uit soos iemand wat koud kry.
Sy klim strammerig van die bankie af en staan ’n paar sekondes lank besluiteloos in die karig gemeubileerde vertrekkie rond.
Sy sien haar verskrikte beeld in die kollerige spieëltjie teen die muur en druk haar hande teen haar wange terwyl sy woordeloos bid. Liewe Vader, moet ons tog nie in die hande van ’n rower laat beland nie. Help ons tog! Die man lyk so wreed en ru!
Haar hande werk werktuiglik en sy knoop vinnig haar blou rokkie los. Met dom vingers trek sy suster Theresa se nonnegewaad aan en staar na haarself in die spieël. Haar gesig lyk so jonk en onskuldig en die vreemdheid van suster Theresa se optrede kelk soos ’n blom voor haar oop.
Die man hier buite sal geen respek aan ’n gewone jong meisie betoon nie, maar dit kan net wees dat hy die nodige respek vir hierdie amper heilige gewaad sal hê.
Op hierdie oomblik is sy en suster Theresa uitgelewer aan die genade van hierdie man.
Die stemme kom dofweg na haar toe aan deur die plankmuur en sy lig haar ken beslis. Sy sal vir suster Theresa moet gaan help. Statig soos wat suster Theresa altyd beweeg, lig sy die rok se soom effens op en stap uit op die werf. Daar daal ’n doodse stilte oor die twee mense toe sy uitkom. Suster Theresa draai na Ansa en daar is ’n goedkeurende lig in haar oë.
“Dit is suster Ansa. Dis net ons twee wat hier op Meob is. Vader Sebastiaan was baie siek en ons kon nie saam met die ander delwers vertrek nie. Neels en Valerie Dreyer sou egter gereël het dat ’n patrollie ons kom haal.” Suster Theresa verduidelik breedvoerig, want sy kry al meer die gevoel dat hierdie vuil, bebaarde man haar nie glo nie.
Sy stem