Karoonag. Deon Meyer

nie saak wat gebeur nie. Hy het nodig om vir Crystal teen hom vas te druk.

      Iemand hamer aan die passasiersvenster. Dekker ruk van die skrik. Hy sien die ruim figuur van sy skofvennoot, vet inspekteur Mbali Kaleni. Hy leun oor en sluit die deur vir haar oop. Sy klim met ’n steungeluid in.

      “Jy bel en bestuur,” sê sy afkeurend. “Ek het jou gesien.” Hy bly stil. Nog net twee weke, dan werk hy saam met iemand anders.

      “Kom, ons moet ry. Naamlose oproep, iemand het ’n vrou by ’n scrap yard hier in La Bellestraat geskiet,” sê sy en kyk na hom asof dit sy skuld is.

      * * *

      Die probleem met Mbali Kaleni is dat sy die lewende hel uit almal irriteer. Sy het die gewoonte om skielik te verskyn , soos ’n voorbode, gewoonlik wanneer dit ongeleë is. Sy’s ’n uitgesproke feminis, immer beterwetend en oordadig wetsgehoorsaam. Sy’s ’n snobistiese Zoeloe en die reuk van KFC hang permanent om haar lessenaar, ondanks die feit dat niemand haar dit ooit sien eet nie. Maar sy’s ’n goeie speurder, dit moet Dekker toegee. Nie ’n instinktiewe een soos hy nie. Sy’s metodies en stadig, streng volgens die boek, maar sy mis niks. Soos die motorbandspore langs die Corvette. Dekker se spore.

      “Hier,” wys sy met ’n plompe vinger vir die twee mense van Forensies. “Ek soek ’n afdruk van dié spore.

      Sy waggel in die rigting van die kantoorgeboutjie, haar oë soekend op die grond.

      Het hy al die doppies opgetel toe hy van onder die Corollawrak geskiet het?

      Dekker besef hy het nog nie sy pistool herlaai nie en sy buik trek saam. Wat het hy nóg vergeet?

      Voor hy hier weg is, het hy vingerafdrukke in Natalie Fortuin se kantoor gaan afvee. Maar hy weet sy DNS lê hier, hare en vlokkies vel en mikroskopiese poele vloeistof wat elke mens soos ’n onsigbare spoor nalaat.

      “Kom, Fronsman,” blaf Mbali Kaleni vir hom en dan lag sy haar kekkellag, want sy weet hy hou nie daarvan nie. Dit is sy bynaam in die Mag, ’n verwysing na sy toewyding en erns, sy ambisie. Nie almal het die moed om dit voor hom te gebruik nie, want hy’s ’n groot, sterk man. Hy skud sy kop en loop agter haar by die kantoorgebou in.

      Die polisiefotograaf is besig om foto’s van Natalie Fortuin te neem.

      “Toe, toe, maak klaar,” sê Mbali vir hom. Sy loop versigtig om die lyk, trek die slagoffer se stoel uit en gaan sit. Sy bepaal haar by die deurmekaar lessenaar: lyste en registers van onderdele, kasboeke, notas, papiere.

      Dan sien Dekker dit. ’n Vel A4-papier waarop, in groot blokletters, sy voorletters staan. “F.D.” En ’n telefoonnommer. Hy probeer dit onderstebo lees, paniek wat in hom opstyg, hoe het hy dit gemis, by watter nommer het sy hom gebel, as dit sy selnommer is, is hy in sy moer in …

      Sy het hom by die stasie se nommer gebel, dit onthou hy, die foon op sy lessenaar het gelui en …

      “Kom kyk hier,” sê Jimmy van Forensies.

      “Wat?” vra Mbali, ergerlik.

      “Koeëlgat.”

      Mbali staan stadig en steunend op. Sy trap versigtig op pad deur toe. Dekker lees die nommer, onderstebo. Dit is die kantoornommer. Hy moet die A4-vel vat. Hy moet dit laat verdwyn. Maar het sy dit gesien? Sal sy dit mis?

      Sy gaan staan by die venster en kyk waar Forensies wys. Dit is sy kans. Hy draai só dat sy lyf tussen die papier en Mbali is. “Ek dink sy is van buite af geskiet,” sê Mbali.

      Dekker vat die vel en druk dit onder sy baadjie in. Hy gaan staan langs Mbali, kyk ook na die gaatjie in die venster.

      “Nie noodwendig nie,” sê hy. “Dit kan ’n ou gat wees.”

      Mbali snork verontwaardig. “Kyk hier,” sê sy en loop na die lessenaar toe. Dekker hou die papier ongemaklik onder sy baadjiepant vas. Hy sal moet uit, hy sal daarvan ontslae moet raak.

      Mbali gaan staan langs die lessenaar en draai na Dekker toe. Sy staan soos Natalie Fortuin gestaan het toe sy geskiet is. “As sy hier gestaan het, dan is daardie gat in lyn met haar wond.”

      “Maar ons weet nie waar sy gestaan het nie,” sê hy en sy selfoon begin lui en hy sê “Verskoon my” en hy loop uit, een hand teen sy baadjie gedruk, die ander een haal sy foon uit sy sak uit. Hy kyk na die skerm. Geen nommer nie, net die woord UNKNOWN. Hy antwoord.

      “Dekker.”

      “Het jy van die foto gehou?” ’n Man se stem. Joviaal, soos ’n ou vriend.

      “Watter foto?” Hees.

      “Ek kan nog een daar by julle laat aflewer om jou geheue te verfris. Sê nou maar vir inspekteur Mbali Kaleni se aandag.”

      “O. Daardie foto.” Hy probeer kalm klink, maar dit werk nie heeltemal nie. Dan besef hy die druk op sy baadjiepant is nie genoeg nie, die vel papier het uitgeglip en sy oë soek daarna en hy kry dit nie en dan draai hy om en daar buk Mbali af om die papier op te tel en die stem oor die foon sê: “Daar is iets wat ek wil hê jy moet vir my doen. Tensy jy jou mooi vrou én jou job wil verloor.”