te trou.”
O, sy wens dat sy hom ook kan liefhê. Hy is so goed en vriendelik en bedagsaam en teer en . . . sommer net alles wat mooi is. Maar sy weet ook dat hierdie wensdenkery van haar sommer net ’n illusie is wat nooit werklikheid sal word nie. ’n Mens se hart is sy eie meester wat hom nie laat voorsê nie.
Na hierdie ongelukkige voorval is Thea en Ron so opvallend stil dat Ester later wil weet of hulle gestry het.
“Ek en Thea is nie die soort wat op argumente gedy soos jy nie, my liewe niggie,” antwoord Ron goedig. “Ons is maar net beïndruk deur die kasteel en die mense wat daarin gewoon het se geskiedenis.”
Ester kyk hom skepties aan, maar swyg wyslik. Sy kan sien dat daar iets tussen hom en Thea plaasgevind het, al probeer hy dit ook hoe goed verbloem.
“Ek dink ons het hierdie besigtigingstoer nou ver genoeg gevoer,” sê Ester na ’n paar minute beslis. “Die donker gaan ons netnou inhaal en ek wil nie in hierdie ou murasie wees as dit donker word nie. Ek begin al klaar kriewelrig voel as ek net daaraan dink.”
“Toemaar, ons gaan nou ry,” stel Peter haar gerus en beduie vir Ron met ’n beweging van sy kop dat hulle liewer moet gaan.
Toe Thea en Ester daardie aand alleen in hul slaapkamer is, wil Ester weet wat daardie middag tussen Thea en Ron plaasgevind het. “Ek glo glad nie Ron se verduideliking dat julle maar net beïndruk was deur die kasteel en sy mense se geskiedenis nie,” verseker sy Thea.
“Jy het gelyk,” glimlag die meisie goedig. “Maar ons het ook nie gestry nie. Ron het sy gevoel aan my verklaar en ek moes sy liefde van die hand wys.”
“Jy het hom dus nie lief nie,” sê Ester terwyl sy in haar bed klim en die laken tot onder haar ken trek.
“Ja, dit ook. Maar ek het sy liefde hoofsaaklik van die hand gewys omdat ek nooit ’n baba mag hê nie en dus nooit sal kan trou nie,” verduidelik Thea met geveinsde kalmte, want vir haar is dit ’n ontsettende gedagte dat sy haar lewe as eensame oujongnooi sal moet slyt.
Daar is ’n verwarde frons tussen Ester se bruin wenkbroue. “Ek verstaan glad nie wat jy bedoel nie. Waarom mag jy nooit ’n baba hê nie?”
Dit neem Thea etlike minute om die saak breedvoerig aan Ester te verduidelik. “My ma het nooit eens die moeite gedoen om my dit te vertel nie. As ons huisdokter my nie gesê het van die doodsgevaar wat kindergeboorte vir my inhou nie, sou ek dit seker nooit geweet het voordat dit te laat was nie,” vervolg sy met ’n hartseer stem.
“Jou ma is oorlede, en ek is jammer om dit te sê, maar haar optrede teenoor jou was onmenslik, Thea,” kan Ester nie help om te sê nie. “Ek dink jou pa se dood het haar geestelik versteur.”
Hierop sê Thea niks nie, want ook sy het aanvanklik so gedink totdat haar ouma haar die waarheid vertel het. Maar sy is nie van plan om Ester reg te help nie. Ter wille van haar ma en haar nagedagtenis kan die mense gerus maar dink sy was geestelik versteur.
Ron en Peter hou die twee meisies so besig dat die dae behoorlik verbyvlieg. En eindelik is dit al weer tyd vir die twee om na Southampton te vertrek waar hulle ’n passasiersboot na Durban sal haal.
“Ons sal julle môre met die Seagull na Southampton neem,” stel Ron aan die ontbyttafel voor. “Dan kan ons julle help met die plekbesprekings en ander formaliteite.”
Thea geniet die laaste dag op die rotse langs die strand. En daardie aand gaan die vier jong mense vroeg slaap, want volgens Peter se berekening sal dit hulle twee dae en nagte neem om Southampton te bereik.
Thea het pas aan die slaap geraak toe sy wakker skrik van Ester se gekreun asof sy in pyn verkeer. Sy lê ’n paar sekondes en luister, net om seker te maak dat dit wel Ester is wat so kreun. Toe skakel sy haar bedlamp aan en klim haastig uit die bed. “Wat skort, Ester?” vra sy besorg en plaas haar hand op haar vriendin se koorsige voorkop.
“Dis ’n maagseer,” sê Ester moeisaam. “Ek sukkel al van kindsbeen af met maagkwale. Solank ek my medisyne drink, gee dit my nie las nie. Maar ek het dit twee weke gelede gedrink –”
“Waar hou jy die goed . . . die medisyne, bedoel ek?” val Thea haar besorg in die rede.
“In die klerekas,” sê Ester swakkies.
Thea vind die medisyne en draf haastig kombuis toe om ’n eetlepel te gaan haal. Sy krap in die laai rond waar tannie Hilda die eetgerei hou en hoor dan haar gasvrou onverwags agter haar vra: “Kan ek jou help, Thea?”
Sy vind die regte lepel, maak die laai toe en draai na haar gasvrou. “Ester het pyn, tannie Hilda, en ek wil vir haar medisyne gee om te drink. Sy sê sy het ’n maagseer, maar het die afgelope twee weke vergeet om haar medisyne te drink.”
“Kom, ek stap saam met jou. Miskien is daar iets wat ek vir Ester kan doen,” sê Hilda besorg.
“Jy moet liewer nou gaan slaap, Thea,” sê Ester na ’n rukkie, “anders kom jy nie môreoggend vroeg genoeg uit die bed nie.”
“Bedoel jy dat ons môre sonder jou moet vertrek?” Thea kyk haar vriendin ondersoekend aan, nie seker of Ester yl nie.
“Moenie bekommerd wees nie, ek sal betyds in Southampton wees om die boot te haal. Ek verkies dat jy môre saam met my neefs vertrek, dan kan julle solank ons reiskaartjies gaan kry,” verduidelik Ester. “Hierdie maagseer sal my net môre in die bed hou, dan is ek weer piekfyn.”
“O, nou goed,” stem Thea in. “Ons sal vir jou in Southampton wag. Sorg jy maar net dat jy betyds is om die boot te haal, want die boot sal nie vir jou wag nie.”
Hierna gaan klim Thea weer in die bed. Maar nou ontwyk die slaap haar en dit is byna twaalfuur toe sy eindelik aan die slaap raak.
Dit is hoogwater en die wind is net reg om hulle na die oop see te neem toe die jag die volgende oggend koers kry in ’n noordoostelike rigting.
Na twee weke geniet Thea dit om weer die sout van die see op haar lippe te proe en te voel hoe die wind met haar hare speel. Sy weet dat sy hierdie seiljagvaart altyd sal onthou.
Die weer is gunstig en dit is met ’n geruste hart dat Thea daardie aand vroeg gaan inkruip. Dit neem haar nie lank om aan die slaap te raak nie. Maar in die vroeë môre-ure word sy meteens wakker en is dadelik bewus van die jag se wilde gerol en gebokspring. Dit voel asof die vaartuig deur ’n reusehand rondgeslinger word. Dan hoor sy meteens hoe die see diep uit sy ingewande grom en sy besef met ongekende angs in haar hart dat hulle ’n storm op see beleef.
Dis met ’n groot gesukkel dat Thea haar aantrek. Maar eindelik is sy gereed en sy gaan met ewe groot moeite na die dek van die boot toe, waar Ron en Peter al hul vernuf moet inspan om die windstorm te trotseer.
Thea sien hoe die golwe rys tot ’n vreeswekkende hoogte, dan merk sy dat al die seile ingeneem is en dat die seiljag op die oomblik deur die brandstofmotor aangedryf word. Die volgende oomblik hoor sy Ron se stem deur die donderende geraas van die wind, see en branders opklink: “Ons het alles onder beheer, Thea, en behoort netnou die kus te bereik waar ons kan wag totdat die storm bedaar het. Gaan trek solank ’n warm trui aan.”
Sy gehoorsaam Ron se bevel, bly om van hierdie angswekkende toneel af weg te kom. Sy hang die lang leerband van haar handsak werktuiglik oor haar skouer en trek dan ’n helderrooi trui aan. Versigtig en met groot moeite klim sy weer op na die dek waar Ron en Peter nog steeds veg om die kus veilig te haal.
Thea kan sien hoe die nag stadig plek maak vir die dag. ’n Grys skemering hang oor die see en sy kan die kuslyn al vaagweg in die verte onderskei wanneer die jag hom op die kruin van berghoë golwe bevind. Intussen klou sy om lewe en dood aan die maspaal om nie in die onstuimige see te beland nie.
“Gaan wag liewer onder in die kajuit,” hoor sy Ron se stem weer bo die geraas van die storm sê. “Ons behoort die strand oor tien minute te bereik, dan sal dit vir jou veiliger wees om na die dek toe te kom.”
Thea gehoorsaam dadelik en sukkel terug na die kajuit. Sy weet die twee mans moet doodmoeg, nat en