Winde van herinnering. Susanna M. Lingua

of haar gebed verhoor sal word nie, want sy het jare gelede laas gebid. Maar sy weet dat sy haar lewe baie liefhet en graag ’n rype ouderdom sal wil bereik – al is dit dan ook as oujongnooi.

      Sy maak haar oë oop, kyk op haar polshorlosie en merk dat tien minute al verstryk het sedert sy hier in die kajuit op die bank kom sit het. Dit laat haar besluit om weer na die dek te gaan, want Ron het gesê dat hulle die strand oor tien minute sal bereik en dit moet nou enige oomblik wees.

      Dit is al heelwat ligter toe Thea die dek weer met groot gesukkel bereik. Die wind het nog nie eens begin bedaar nie en dit klink vir haar meer na ’n tornado as iets anders.

      “Ons is nou naby die strand,” hoor sy Ron sê terwyl hy die roer stewig in sy hand vashou.

      Peter, sien sy, sorg weer dat die motor nie gaan staan nie. Maar albei jong mans lyk moeg en uitgeput van die lang ure se geswoeg teen die wind en die stormagtige see.

      “Ek hoop die strand is veilig vir die boot en nie dalk met rotse besaai nie,” sê Peter met kommer in sy stem.

      “Ons moet maar die kans waag,” kom dit van Ron. “Eerder op die rotse beland as om in hierdie stormagtige see om te kom.”

      Die twee mans is meteens doodstil. Dit is asof hulle albei besef dat hul enigste redding op die strand lê, want die wind toon geen teken van bedaring nie. Thea sien hoe die dag pêrelgrys in die ooste aanbreek en aan die noordekant sien sy hoe die strand nou vinnig nader kom. Sy weet nie of die twee mans dit opgemerk het nie, maar hulle stuur op ’n strand af wat die ene rotse is.

      “Weet julle dalk waar ons ons nou bevind?” vra Thea terwyl die wind dreig om haar asem weg te waai.

      “Wel, nie presies nie. Maar ons is iewers naby Weymouth,” sug Ron moedeloos.

      Thea staan en kyk hoe die golwe met woeste vaart teen die rotse breek. Sy sien hoe die skuim hoog in die lug spat en soos sneeuvlokkies neersif. Hulle is ongeveer twee meter van die rotse af en sy sien hoe Peter die motor afskakel en orent kom. Die volgende oomblik is sy bewus van ’n reusegolf wat op hulle afstorm, die boot soos ’n vuurhoutjiedoos oplig en met geweld teen ’n hoë rots slinger. Thea voel hoe sy deur die lug trek en bo-oor die rots geslinger word. Sy voel ’n ontsettende pyn teen die kant van haar gesig en toe is alles donker om haar.