doen wat hy wil.
Alex lig die foon na sy oor toe hy uit die erf is en reguit aanry. “Yes, ons is op pad.” Hy luister en glimlag. “Dankie, Liefie, jy’s ’n darling. Dan maak ons dit ’n hengse lekker paartie wanneer ons daar is.”
“Dis Alex se persoonlike assistent,” sê Mandie.
Amber kyk anderpad. Date Alex sy persoonlike assistent? Nee, kan nie waar wees nie, waar was die meisie dan Saterdag met sy verwelkoming?
“Is sy sexy?” wil Paul dadelik weet en moet dan koes toe Mandie hom wil aanrand.
“Sy’s beautiful, maar Alex draai die nek om van die man wat Liefie steel.” Mandie lag. “Altans, dis nou wanneer sy dalk eendag trou en haar man haar verbied om vir hom te werk.”
“Wat is haar regte naam?” vra Paul.
Mandie sit vorentoe. “Ek weet nie, weet jy, Alex?”
“Dis haar noemnaam –” Alex trap rem en druk die toeter. Amber het klaar gesien dis ’n kombi wat ’n stopteken geskiep het. “Bleddie padvark,” grom Alex onderlangs.
“Dit was amper of ons was bokveld toe.” Paul klink verlig. “Gelukkig het jy stadig genoeg gery om te kon briek.”
Alex glip ’n CD in die speler en Amber kyk na sy hande, kyk dan gou weg. Sy luister na die musiek, maar is só bewus van hom dat sy weet van elke beweging wat hy maak. Hy steek ’n arm uit, draai die volume sagter en Amber merk sy goue horlosie op, en dít trek haar oë weer na sy sterk bruingebrande voorarms met die fyn donker haartjies. Vir ’n sotlike oomblik trek daardie manlike arms haar soos ’n magneet, maar sy druk die gedagte met mening weg en fokus op die bome wat verbyflits.
Alex kyk vinnig agtertoe. “Gaan ons een van die dae huweliksklokkies hoor lui?”
“Nee, jislaaik, Alex, waar val jy nou uit? Ons praat nog nie eens van verloof raak nie. Ons onnies word peanuts betaal, en Paul betaal boonop woonstelhuur.”
“Moenie van my studieskuld vergeet nie,” sê Paul.
Alex knik. “Klink asof julle darem koelkop dink.”
Alex stuur die viertrek op die N1 reguit na Pretoria. Amber kyk na Alex se kort vingernaels op die stuurwiel, dan deur sy venster na die ander karre in die drie bane regs van hulle wat ook spoed verminder. Haar oë glip na sy profiel. Welige donker hare in ’n byderwetse styl gesny, kort agter en langer bolangs. Reguit neus, die ken hoekig en die kakebeen sterk en vasberade. En daardie vol, ferm lippe . . .
Onverwags draai Alex sy kop en kyk haar in die oë. Hy glimlag langsaam voor hy weer in die pad kyk en spoed vermeerder. Arrogante blikskottel. Daardie glimlag sê vir haar hy’t geweet sy bekyk hom. Gmf, hy sal hom wát verbeel.
Alex draai die musiek sagter. “Amber, vertel my hoekom ek nooit van jou geweet het nie. Jy en Mandie was glo skoolvriendinne en ons ouers ken jou ook goed, hoe is dit dan moontlik dat ek jou nooit raakgesien het nie?”
Sy glimlag innerlik. Hy kan natuurlik nie glo dat daar ’n Eva in Mandie se skool was wat nie sy aandag probeer trek het nie. Maar nou ja, hoekom sou hy haar buitendien opgemerk het? Sy was ’n maer ou meisietjie sonder enige kurwes met ’n vlegsel wat tot op haar sitvlak gehang het.
Amber glimlag gemaak stralend vir Alex. “Dit ís nogal snaaks, nè? Ek het nou nét aan dieselfde ding gedink toe ek vir jou gesit en kyk het. Ek bedoel, ek en Mandie is al die jare vriendinne en als, en ek het geweet Mandie se broers kom haal haar Vrydagmiddae by die skool, maar ek kan jou eenvoudig glad nie onthou nie.” Daarso, nou het sy hom lekker op sy plek gesit.
Alex glimlag. “Nou maar dan is dit tyd dat ons mekaar beter leer ken, of hoe? Vertel my so ’n bietjie van jouself.”
Maar die vent is omtrent dikvellig. Sy praat nooit oor haarself nie en sy gaan nie nou daarmee begin nie. Daarenteen kan sy seker ook nie in die paar dae wat voorlê haar penne soos ’n ystervark uitstoot elke keer wanneer Alex naby haar kom of ’n vraag vra nie.
Alex kyk ’n tweede keer vir haar en sy sug hardop. “Wat wil jy nou eintlik weet?”
“Laat ek sien. Dinge soos . . . wat het jou laat besluit om ná matriek as au pair in Amerika te gaan werk? Een hoekom swot jy sielkunde?”
“Nee, jitte, ek kan onmoontlik my hele storie op een slag vir jou vertel.”
“Die pad is lank en stil. Ek het baie tyd.”
“Ek waarsku jou, ek gaan die daylights uit jou en Mandie en Paul verveel.”
Mandie lag en sit vorentoe. “Jy gaan niks uit haar kry nie, Alex, maar moenie worry nie, ek sal jou alles vertel wat jy omtrent haar wil weet.”
Amber gooi ’n waarskuwende blik oor haar skouer na Mandie.
“Was jy so sportmal soos Mandie?” vra Paul.
Amber skud haar kop. “Nie dat jy dit sou agterkom nie.”
“Amber het aan skoolsport deelgeneem en netbal gespeel.” Mandie sit agtertoe. “En o ja, sy’t gimnastiek ook gedoen.”
Alex knik ’n paar keer asof die gimnastiek hom beïndruk. “Mm, gimnastiek, nè?”
“En jy moet hoor hoe mooi speel sy klavier,” stoom Mandie voort.
Musiek was haar lewe. Sonder die ontvlugting van haar musieklesse en rigiede oefenprogram van vier ure per dag, sou sy seker uitmekaargeval het. Musiek het haar van alles in haar lewe wat sleg was, laat vergeet.
Alex kyk vinnig na haar. “Watse musiek speel jy?”
“Klassieke musiek . . . maar ek speel sommer enigiets anders ook, dan meestal op gehoor.”
Alex knik. “Eendag moet jy beslis vir my speel . . .” Sy foon lui. “Jammer,” glimlag hy en lig die foon. “Ons is nou by die tweede tolhek.” Hy luister eers weer, sê dan: “Oukei, maar kry dit by die George-slaghuis. Sien julle dan later.” Alex glip sy foon in sy hempsak, haal geld uit die bakkie tussen hulle, betaal deur die venstertjie en gooi die kleingeld so met die wegtrek in die bakkie.
Mandie sug. “Ek lei af Kobus en Doreen is op pad?”
Alex knik. “Mm, ja, hulle het toe gouer klaargekry.”
“Is daar nie winkels en ’n slaghuis op Zebula nie?” vra Paul vir Mandie.
“Nope, net ’n winkeltjie waar ’n mens aandenkings en vuurhoutjies en goed soos sout en suiker, koffie en toiletware kan kry.” Mandie is ’n rukkie stil. “Ons vat nooit kos saam nie. Ons eet gewoonlik by die klubhuis en as ons iets anders regtig broodnodig kry, ry ons na Warmbad se Pick n Pay toe. My ma-hulle braai nie saans wanneer ons alleen is nie, maar my broers is lief om so af en toe ’n vleisie op die kole te gooi. Hulle maak in elk geval saans vuur, sommer net vir geselligheid wanneer ons buite kuier.”
Alex skakel die lugverkoeling aan. Dis Maart, maar vir Amber voel dit soos midsomer. Dankie tog die aandag is nou nie meer op haar nie. Haar gedagtes kies vanself koers na die verlede. Niemand sou haar keer toe sy in graad twaalf besluit het sy gaan Amerika toe nie – daarvoor was haar wil en sin vir onafhanklikheid te sterk. Sy’t self na ’n au pair-agentskap gegaan en die bal aan die rol gesit. Haar spaargeld van agtien jaar se verjaardae het nuttig te pas gekom.
“Wie is lus vir koffie en vleispasteitjies?” vra Mandie en voeg by: “Dis net hier agter, Paul, jou arms is langer as myne.”
“Ek dog jy vra nooit,” sê Alex. “Die pad is nogal mooi, ons kan sommer so in die ry drink en eet.”
Mandie gee vir Amber ’n pakkie met pasteitjies aan. “Dis jou en Alex s’n.” Sy sit haar en Alex se bekers koffie in die ronde houers tussen hulle.
So tussen die etery deur kyk Amber geïnteresseerd om haar rond. Doringbome, mielielande en vrugtestalletjies.
“Was jy al in hierdie deel van die wêreld?” vra Alex.
Amber skud haar