Die engel rook skelm. Kristel Loots

so pas uit ’n alien-eier uitgebroei het. “Jou wat?”

      “My PhD, my dear.”

      “Ag, jy lieg, Jane!”

      Sy haal haar skouers op. “If you say so …”

      Ek gaan sit eerder, want my bene is lam. Die vrek weet, as dit waar is, as selfs Plain Jane van langsaan ’n regte, egte doktorsgraad het, spring ek oor die muur en doen iets onverantwoordeliks. Ek weet nie wat nie, net iets sodat daar van my geweet sal word en in die koerante geskryf sal word … voordat ek heeltemal verdwyn.

      “Jane?” My mond is droog.

      “Doctor of Philosophy in Social and Behavioural Sciences, Dezi. Good as new. Baie min gebruik. If ever.” Sy frons effens. “Want wat ek gou genoeg agtergekom het, is the more I learn, the less I know.”

      “Flippit, Jane! Wat gaan hier aan? Was daar iewers ’n uitverkoping van doktorsgrade wat ek gemis het? Dis hierdie plek, ek sweer, daar moet iets in die water wees. Of in die lug. Dalk iets wat die frieken akkerbome afgee. ’n Stankie wat almal in die omgewing van die Stellenbosse universiteit na dikke akademiese boeke laat gryp.”

      “Stellenbosch University? Who? Me? Daai jare toe ek my doktorsgraad gekry het? You must be joking, Dezi. Ek sou nie eens op kampus toegelaat word nie.”

      “Nou waar dan, Jane? ’n Ivy League-universiteit?” Ek raak maar so sarkasties wanneer die lewe of die mense van hierdie lewe my met ’n klip teen die kop gooi.

      “Wel, dit was nie Harvard nie.” Jane lag. “Maar dit kon netsowel wees. Ek het ewe out of place gevoel by Wits University. Ek het my lewe lank in ’n … wel, in ’n skoenboks gebly. Of so het dit gevoel. En all of a sudden was ek uit my comfort zone, was ek ’n klein swart miertjie tussen ’n streep mal miere wat nooit tot rus gekom het nie. Studente, politics, boeke, my kop het gedraai. Gelukkig was daar ’n ryk ou ballie met ’n skuldige gewete en ’n bleeding heart wat vir my studie betaal het, anders sou ek dit nooit kon doen nie.”

      Dis nou ’n total waste as daar ooit een was. Jane wat ’n doktorsgraad het! En my ma. Wie nog? Dalk verras die tuinier my ook.

      “Vertel my daarvan, Jane. Ek wil weet waar kom jou doktorsgraad vandaan.”

      “Wat is daar om te vertel, kind? Dit was many moons ago. Ek was jonk.”

      “En slim. Jy moes slim genoeg gewees het om daardie doktorsgraad te kry.”

      “Ek was.” Sy gee daardie kekkellaggie van haar. “Ek is nog steeds.”

      “Maar kan jy miskien bollemakiesie slaan? Of ’n wawiel doen?” probeer ek ’n grap maak.

      “Can you dance the tango?” wil Jane laggend weet.

      Ek begin dink ek verstaan waarom sy nooit getroud is nie. Geen man sal kans sien vir ’n vrou wat ’n antwoord het op alles wat na haar kant toe gegooi word nie.

      “Nee, Jane, ek kan nie tango nie. Ook nie behoorlik two-step nie. Ek kan eintlik nie baie goed dans nie, weet jy? Daar was nog nooit iemand wat my wou leer nie.”

      Die woorde dra swaar aan sarkasme en sommer plein bitterheid ook. Handsome Harold is ’n voordanser, maar dis nie wat hy my wou leer nie. Om te rook, ja, en nog ’n hele paar ander lyflike dinge wat ’n ouderdomsbeperking van meer as ’n brose agttien jaar behoort te hê.

      “Vir my was daar iemand wat my leer dans het. ’n Man. ’n Man soos wat hierdie aarde nog nie weer gesien het nie. Philip.”

      “Philip?”

      “Hy, ja. The love of my life.”

      Jane staar droomverlore voor haar uit. Hier kom ’n storie of my naam is nie Dezi Diedericks nie. Great. Nóú is Jane blykbaar in ’n geselsbui, nóú is die regte tyd om alles oor haar verlede uit haar te trek. Noudat ek my CV in aller yl op die rekenaar moet kry om dit vandag nog betyds vir Happenings te e-pos.

      “Jinne, Jane,” baklei ek met haar. “Jy weet hoe graag ek jou storie wil hoor, maar jy klap altyd toe as ek daaroor begin uitvra.”

      Jane sug. “Ag, wat help dit tog om daaroor te praat, Dezi? Dis yesterday’s news.”

      Ek sien hoe sy haar uit die verlede na die hede terugdwing. Nog ’n geleentheid om haar beter te leer ken daarmee heen.

      Eers toe ek my CV in Times New Roman vir die bestuurder van Happenings gestuur het, probeer ek my kop agtermekaar kry en verwerk wat Jane my vertel het. Dat sy iewers in ’n laai ’n ou doktorsgraad versteek hou, waar dit stof vergader omdat sy dit nie nodig het nie. Ek gun myself genoeg tyd om daaroor te tob en my wonde te lek, na hartelus te filosofeer oor waarom die lewe so onregverdig is. En waarom ou Murphy sy mes in het vir my. Veilig in my geheime hoekie heel agter in die tuin waar niemand my kan sien nie, natuurlik met ’n sigaret tussen my vingers. Die vet weet – dis ’n wonder ek gee my net oor aan sigarette, nie aan hoërskoolseuns of drank nie.