“Ek is jammer,” sê hy ernstig. “Ek is jammer oor jou oupa se dood en oor die onwelkome ontvangs wat jy gehad het. Carl het my vertel dat jou motor gebreek het en dat jy sonder elektrisiteit sit. Ek het gedink hierdie sal dalk troos …” Hy hou die mandjie na Hennie uit. “Hierin is warm sop, vleispasteitjies en koffie.”
As Donnie net soos sy broer geraas en baklei het, sou dit vir Hennie makliker gewees het. Maar die onverwagte simpatie en die medelye met haar oupa se dood is vir haar te veel. Warm trane begin opnuut oor haar wange loop en sy soek onbeholpe na ’n sakdoek.
“Hier, neem myne.” Donnie hou sy sakdoek uit en lê ’n vertroostende arm om Hennie se skouers. Hy lei haar na die riempiesbank. “Kom sit hier en huil jou goed uit, astertjie. Oom Donnie se skouer is breed.”
Hennie wil nie dat Don Meiring haar teen sy bors vashou en haar trane afdroog nie.
“Ek … ek sal nou-nou beter voel,” stamel sy. “Ek weet nie wat my makeer nie. Ek is nie van nature so ’n ou huilbalie nie.”
“Dis te verstane,” sê Donnie simpatiek. “Jou oupa se dood was vir jou ’n skok – nog meer as vir ons buitestanders. En toe kry jy teëspoed langs die pad en soos die duiwel dit wou hê, moes dit juis Carl wees wat op jou afkom om jou net verder te ontstel. Huil maar, astertjie, moenie alles probeer opkrop nie.”
Terwyl Hennie sukkel om haar selfbeheersing te herwin, gesels Donnie oor allerhande ander dinge om haar gedagtes af te lei. Hy vertel vir haar dat hy BSc Ingenieurswese aan Pretoria-Universiteit studeer, in sy vierde jaar, dat hy op die oomblik met vakansie is, dat sy pa nie gesond is nie, van al die mense wat verneem het wat van die biblioteek gaan word en van sy verbasing toe hy netnou by Carl gehoor het sy is haar oupa se erfgenaam.
“Ek is jammer dat dit nie ek was wat die eienaardige dreuning van jou motor gehoor het nie, meisie,” maak hy sag verskoning. “Ek sou jou nie so onwelkom laat voel het nie. Sal ek vir jou ’n koppie sop skink?”
Hennie knik dankbaar en neem ook die vleispastei wat hy op ’n bordjie gesit het en na haar uithou.
“Dis beter …” sê Donnie goedkeurend ná Hennie geëet het en haar gesig in die badkamer gaan afspoel het. “Daar is nou meer kleur in jou wange en nou kan ek mooi sien hoe mooi jy is.” Hy glimlag. “Ek sou jou nie herken het nie. Die lelike eendjie het ’n swaan geword.”
Dis so opreg bedoel dat Hennie nie vies kan voel nie. “Ek sou jou herken het,” sê sy skamerig. “Hoewel jou hare ook donkerder geword het. Jy is net ’n ouer weergawe van die moedswillige seuntjie wat dit altyd geniet het om my siel uit te trek. Smeer jy nog graag terpentyn onder die katte se sterte?”
Donnie hou hom baie vroom. “Haai, was ek so stout? Ek kan nie onthou dat ek sulke dinge gedoen het nie.”
“Jy het, en dit het my woedend gemaak. Jy en Carl wat ook altyd met windbukse geloop het …”
“Dit was Carl. Ek het nooit daarvan gehou om voëltjies te skiet nie. En jy, astertjie, wat het jy intussen alles gedoen?”
Hennie vertel hom dat sy ’n graad in biblioteekwese geloop het, maar dat sy nie gelukkig was as onderwyseres nie en dat hierdie kans soos ’n geskenk van die gode gekom het.
“Ek glo ook nie ek sou ’n goeie latswaaier gewees het nie,” stem Donnie saam. “Gee vir my maar liewer damme en brûe om te ontwerp. Was daar nie dalk ’n onderwysertjie op julle personeel vir wie jou hart vinniger geklop het nie?”
“Nee.”
“Geen kêrel nie?”
“Geen.”
“Wat is dan met die manne verkeerd dat hulle ’n groenoogDelila nog nie ontdek het nie?”
Hennie bloos en kyk doer ver teen die plafon, sodat sy die warm blik in Donnie se oë kan ontwyk.
“Ou Pampoenkop …” sê Donnie sag. Maar dis meer ’n liefkosing en hierdie keer terg hy nie. “Hoekom het jy nooit vir ons gesê jou naam is Hendrikus nie?”
“Dink jy ek sou ooit die einde daarvan gehoor het?”
“Miskien was jy wys om sulke ammunisie van ’n moedswillige klein seuntjie te weerhou. Ek het gedink Hennie is ’n bynaam vir Hendrina of Henriette of so iets. Erik is gelukkig dat jy, pleks van hy, met daardie multi-lettergrepige rits familiename opgesaal was. Wat doen jou broer nou?”
“Erik is ’n mediese student by Wits.” Hennie noem dit nie dat haar broer by dokter Willem Liebenberg klas loop en dat dit deur sy toedoen was dat sy amper as onwillige bruid voor die kansel beland het nie. Sy hoop nie Wim kry die idee om op Sesdorings te kom kuier nie, want sy het nie die geringste begeerte om die verhouding met ryk dokter Liebenberg te hervat nie.
“En toe erf jy jou oupa se besittings …”
“Ja.” Hennie gaan nie op die redes in nie en meld dit ook nie dat daar onenigheid tussen haar pa en haar oupa was nie. Sy aarsel en wil dan stil weet: “Donnie, was jy dalk op my oupa se begrafnis?”
Donnie knik. “My pa was siek in die bed en Carl het geweier om te gaan, maar ek was daar, Hennie. Nie net in die kerk nie, maar ook hier op Sesdorings, waar hy begrawe is.”
“Ek sou ook graag wou kom, maar Oupa wou niemand laat weet dat hy siek is nie …” Hennie bly stil en die trane dreig om weer te vloei. Vreemdes was op sy begrafnis, maar oupa Drik wou sy eie bloedfamilie nie daar hê nie …
Donnie sien dat dit vir Hennie ’n pynlike onderwerp is. Hy vra nie uit nie.
“Ek sal môre na jou motortjie kom kyk, Hennie, en as ek dink dis nodig, sal ek vra dat ’n werktuigkundige dit nasien. Carl reken die enjinblok kon as gevolg van oorverhitting gebars het en dit sal jou dalk ’n nuwe enjin kos. Het jy die geld, of kan ek dit vir jou voorskiet?”
As dit Carl Meiring was wat die voorstel gemaak het, sou Hennie geantwoord het dat sy liewer te voet Dendron toe sal loop as om hulp van ’n Meiring te aanvaar. Maar Donnie Meiring het verander. Hy is gaaf en hy probeer vir sy ouer broer se onvriendelikheid vergoed. En dit was mooi van hom om oupa Drik se begrafnis by te woon.
“Dankie, Donnie,” antwoord sy vriendelik. “Ek het nog ’n paar honderd rand kontant wat ek kan gebruik.”
“Hennie, die vete was tussen my pa en Carl en jou oupa. Dis nie nodig dat jy en ek dit verder voer nie. As daar iets is waarmee ek kan help, vra gerus. Nou, en ook in die toekoms.’
Hennie voel onverwags bewoë oor die mooi woorde. Sy is bang die trane kom weer en sy probeer ’n grappie maak. “Jy is nie dalk ’n gekwalifiseerde elektrisiën nie?”
“Ongelukkig nie, maar ek weet van ’n goeie elektrisiën op Dendron. Ek sal môre reël dat hy na Sesdorings toe kom.”
Toe Donnie opstaan om te gaan, stap Hennie saam voordeur toe.
“Moet ek my wit vlag saamneem?” vra Donnie met ’n skewe glimlaggie. “Sodat ek hom volgende keer weer kan bring?”
“Nee, dis nie nodig nie,” glimlag Hennie.
4
Hennie is besig om die meer kosbare boeke uit te soek, wat nie deur lede van die publiek uitgeneem kan word nie, maar in ’n glaskas langs die liasseerkabinet gehuisves word. Sy skrik toe ’n middeljarige dame binnestap en sit haar mees professionele glimlag voor terwyl sy haar oorjas regtrek.
“Ek is bevrees die biblioteek is tydelik nog gesluit,” sê sy verskonend. “Van volgende Maandag af is hy weer oop.”
“Ek kom nie ’n boek leen nie, hartjie. Al wat ek ooit lees, is my Bybel en katkisasieboek. Ek is tant Lettie Jansen. Meneer Meiring het gesê jy wil met my gesels.”
Hennie is lus om die ou dame om die hals te val en as Donnie hier was, sou sy hom ook ’n soen van dankbaarheid gegee het. Hy het gisteraand belowe om tant Lettie op te spoor en sy moes geweet het hy sal woord hou.