ek rem nie?” vra hy.
Kara is ongeduldig. “Jy kan nie hier op die hoofweg staan en redekawel en verduidelik nie,” sê sy ferm. “Draai links by die eerste afrit en wag daar vir my. Netnou kry jy nog boonop ’n verkeerskaartjie omdat jy die verkeer doelbewus ontwrig.”
“Ék?” vra hy verbaas.
“Dis jý wat skielik gerem het, is dit nie?”
“Met rede.”
Kara stel nie in verduidelikings belang nie. Sy bepaal haar aandag by die visbak, hoor hom na ’n oomblik hardop sug en sien dan uit die hoek van haar oog hoe hy wegstap.
Sy is verlig. Sy maak die glasbak versigtig op die vloer voor die passasiersitplek staan, klap die deur toe en stap weer om na die bestuurderskant toe.
’n Toeter skel skuins agter haar.
“Ou gallie, kom lawe jy drie sterwende visse, dan lê ek op die blaastrompet!” roep sy ergerlik uit.
Die bestuurder van ’n aankomende lorrie kyk waarderend na haar. ’n Bietjie maer, maar glad nie sleg nie, dink hy. Die soort girlie wat jy nou nie sal verjaag as sy haar jas in jou kas kom ophang nie.
“Hoe sê jy, poppie: is jy vanaand beskikbaar?”
Kara vervies haar en kan nie dadelik aan ’n gevatte antwoord dink nie. Volkie het niks gedoen om sy nooi se gramskap te verdien nie, maar dis sy arme deur wat haar wrewel moet ontgeld. Dekselse lorriedrywer! Het hy niks beters om te doen nie?
’n Oomblik later sien Kara met dankbaarheid hoe die rooi sportmotor voor haar wegtrek. Blykbaar kan hy darem nog ry. Dit lyk darem nie asof daar baie skade aan die kar is nie, dink sy optimisties toe sy hom volg. Sy onthou egter dat sy glas hoor breek het. Een van haar tjor se kopligte het dan waarskynlik in die slag gebly. Gelukkig is Volkie verseker, hoewel sy nou ’n bybetaling sal moet uitskud. Haar salaris sal darem verhoog word noudat sy op oorsese vlugte is, troos sy haarself. En sy kry ’n ruim etetoelaag ook, wat sy kan spaar.
’n Kombi glip tussen haar en die sportmotor in en toe die rooi blits oomblikke later die afrit neem, kan sy hom nie dadelik volg nie. Kara dink vinnig en besluit impulsief om aan te ry. Sy het nie tyd om te verspil nie. Sy is reeds laat; as sy nog tyd moet mors deur met die eienaar van die sportmotor te gaan praat, gaan sy haar vlug verpas. Buitendien het die visse dringend water nodig. En die ongeluk wás mos sy skuld, nie hare nie, maak sy haarself wys. Wie gaan staan en rem nou in die middel van die hoofweg? Hy moes van beter geweet het. Dis sy verdiende loon dat hy met die sak patats sit.
Kara ly nog in ’n mate aan skok en het ’n verblindende hoofpyn van die stamp teen haar kop, maar kan tog vaagweg onthou dat die eienaar van die sportmotor ’n donkerpers hemp en broek aangehad het. Hy is dus blykbaar ook aan Jakaranda verbonde. Seker ’n klerk of ’n ding, besluit sy.
Sy voel half skuldig, maar skud die gevoel van haar af terwyl sy haar aandag by die verkeer bepaal. Sy het die registrasienommer gesien en sal dit onthou. Sy sal die ou later, wanneer sy terug is, probeer opspoor, om verskoning vra en verduidelik van die remme, en dat sy daarna haastig was en aan vertraagde skok gely het. Op hierdie oomblik is haar eerste prioriteit om die drie visse se lewetjies te red.
Kara neem die lughaweafrit en dan dié vir internasionale vrag, waar haar vriendin en die waaiersterte se weldoener werk. Sy parkeer haastig, gryp haar handsak en die visbak en draf na binne.
“Haai, Karretjies!” groet Elsa. “Hoe lyk jy so bleek om die kiewe? Senuwees wat lol?”
“Nee. Ja. So ’n klein ongelukkie op pad …” Kara het nie tyd om te verduidelik nie. “Waar is die naaste kraan?” wil sy weet.
Elsa beduie ma die kleedkamers in die gang.
Kara maak die glasbak vol skoon water en spoel elke vissie versigtig af voor sy hulle terugsit. Dan gaan sit sy die bak op die vensterbank agter Elsa se lessenaar.
Sy tik teen die bak se glaswand en sprinkel ’n klompie vlokkies op die water. “Soet bly! Tannie Kara sien julle oor ’n week.”
“Opgewonde?” vra Elsa.
“Ja. En bietjie bang. Bang ek maak ’n gemors en word na dese terug binneland toe gedemoveer.”
“Ek sal vir jou al tien duime vashou,” belowe Elsa. “As jy moeg word vir die klimtol en die melkskommel, is hiér oorgenoeg werk om jou besig te hou.”
“Nee, dankie. Ek het genoeg daarvan gehad toe ek ontvangsdame was. Jy moet kom vlieg, Els. Dink hoe lekker sal dit wees as ons twee saam op ’n vlug is.”
“Ek sien op teen die keuring en die opleiding daarna. En ek het nie ’n derde taal nie.”
“Ek sal jou met Duits help.”
“Nee, los my maar liewer by my rekenaar, waar ek tuis is. En kom vertel my hoe dit daar oorkant die water lyk wanneer jy terugkom.”
Die telefoon lui en Kara groet met ’n laaste wuif.
Buite het sy kans om haastig haar skade te bekyk. Die regterkoplamp is flenters en die buffer is gebuig. Dit kon erger gewees het, besef sy; dit was ’n harde slag. Daarvan kan die knop teen haar voorkop getuig.
Van die vragafdeling af is dit net vyf minute met ’n systraatjie langs na die bemanningslede se parkeerterrein toe. Kara neem haar tas, kajuitsak en handsak en sluit Volkie. Sal die versekeraars betaal al het sy weggery ná die botsing en nie die ongeluk aangemeld nie? wonder sy. Sy het egter nie tyd om verder daaroor te dink nie. Dis volgende week se probleme.
“Ek is hier. Sê nie hoe nie, maar betyds,” kondig sy in die roosterkantoor aan en trek die bemanningsregister nader. Katharina J. Verster, vul sy in. JA 313. Junior waardin. Dan neem sy haar noodhulptas en maak seker dat die inhoud volledig is.
Haar arm is lam en dit voel vir haar of haar tas ’n ton weeg teen die tyd dat sy by die inweegtoonbank kom. Sy is dankbaar toe sy haar bagasie aan die vlugklerk kan oorhandig.
“Julle gaan julle hande vol hê vanaand,” lig hy haar in. “Twee BBP’s: ’n minister en ’n kabaretsangeres in die eerste klas. Dan is daar ’n ambulansgeval, ’n vegetariër wat ’n spesiale aandete bestel het, en ’n onvergeselde minderjarige, die agtjarige Josef Truter wat in jou stasie sit en jou verantwoordelikheid is.”
“Ek hoop nie Josef is ’n klein josie nie,” skerts Kara.
“Alle kinders op vlugte is moeilik.”
“Party net moeiliker as ander.”
“As hy jou pla, sê hy moet buite op die vlerk gaan speel.”
Kara lag. “Dis ’n goeie idee. Wie is die kabaretsangeres?”
“Leonora du Preez.”
“Ek het haar in verskeie verhoogproduksies gesien. Autumn Phantom en Hillbrow Blues. Hulle sê haar gesig en ongelooflike paar bene waarborg dat enige vertoning ’n sukses is. Net haar naam laat die besprekings instroom.”
Die klerk is nie beïndruk nie. “Kry haar handtekening. Kry drie. Dan kan ek hulle vir een van Hansie Cronjé s’n ruil.”
“Krieket en rugby – dis al waaraan julle mans dink … Wat makeer die ambulansgeval?”
“Hart. Hy het vir ’n ekstra silinder suurstof gevra. Dis reeds gelaai.”
Noudat sy vir die vlug aangeteken het, is daar nie meer haas nie en nog ’n kwartier oor voor Kara aan boord van die Boeing 747 moet wees. Sy besluit om te gaan kyk of Fanie in die kafeteria is. Dis die kajuitbemanning se bymekaarkomplek en sy en Fanie drink gewoonlik eers daar gou saam koffie voor hulle begin werk.
Kara ken Fanie al nege maande en is lief vir die forsgeboude, jong student. Hy is besig om deeltyds aan Unisa te studeer en intussen sien hy die wêreld gratis. Of, soos hy dit stel: “Ek word betáál om die wêreld gratis te sien.”
In die verlede het hulle dikwels saamgevlieg wanneer hy met ander vlugkelners kon uitruil, soos vandag. Hy het