nou in die steek laat nie! Jy het belowe!”
“Ek het belowe om saam met jou te kom vir die ondersoek – nie om maande lank ledig hier rond te lê nie.”
“Maar jy sal nie ledig wees nie. Jy moet my geselskap hou.”
“Moenie laf wees nie, Thero. Dokter Fraser sal jou geselskap hou.”
Thero glimlag. “Natuurlik, maar soms sal hy darem moet werk ook! Magriet …”
Die ou bekende koppige trek is nou weer om Thero se lippe. “Jy is nou verspot, Magriet. Wat wil jy in ’n stowwerige ou kantoor gaan maak as jy maande lank hier in hierdie pragtige omgewing kan kuier? Pappa sal jou nog boonop vergoed …”
Magriet se blik dwaal deur die venster na buite. Ja, sy sou nie omgee om hier te bly nie. Dit lyk soos die paradys in vergelyking met haar kantoortjie by die werk. As Emile Fraser net nie die baas hier was nie.
“Wel! Wel! Wie kom hier aan?” vra Thero skielik waar sy langs haar by die venster stelling ingeneem het, met haar blik belangstellend op die jong man wat met lang treë en wit doktersbaadjie in hul rigting aangeloop kom.
“Dis seker een van die personeellede,” merk Magriet op en gee van die venster af pad toe sy sien dat die jong man doelgerig op hul kamers afpyl. Sy is tog regtig nie nou in die luim om aantreklike jong dokters te ontmoet nie. Sedert vanoggend het sy ’n allergie vir dokters ontwikkel. Magriet kan nie van die deur af gesien word toe Thero op sy klop oopmaak nie. Sy hou haar niggie dop en sien hoe laasgenoemde weer die sjarmekraan vol oopdraai.
“Juffrou Van Zyl?”
“Dis reg,” antwoord Thero sag, met ’n fyn glimlaggie om haar lippe toe sy sien hoe die oë rek. Dokter Fraser se kollega het darem blykbaar oë in sy kop om haar skoonheid raak te sien.
“Ek is dokter Jooste – Aäron Jooste,” stel hy homself voor en trek ’n suur gesig, wat ’n hartlike lag na Thero se mond bring. “My vriende noem my egter Ron.”
“Hallo, Ron,” reageer Thero dadelik en Magriet sug saggies. Nog ’n slagoffer vir Thero! Dis eintlik onregverdig. ’n Vrou soos Thero behoort nie toegelaat te word om so los rond te loop en harte te steel nie.
“Ek het ’n boodskap van dokter Fraser. Hy sê hy sal jou môreoggend om tienuur te woord staan as dit jou sal pas.”
“Nou werklik? Baie dankie … e … Ron. Natuurlik sal dit my pas. En my vriende noem my Thero!”
“Gaaf … e … Thero!” Hy klink soos ’n seuntjie wat skielik ’n hele bak roomys in die hand gestop is, dink Magriet geamuseerd. “Ek kom oor tien minute van diens af. Sal dit … e … voorbarig van my wees om jou vir ’n koppie tee in die kafee te nooi?”
“Miskien sou dit op ’n ander plek voorbarig wees, maar nie hier op Abendruhe nie. Ons is hier te intiem saam om te lank vreemdelinge te bly. Ek kom graag. Tee sal heerlik smaak!”
Toe die deur weer toegaan, kom Magriet uit haar skuiling en skud haar kop laggend.
Thero glimlag ook. “Nou toe, is jy nog so gretig om hier weg te gaan?”
“Ek het nie kom man soek nie, Thero. Wat meer is, hy is klaar verlore. Hy sal my nie eens opmerk nie. Ek bly by my besluit.”
Thero skud haar blonde hare terug oor haar skouers. “Jy is welkom om dokter Ron Jooste te kry. Hy is effens te jonk vir my. Ek sal hom darem eers so ’n bietjie touwys maak vir jou, hoor!”
“Dankie … vir niks nie.”
“Magriet, wat wed jy my dat jy tog hier gaan bly?”
“Ek sal liewer nie, want jy gaan tog jou weddenskap verloor.”
Maar diep in haar hart is Magriet glad nie so seker nie. Thero het nog altyd haar sin gekry. En, soos dit vir haar lyk, Emile Fraser ook. Magriet Marais, jy sal jou storie moet ken om jou man te staan tussen twee sulke hardkoppige skepsels, maak sy haarself stilweg wys.
3
Toe Ron Jooste ’n rukkie later by die kamers opdaag om sy afspraak met Thero na te kom, ontmoet hy ook vir Magriet en dring natuurlik daarop aan dat sy hulle moet vergesel. Sy willig teësinnig in, want sy weet dis net goeie maniere wat hom die uitnodiging aan haar laat rig. Thero dwing haar egter om saam te gaan.
Magriet voel soos ’n vyfde wiel aan die wa.
In die kafee is dit Thero en Ron wat die geselskap aan die gang hou en Magriet kry ’n kans om hom ongemerk te bestudeer. Soos Thero opgemerk het, is hy nog baie jonk. Dit kom ook in die gesprek uit dat hy maar die vorige jaar klaar gestudeer het en dat hy eintlik met sy verpligte hospitaaljaar op Abendruhe besig is. Hoewel hy ’n aantreklike jong man is, stem sy beslis met Thero saam dat hy gans te jonk is vir die meer ervare niggie van haar. Maar dis duidelik dat Ron self nie so dink nie.
Magriet vererg haar so ’n bietjie vir Thero wat die jong man so aanmoedig. Dit is blykbaar vir haar net onmoontlik om nie haar bes te doen om die jong dokter te betower nie. Of hy gaan seerkry wanneer die onvermydelike ontnugtering kom, skeel haar maar min. Dit is nou maar net soos Thero is. Sy kan nie sonder die bewondering van mans lewe nie. Daarom dat sy ook besluit het om hier te bly totdat die kil en afsydige dokter Fraser ook voor haar sjarme en skoonheid geswig het.
By die gedagte aan dokter Fraser kom hul gesprek van die middag weer by Magriet op en sy voel van voor af ontsteld.
Toe Ron vir hulle sigarette aanbied, neem sy ingedagte een. Sy is nie ’n gewoonteroker nie, maar soms, wanneer sy bekommerd en ontsteld is, soos nou, neem sy een om haar deur die krisistyd te help – en dit is nou beslis vir haar ’n krisistyd.
Sy bring die sigaret na haar mond, en toe Ron dit opsteek, praat iemand agter haar:
“Jy het dan gesê jy rook nie,” sê die sarkastiese stem van dokter Fraser terwyl hy langs haar kom staan.
Magriet trek ’n diep teug sonder om na hom te kyk en dis Thero wat laggend sê: “Sy rook nie eintlik nie. Net wanneer jy ontsteld is, nè, Magriet?”
“So? En waaroor is jy ontsteld, juffrou Marais?” vra hy en gaan sit op ’n stoel by hulle.
Nog steeds weier sy om na hom te kyk en in plaas daarvan om te antwoord, gee sy ’n kwaai kyk na haar niggie se kant toe.
“Ons sal môre daaroor praat wanneer ek vir my afspraak kom. Ek sal verplig wees om jou hulp in te roep, dokter,” reageer Thero vinnig.
“In verband met juffrou Marais?”
“In verband met Magriet. Sy wil nie …”
Magriet staan vinnig op en met haar oë waarsku sy Thero dat sy nou te ver gaan.
“Dankie vir die tee, Ron. Verskoon my, asseblief.”
Thero kyk haar verbaas aan. Dis nie Magriet se manier om so gou op haar perdjie te wees nie. “Magriet, luister –”
Magriet draai met blitsende oë na haar en val haar skerp in die rede. “Ek kan jou verseker dat jy verniet dokter Fraser se hulp inroep. Veral hý sal my beslis nie kan oorhaal om te bly nie.”
Sy stap met ’n stywe rug van hulle af weg en sien nie die breë glimlag wat Emile Fraser se gesig ophelder nie. Thero is egter nou regtig onrustig. Sy het werklik nie gedink dat Magriet so vasbeslote is om weg te gaan nie.
Maar dan sê dokter Fraser gerusstellend. “Daar is geen rede om jou so te ontstel nie, juffrou Van Zyl. As jy verlang dat jou niggie hier moet bly solank as wat jy hier moet wees, sal sy bly.”
“Ek is nie so seker nie, dokter. Ek begin agterkom dat Magriet ’n sagte, liewe meisie is net totdat sy haar voet neergesit het.” Sy frons bekommerd. Sy sien net nie kans om hier te bly sonder Magriet nie. Sy wil darem minstens één van haar eie mense by haar hê as … Sy sal dit natuurlik nooit hardop erken nie, maar sy is in werklikheid diep afhanklik van Magriet se bystand in hierdie tyd.
“My voet is heelwat groter as hare,