dat jy nou met vakansie is – dis ten minste die waarheid – en dat jy kan sterf om haar te ontmoet, en natuurlik ook die wonderlike Steve. Sê so terloops jy sal oormôre in daardie geweste wees. Ek is seker sy sal jou haar adres gee en jou nooi om haar en haar Don Juan te kom ontmoet.”
Manda knik. Dit klink nie na ’n slegte plan nie. “En dan?”
“Dan moet jy verstand in haar kop kry en haar probeer terugbring saam met jou. Indien dit lyk of jy geen hond haaraf maak nie, moet jy dadelik vir my of De la Rey bel. Probeer dan keer dat sy nie weer verdwyn voordat hy daar aankom nie. Maar ek sou liewer wou sien dat jy haar hierheen terugbring sonder dat haar voog kennis dra van hierdie Steve-mens. Ek kry hom jammerder as vir Jeanette as hy hulle saam in ’n hotel moet aantref. Uit wat jy my van hom vertel het, meen ek sal hy hom te buite gaan. Daar is reeds genoeg moeilikheid. Ons moet verdere probleme probeer voorkom.”
Manda knik weer. Daarmee stem sy volkome saam. Hoe gouer sy Jeanette de la Rey ongedeerd terugkry in haar voog se Groene Weide, hoe beter ook vir haarself. Dan kan sy finis agter hierdie ongelukkige episode skryf en weer rus vir haar siel kry.
Twee dae later bring Manda haar motor voor die vyfsterhotel in Durban tot stilstand. Haar mond trek suur. Natuurlik sou Rocco de la Rey se pleegkind nie in ’n plek tuisgaan wat ’n armsalige joernalis ook kan bekostig nie. Sy moes maar van haar spaargeld gaan trek om by dié spoghotel oor te bly.
As sy tog maar net spoedig nugterheid in daardie begogelde koppie van Jeanette de la Rey sal kan kry. Langer as ’n week sal sy dit nie hier kan bekostig nie, maar sy kan dit nog minder bekostig om, as sy eenmaal oë op die klein droster gelê het, haar weer uit die oog te verloor. Jeanette de la Rey het reeds bewys dat, hoewel jonk en onervare en meer as simpelverlief op die oomblik, sy genoeg verstand het om talle privaat speurders te ontduik.
Sy klim nou uit en begin aanstap na die hoofingang, maar voordat sy nog die trappe kan bereik, kom ’n jong meisie van die sykant af reguit op haar afgepyl en sy gaan staan. Sy weet onmiddellik dat dit net Jeanette kan wees. Sy het die jong meisie oor die telefoon gesê wanneer sy min of meer verwag om in die stad aan te kom en wat sy sal aanhê, sodat hulle mekaar kan eien.
“Juffrou Hettie …?”
Sy glimlag stram. “Eintlik is my regte naam Manda Maree. En jy is natuurlik Jeanette.”
“Ja. Hallo.” Sy glimlag breed en Manda sluk. Sy het lanklaas, indien ooit, ’n meisie van agtien so jonk en onskuldig sien lyk as hierdie pleegkind van die miljoenêr. Geen wonder Rocco de la Rey wou die stuipe kry nie, besef sy met nuwe insig. ’n Meisietjie wat lyk soos Jeanette behoort ’n mens eintlik in vandag se bose tye agter slot en grendel te hou. Om haar die wye wêreld in te stuur sal so goed wees as om ’n pasgebore lammetjie in ’n hok vol honger wolwe te los.
“Jy sien daar baie goed uit, Jeanette … en baie gelukkig,” voeg sy ietwat droog by en die onskuld en geluk straal uit die groot bruin oë wat na haar opkyk.
“O, ek is, juffrou … Ag, mag ek jou nie maar Manda noem nie? Ek het eintlik ’n ouer dame verwag.”
“Nee. Ek is nie die regte juffrou Hettie, ons hoofredakteur, nie. Ek het maar net die rubriek tydelik behartig terwyl sy ongesteld was. Noem my gerus Manda.”
“Dankie. En weer eens baie, baie duisend maal dankie vir wat jy vir my gedoen het.”
Manda sny die dankbetuigings vinnig kort. “Is jy hier tuis?”
“Ja. Sal jy ook hier tuisgaan?”
“So is die plan.”
“O, gaaf! Dan het ek tog geselskap. Steve moes vanoggend vir dringende sake weg en hy weet nie vir hoe lank hy sal besig wees nie. Ek is so bly jy het gekom, Manda. Ons gaan lekker saamkuier. Kom ons gaan hoor of daar ’n suite beskikbaar is.”
“Nee! Nee, wag. ’n Kamer met ’n privaat badkamer sal heeltemal voldoende wees, dankie,” keer Manda vinnig en sien in haar verbeelding hoe haar paar swaarverdiende rande vlerke kry. Mag, dis bitter om in miljoenêrsgeselskap te wees …
Maar Jeanette de la Rey wil niks weet nie. “Natuurlik moet jy ’n suite kry. Ek sal betaal. Jy is my gas vir solank jy wil bly.”
“Jeanette …” Manda se oë is vol kommer. Hierdie kind het geen begrip van geld nie. Miljoenêr ofte nie, maar geld kan opraak – al is daar kamers vol van die goed. Maar dit besef Jeanette de la Rey blykbaar nie.
Sy lag Manda se verdere besware weg. “Jy is nes Steve, die liewe ding! Wou ook niks weet daarvan dat ek vir hom ’n suite hier kry nie. Dis glo nie reg nie, nie van pas nie en ek weet nie wat nog alles nie. Maar toe gaan ek net en huur die suite en sê hom of hy daarvan gaan gebruik maak of nie, ek moet in elk geval daarvoor betaal. Dit het regtig soebat gekos om hom te beweeg om dit te neem en weg te kom uit daardie ou hotelletjie waar hy eers tuis was.”
Sy stap vinnig vooruit na die ontvangstoonbank en Manda kan haar net magteloos agternakyk. Sy wil nie ’n scene voor al die mense maak nie. Haar kommer neem met rasse skrede toe. Nie alleen het Jeanette de la Rey geen benul van die waarde van geld nie, maar sy is koppig ook. Manda het die nare voorgevoel dit gaan glad nie so maklik wees om haar te beweeg om saam terug te gaan nie.
En saam teruggaan moet sy, besluit Manda vasberade. Haar en juffrou Hettie se vermoedens was juis. Steve is ’n fortuinsoeker. Reeds betaal Jeanette sy suite vir hom en nugter weet hoeveel het hy reeds uit haar getrek.
Manda werk gou uit hoeveel spaargeld sy nog oorhet en met beklemming besef sy dat daar weinig van sal oorbly ná ’n paar dae in die luukse suite wat Jeanette nou besig is om vir haar te bespreek. Want een ding is seker. Sy sal daardie geld vir Jeanette teruggee. Ten eerste sal sy nooit toelaat dat Jeanette vir haar betaal nie. En ten tweede is die blote gedagte aan Rocco de la Rey en wat hý alles te sê sal hê as hy hiervan moet uitvind, genoeg om haar te laat besluit dat sy liewer die laaste van haar spaargeld sal afstaan as om sy opinie te hoor.
Jeanette se “Dit lyk nie te sleg nie, nè?” laat haar meewarig glimlag toe hulle ’n rukkie later die suite binnestap.
Haar glimlaggie versuur toe sy haar handsak op die egte leerbank neergooi en ewe ongeërg laat hoor: “Nee – nie te sleg nie. Ek is jammer om te hoor Steve is weg. Ek sou hom graag wou ontmoet.” En dan, terwyl sy na die venster loop: “Wat het jy gesê doen hy?”
“O, hy is op die aandelemark en dan het hy ook te doen met groot grondtransaksies. Hy is juis nou weer weg in verband daarmee – ’n nuwe strandoord wat uitgelê word,” antwoord Jeanette. “Wat van ’n drankie?”
“Drankie?” Manda blik na haar polshorlosie. “’n Bietjie vroeg daarvoor, is dit nie?”
“Ag, nee wat, seker darem nie.” Jeanette lag weer haar borrelende laggie en vertel met oë wat skitter: “Ek het baie dinge geleer sedert ek van die huis af weg is. Daar mag ek nooit my mond aan iets sterker as ’n ligte tafelwyn gesit het nie. Rocco het my altyd soos ’n kind van twaalf behandel. Nou is dit anders. Steve behandel my soos ’n dame, ’n volwasse vrou.”
“Hm.” Manda gaan sit en kyk die meisie reguit aan. “Maar jy besef natuurlik, Jeanette, dat jy nie vir ewig so sal kan voortgaan nie. Jy sal nie altyd vir jou voog en die speurders kan wegkruip nie. Jy is nog onmondig.”
“Dan het Rocco speurders op my gesit? Nes Steve gesê het! Hy is ’n versiende persoon, my Steve. Ek is bly ek het sy raad gevolg en hier onder ’n skuilnaam kom bly.” Sy glimlag grimmig. “Anders sou hulle my seker lankal uitgesnuffel het.”
Manda frons. Dinge begin vir haar al meer ’n slegte kleur aanneem. Sy frons nou skerp. “Ek hoop jou Steve besef ook dat dit teen die wet is om onder ’n skuilnaam by ’n hotel te bly. Jy kan tog uitgevind word, Jeanette. Die dag wanneer jy die hotelrekening moet betaal, sal hulle op die tjek sien wie jy werklik is …”
“O, maar Steve het dááraan ook gedink,” lag Jeanette trots. “Ek sê mos vir jou hy dink aan alles. Natuurlik betaal ek nie per tjek nie. Ek het ’n groot bedrag kontant getrek.”
Manda is nou behoorlik